شانس پایین نمایندگان ایران در لیگ نخبگان
پس از دو، سه روز سر و صدا پیرامون تبعات قرعه‌کشی مسابقات لیگ نخبگان آسیا و هلهله و ترقه در کردن هواداران فوتبال بابت سفر مجدد کریس رونالدو و تعدادی دیگر از ستاره‌‌های فوتبال جهان به تهران به قصد رویارویی مجدد با سرخابی‌‌های پایتخت، نوبت واقع‌بینی و بیان حقایق رسیده است.
حقیقت ماجرا این است که چون رقبای ما بی‌دریغ خرج می‌کنند و ستاره پشت ستاره می‌خرند و ما انواع محدودیت‌‌های مالی را بر عملکرد مالی باشگاههای خود اعمال می‌کنیم، هیچ شانسی برای قهرمانی در این مسابقات نداریم و بسیار بعید است که یکی از دو نماینده ما حتی به مرحله حذفی لیگ نخبگان برسد. استقلال امسال خریدهای خارجی بهتر و بیشتری نسبت به فصول گذشته انجام داده اما این خریدها کجا و خریدهای چندین و چند تیم عربی حاضر در صحنه کجا؟ پرسپولیس حتی خریدهایی در حد استقلال هم نداشته و بزرگ‌ترین توفیقش بازگرداندن علی علیپور و جذب یک دروازه‌بان آفریقایی بوده که در مقام مقایسه با خریدهای النصر، الهلال، السد، الغرافه، الریان و الاهلی چندان بالاتر از «صفر» نیستند.
آیا منصفانه است؟
آیا باید انتظار داشت که نمایندگان ما با توان کنونی‌شان در بالاترین سطح قاره کهن بدرخشند و باشگاههای پرستاره غرب و نمایندگان منسجم و برنامه‌دار شرق آسیا را ناکام کنند و قهرمان شوند؟ آیا این انتظار منصفانه است؟ سرخابی‌‌های تهران البته در چند دیدار خود و بویژه مسابقات خانگی‌شان به برخی نتایج خوب خواهند رسید اما اینکه بعد از 8 هفته مسابقه دادن در مرحله گروهی آن‌قدر امتیاز اندوخته باشند که راه‌شان را به مرحله حذفی بگشاید، فقط مستلزم یک معجزه خواهد بود و معجزه همان‌طور که نام آن نشان می‌دهد، فرایندی است که شاید هر 100 سال یک بار روی بدهد. ما 32 سال آزگار است که در جام باشگاههای آسیا قهرمان نشده‌ایم و دردناک‌تر از این حقیقت آماری این نکته است که صلاحیت قهرمانی را هم به هیچ روی نداشته‌ایم. پرسپولیس در فینال‌‌های 2018 و 2020 و پیش از آن استقلال در فینال 1999، سپاهان در دیدار نهایی 2007 و ذوب‌آهن در فینال 2010 زحمات خود را کشیدند و در مراحل قبل از فینال هم جانفشانی کردند اما رقبای آنها قهرمان شدند. زیرا ساخته و پرداخته‌تر بودند و به تبع آن لیاقت بیشتری برای فتح لیگ قهرمانان داشتند.
آنها سر کارتان گذاشته‌اند!
امسال هم که نام لیگ قهرمانان را به «لیگ نخبگان» تغییر داده‌اند (و لیگ قهرمانان را به عنوان یک تورنمنت درجه دوم برگزار می‌کنند) همان بساط برقرار است.
شعار ندهیم، توقع بیهوده ایجاد نکنیم و حرف از ناممکن‌‌ها نزنیم. ما امسال هم مثل تمامی 32 سال قبلی قهرمان آسیا نمی‌شویم زیرا صلاحیت تشکیلاتی و تخصص‌های حرفه‌ای را برای انجام این کار نداریم و با اینکه برخی بازیکنان ما به لحاظ فردی و مهارت‌‌های فنی شانه به شانه ستاره‌‌های خارجی رقبا می‌سایند اما این امتیاز ستودنی ما نیز به سبب بیشتر بودن ستاره‌‌های حریفان و کار بهتر و تدارک بیشتر و نگاه حرفه‌ای‌تر آنها به مسائل موجود رنگ خواهد باخت و دست ما به هیچ جایی بند نخواهد شد. حقیقت قضایا به همین سادگی و صراحت و تلخی است که گفتیم و اگر سایرین حرفی خلاف این را به شما گفتند و وعده قهرمانی دادند، حرف پوچ زده و سر کارتان گذاشته‌اند!
انتهای پیام/
حقیقت ماجرا این است که چون رقبای ما بی‌دریغ خرج می‌کنند و ستاره پشت ستاره می‌خرند و ما انواع محدودیت‌‌های مالی را بر عملکرد مالی باشگاههای خود اعمال می‌کنیم، هیچ شانسی برای قهرمانی در این مسابقات نداریم و بسیار بعید است که یکی از دو نماینده ما حتی به مرحله حذفی لیگ نخبگان برسد. استقلال امسال خریدهای خارجی بهتر و بیشتری نسبت به فصول گذشته انجام داده اما این خریدها کجا و خریدهای چندین و چند تیم عربی حاضر در صحنه کجا؟ پرسپولیس حتی خریدهایی در حد استقلال هم نداشته و بزرگ‌ترین توفیقش بازگرداندن علی علیپور و جذب یک دروازه‌بان آفریقایی بوده که در مقام مقایسه با خریدهای النصر، الهلال، السد، الغرافه، الریان و الاهلی چندان بالاتر از «صفر» نیستند.
آیا منصفانه است؟
آیا باید انتظار داشت که نمایندگان ما با توان کنونی‌شان در بالاترین سطح قاره کهن بدرخشند و باشگاههای پرستاره غرب و نمایندگان منسجم و برنامه‌دار شرق آسیا را ناکام کنند و قهرمان شوند؟ آیا این انتظار منصفانه است؟ سرخابی‌‌های تهران البته در چند دیدار خود و بویژه مسابقات خانگی‌شان به برخی نتایج خوب خواهند رسید اما اینکه بعد از 8 هفته مسابقه دادن در مرحله گروهی آن‌قدر امتیاز اندوخته باشند که راه‌شان را به مرحله حذفی بگشاید، فقط مستلزم یک معجزه خواهد بود و معجزه همان‌طور که نام آن نشان می‌دهد، فرایندی است که شاید هر 100 سال یک بار روی بدهد. ما 32 سال آزگار است که در جام باشگاههای آسیا قهرمان نشده‌ایم و دردناک‌تر از این حقیقت آماری این نکته است که صلاحیت قهرمانی را هم به هیچ روی نداشته‌ایم. پرسپولیس در فینال‌‌های 2018 و 2020 و پیش از آن استقلال در فینال 1999، سپاهان در دیدار نهایی 2007 و ذوب‌آهن در فینال 2010 زحمات خود را کشیدند و در مراحل قبل از فینال هم جانفشانی کردند اما رقبای آنها قهرمان شدند. زیرا ساخته و پرداخته‌تر بودند و به تبع آن لیاقت بیشتری برای فتح لیگ قهرمانان داشتند.
آنها سر کارتان گذاشته‌اند!
امسال هم که نام لیگ قهرمانان را به «لیگ نخبگان» تغییر داده‌اند (و لیگ قهرمانان را به عنوان یک تورنمنت درجه دوم برگزار می‌کنند) همان بساط برقرار است.
شعار ندهیم، توقع بیهوده ایجاد نکنیم و حرف از ناممکن‌‌ها نزنیم. ما امسال هم مثل تمامی 32 سال قبلی قهرمان آسیا نمی‌شویم زیرا صلاحیت تشکیلاتی و تخصص‌های حرفه‌ای را برای انجام این کار نداریم و با اینکه برخی بازیکنان ما به لحاظ فردی و مهارت‌‌های فنی شانه به شانه ستاره‌‌های خارجی رقبا می‌سایند اما این امتیاز ستودنی ما نیز به سبب بیشتر بودن ستاره‌‌های حریفان و کار بهتر و تدارک بیشتر و نگاه حرفه‌ای‌تر آنها به مسائل موجود رنگ خواهد باخت و دست ما به هیچ جایی بند نخواهد شد. حقیقت قضایا به همین سادگی و صراحت و تلخی است که گفتیم و اگر سایرین حرفی خلاف این را به شما گفتند و وعده قهرمانی دادند، حرف پوچ زده و سر کارتان گذاشته‌اند!
انتهای پیام/