یحیایی رفت و خیام را جا گذاشت

گروه فرهنگی  - ایران آنلاین: با رفتن رضا یحیایی، دستانی خاموش شدند که در سکوتِ سنگ، جانِ شاعرانگی می‌دمیدند.
او تنها پیکرتراش نبود؛ پلی بود میان گذشته و اکنون، میان خیال و ماده، میان خیامِ رباعی و خیامِ سنگی.
وقتی چکش بر پیکره خیام فرود می‌آمد، گویی ضرباهنگ تفکر و تردید، فلسفه و رندی، در صدای سنگ می‌پیچید. 

یحیایی، خیام را نه صرفاً در قامت شاعر، که در هیأت اندیشه بازآفرید؛ در چهره‌ای که از زمان فراتر می‌رفت و از ما پرسشی جاودانه می‌خواست. 
او با سنگ کار می‌کرد، اما از جانِ انسان می‌گفت. با قلم‌مو نقش می‌زد، اما رنگ‌هایش طنینِ زندگی بودند. سینما را می‌فهمید، نه به عنوان تصویر، که به عنوان تجربه زیستن.

هنرش، تلاشی بود برای گفت‌وگویی پیوسته با تاریخ، با زیبایی، با درد، با ما. 
برای ساخت مستند آهن‌ربا تقریباً هر از چند روز با او گفت‌و‌گو داشتم از قضا دیروز در ساعت پایانی عمرش گفت‌و‌گویی باهم داشتیم، در میانه صحبت گفت: «آمادئوس را ببین، می‌خواهم درباره‌اش حرف بزنیم.»
و من هنوز آن فیلم را ندیده بودم.

اما حالا، ناچارم درباره خودش حرف بزنم، درباره مردی که زندگی‌اش، خود یک سمفونی بود.
او با نبوغ و رنج، با شور و سکوت، جهانی را درونِ خود ساخت و بخشید.
نه برای شهرت، نه برای ستایش، بلکه برای آنکه حقیقت، در فرم و در رنگ، در صدا و در سنگ، زنده بماند. 
اکنون که او رفته است، پیکره‌ها، نقاشی‌ها و نگاهش، از جاودانگی سخن می‌گویند.
در میدانِ آرامِ خیام، آن چهره سنگی بیش از همیشه زنده است.
گویی خیام با نگاهی از درون اما روشن، می‌پرسد:
«کو آن‌ که مرا دوباره در جانِ سنگ بیدار می‌کرد؟» 
 رضا یحیایی رفت و آخرین اثرش، خیام تنها ماند.

روایت زندگی

رضا یحیایی، هنرمند مشهور و بین‌المللی اهل مازندران که طی بیش از پنج دهه اخیر آثار متعددی از او در کشورهای مختلف به نمایش درآمده است، امروز در سن ۷۷ سالگی درگذشت. 

یحیایی از چهرهای مطرح هنرهای تجسمی ایران و دانش‌آموخته رشته نقاشی، معماری داخلی، سرامیک از آکادمی هنرهای زیبای فلورانس، مجسمه‌سازی و سنگ‌تراشی از آکادمی کرارا ایتالیا و دوره دکتری هنر سوربن پاریس است که تدریس در آکادمی هنرهای زیبای فلورانس، معاونت دانشگاه جندی‌شاپور و معاونت برنامه‌ریزی و مرمت موزه ایران باستان تهران را در کارنامه هنری خود داشت. از جمله آثار او می‌توان به مجسمه گنبد آسمان در برج میلاد به عنوان اثری شاخص در معرفی تاریخ ۹ هزار ساله فرهنگ ایران و مجسمه دشت شقایق در باغ موزه هانریش فرانسه اشاره کرد. از اثر گنبد آسمان او که ۶۲۰ متر مربع مساحت و ۱۹ تُن وزن دارد به عنوان تنها پیکره داستان‌گو یاد می‌شود.