سرخابی‌ها؛ یکی از دیگری بدتر

پس از گذشت سه هفته از مرحله گروهی لیگ نخبگان آسیا، استقلال که سه امتیاز اندوخته، با ایستادن در رتبه ششم جدول، عملکرد بهتری نسبت به پرسپولیس، دیگر نماینده ایران در این پیکارها دارد اما هم آبی‌ها که دچار یک بحران داخلی بوده‌اند و هم قرمزها که در سه بازی‌شان به دو شکست و یک تساوی داشته‌اند و در رتبه نازل دهم قرار دارند، فردایی را نوید نداده‌اند که چندان بهتر از امروز باشد و بتوانند به جمع هشت تیم صعودکننده بپیوندند. البته صعود غیرممکن نیست اما مستلزم رسیدن به نتایج و سطوحی است که اکنون دور از دسترس سرخابی‌های پایتخت به نظر می‌رسد.
 
آنچه باید مأموریت نخست تلقی شود
دفاعیه قرمزها این است که اگرچه فقط یک امتیاز گرفته‌اند اما چوب بداقبالی خود را خورده و فرصت‌های گلزنی متعددی را از دست داده‌اند وگرنه با حداقل پنج- شش امتیاز در رده پنجم ایستاده بودند. در پاسخ باید گفت هدر دادن فرصت‌ها و زدن یک گل نه یک حسن بلکه یک ایراد است و خوان کارلوس گاریدو، سرمربی اسپانیایی این فصل پرسپولیس، به جای مانور روی این مسأله باید در تمرینات و آموزش‌های خود مهاجمان تیمش را به درجه‌ای از کارایی و هوشیاری برساند که بتوانند از موقعیت‌های گلزنی بسیار بیشتر بهره گیرند.
 
وقتی هر دو سوی ماجرا بازنده‌اند
استقلال هم باید بپذیرد که خودکرده را تدبیر نیست. این تیم بسیار دیر به این باور رسید که ادامه همکاری با جواد نکونام غیرممکن است. زمانی هم که در کوران مسابقات بسر می‌بریم و هرگونه پیشرفت اساسی به سبب ضیق وقت و وجود انواع مشکلات و مسائل مختلف، نزدیک به غیرممکن است و پیتسو موسیمانه سرمربی جدید و اهل آفریقای جنوبی آبی‌ها که این نکته را نیک می‌داند، در اولین نشست خبری‌اش گفت از او انتظار معجزه نداشته باشند. یک برد و یک شکست در زمان نکونام و یک باخت دیگر در موقع هدایت سهراب بختیاری‌زاده محصول کار آبی پوشان در لیگ نخبگان بوده و آنان به جای تمرکز روی مسابقات و تیم‌های رقیب و تمرین و تلاش در فضایی مطلوب، مشغول خودزنی بودند و یک جنگ کلامی و عملی تمام‌عیار بین نکونام و مدیران باشگاه جریان داشت. جنگ‌هایی که معمولاً برنده ندارد و هر دو سوی ماجرا بازنده آن به حساب می‌آیند.
 
نه راه پس، نه راه پیش
جایگاه نازل فوتبال ایران در لیگ نخبگان، محصول ایرادات فوق و تدارک‌های ناقصی است که نمایندگان ما برای این رقابت‌ها دیده‌اند. خریدهای خارجی و حتی داخلی استقلال برای فصل جاری خریدهای خوبی بوده‌اند اما این تیم به سبب سلایق خاص مربیانش و البته برقراری جنگ داخلی در باشگاه به نحو لازم از آنها بهره نگرفته است. پرسپولیس که خریدهایش کمتر دهان پرکن بوده نیز نتوانسته است خط حمله‌ای را بسازد که قدر تهاجمات طراحی شده توسط‌ هافبک‌ها و وینگرهای تیم را بدانند و گاریدو کوشیده با همان سلاح‌هایی در آسیا کسب نتیجه کند که شاید سقف بهره‌دهی آنها همان لیگ داخلی باشد. همه اینها ناظران را به این نتیجه می‌رساند که تصمیم اخیر کنفدراسیون فوتبال آسیا و تبدیل شدن دو سهمیه باشگاهی کشورمان به 1+1 (یک سهمیه قطعی و یک سهمیه مشروط) برای ادوار بعدی لیگ نخبگان اقدامی ناعادلانه نبوده و برتابنده کیفیتی است که ارائه داده و نتایجی است که گرفته‌ایم. شاید این فصل از دست رفته باشد و برای جبران بسیار دیر شده باشد اما جا دارد هم سرخابی‌ها و هم سایر تیم‌های شاخص فوتبال ما برای ادوار آتی این رقابت‌ها به گونه‌ای تدارک ببینند که منجر به قرار گرفتن‌شان در شرایط ناگوار سرخابی‌ها نشود.