خاطره بازی با عباس حاج کناری: تیم کشتی در المپیک آتلانتا سه تکه بود

 یکی از استثناهای کشتی ایران؛ عباس حاج‌کناری است. کشتی‌گیری اهل فریدونکنار که هنوز یک افسوس بزرگ دارد و آن‌هم مربوط به المپیک 1996 آتلانتا است. المپیکی که می‌گوید دیگر برایش تکرار نشد و حسرت مدال به دلش ماند:« هنوز افسوس المپیک 1996 را می‌خورم. به خاطر همین افسوس است که امروز به جوانان می‌گویم قدر لحظات را بدانند. قدر المپیکی که قرار است به میدان بروند را بدانند شاید دیگر تکرار نشود.» این یک مقدمه از یک مصاحبه خاطره‌انگیز از عباس حاج‌کناری است؛ کشتی‌گیر تکنیکی ایران در دهه 90 که معتقد است وقتی به مدال طلا رسید که برای سایر اعضای تیم ملی هم طلا خواست.

عباس حاج‌کناری به عنوان یکی از استثناهای کشتی ایران درباره رحمان عموزاده چه نظری دارد؟

یکی از استثناهای کشتی ایران است که اگر چند تا نکته را رعایت کند به نظرم از المپیک پاریس با مدال طلا بر می‌گردد.

خیلی‌ها معتقدند که شبیه به تو کشتی می‌گیرد؟

در حرکت‌های سرعتی شبیه به من هست اما اگر بتواند در همه جای تشک کشتی بگیرد از من بسیار بهتر می‌شود.

خیلی به تیم ملی کشتی آزاد در المپیک امید داری؟

خیلی امید دارم. تیم ملی کشتی آزاد تیم یکدستی است و این یک دست بودن نقش مهمی در موفقیت تیم دارد. این‌که همه‌ی عوامل فدراسیون در کنار تیم هستند، نکته مهمی است که می‌تواند به موفقیت تیم کمک کند.

یکدستی را در تیم ملی چه زمانی که هم کشتی‌گیر بودی و هم مربی؛ هیچ وقت ندیدی؟

دو بار المپیک رفتم؛ یکبار به عنوان کشتی‌گیر در المپیک 96 و یک بار به عنوان در المپیک 2020 و اعتقاد دارم در هر دو مورد تیم یکدست نبود و چوب اختلافاتی که در تیم وجود داشت را همه خوردند. البته دنبال این‌ نیستم که بخواهم کسی را مقصر معرفی کنم اما هنوز دارم افوسوس المپیک آتلانتا را می‌خورم. به همین خاطر است که به جوانان تیم توصیه می‌کنم قدر این فرصتی که در اختیارشان هست را بدانند. 

درباره 96 آتلانتا با قهرمانان دیگه حرف زدم و همه اعتقاد داشتند که تیم چند دسته بود.

تیم سه دسته بود؛ رسول و امیر با مرحوم حاج محمد خادم پدرشان کار می‌کردند. من، غلام محمدی، اکبر فلاح و ابراهیم مهربان با محمدعلی صنعتکاران نزدیک بودیم و منصور برزگر هم بیشتر روی عیسی مومنی و عباس جدیدی کار می‌کرد که عباس جدیدی هم هر از گاهی کلا به حرف کسی گوش نمی‌داد. خروجی این وضعیت این بود که بهترین تیم تاریخ نتوانست به حقش برسد. مدت زیادی در آمریکا بودیم و این باعث شد؛ تمرنیات از ریتم اصلی خود خارج شود و من خودم برای خودم تصمیم گرفته بودم در روزهای قبل از مسابقه که در آمریکا بودیم با کشتی‌گیران سایر کشورها تمرین مسابقه‌ای گذاشتم و یک روز قبل از شروع مسابقه به اوج رسیدم.

فکر می‌کنی چرا این اتفاقات افتاد؟

چون منافع شخصی را به منافع ملی ترجیح داده بودیم. این نگاه باید در فدراسیون وجود داشته باشد که همانند یک کشور حرفه‌ای از عوامل فدراسیون گرفته تا کشتی‌گیران همه به مدال طلا فکر کنند و الان فکر می‌کنم این نگاه وجود دارد. جهانی سال 97 برای غلام محمدی، محمد طلایی و علیرضا طلایی مدال طلا خواستم که خودم هم ناخودآگاه به مدال طلا رسیدم. اینقدر تیم حس خوبی پیدا کرده بود که غلام محمدی من را برای رسیدن به مدال طلا کچ می‌کرد. الان به نظرم این همدلی در تیم ملی کشتی آزاد وجود دارد و بچه‌ها برای هم دیگر مدال می‌خواهند. من هم که بیرون هستم؛ هر لحظه برای موفقیت یک به یک بچه‌ها دعا می‌کنم.

درباره رحمان گفتی که باید چند نکته را رعایت کند؛ این نکات چی بود؟

اول باید این نکته را بدانیم که وزن 65 کیلوگرم یکی از سخت‌ترین اوزان برای گرفتن مدال طلا است. به خاطر حضور رقبای سخت اما با وجود این سختی اعتقاد دارم که اگر رحمان تلاش کند خودش را رو به جلو نشان بدهد می‌تواند به طلا برسد. به طور مثال زیر گیری یکی از نکات قوت رحمان است؛ اگر این زیرگیری را افزایش بدهد می‌تواند به طلا بگیرد.

آنالیز رقبا چه کمکی می‌تواند به او کمک کند؟

ببینید یک چیزهایی است که همه می‌دانند و حتما رحمان هم می‌داند. مثلا با موسکایف باید نزدیک کشتی بگیرد یا با توگار مغول باید از دور کشتی بگیرد اما رحمان نباید فراموش کند که اگر بهترین آنالیزهای دنیا را هم داشته باشد باز هم این خودش است که باید اجرا کند. بنابراین باید جسارت و رو به جلو بودن خودش را حفظ کند.