عقبگرد از فلسفه پرسپولیس تهاجمی

با وجود پیروزی مقابل گل‌گهر در سیرجان و 20 امتیازی شدن از 9 مسابقه‌ای که میانگین امتیازی لازم برای مدعی ماندن را متصور می‌کند اما تیم گاریدو پر از ایراد و ضعف در نحوه بازی است و جدا از اینکه تماشاگرپسند بازی نمی‌کند به شکل عجیبی فلسفه پرسپولیس را تغییر داده است به گونه‌ای که حالا دیگر نمی‌توان این تیم را یک مجموعه تهاجمی و جذاب دانست.
پرسپولیس یحیی بر پایه مالکیت توپ و کارهای ترکیبی همیشه تیم غالب زمین بود. این رویه در نیم فصل اوسمار هم ادامه داشت و معمولاً پرسپولیس در مصاف با حریفانش حتی از نوع پرمهره و مدعی نیز سوار بر بازی بازی بود. این نکته حتی بعضاً در جدال‌های آسیایی نیز مشهود بود. کافی است بار دیگر بازی آخر مرحله گروهی فصل قبل لیگ قهرمانان آسیا مقابل الدحیل در تهران را نگاه کنید. در آن مسابقه پرسپولیس یحیی نتیجه نگرفت و از دور مسابقات کنار رفت تا مربی‌ای که چند جام قهرمانی برای این باشگاه آورده و تیمش را به فینال آسیا رسانده بود هدف بطری هواداران قرار گرفته و ناسزا بشنود اما کافی است آمار آن دیدار و شکل بازی پرسپولیس را مرور کرده و با یک سال بعدش مقایسه کنید تا ببینید گاریدو چه اتفاقی در این تیم رقم زده و فوتبال پرسپولیس چقدر پسرفت کرده است.
البته که مدل فوتبال مد نظر گاریدو با آنچه تیم یحیی و اوسمار ارائه می‌دادند تفاوت‌های ماهوی چشمگیری دارد اما آنچه در این چهار ماه برای پرسپولیس اتفاق افتاده یک عقبگرد بزرگ و یک تغییر نامتجانس با فلسفه باشگاهی بوده که چند دهه قبل با لقب «زلزله» شناخته می‌شد. تیمی که با حبس کردن رقیب در زمین خودش به خط دفاعی‌اش می‌تاخت و آنقدر می‌کوبید تا گل بزند. اصلاً همین شد که پرسپولیس لقب زلزله را به خود گرفت و کاری کرد تا مثل بارسلونای پپ گواردیولا در همان 15 دقیقه اول حریفان را تسلیم و دندان نیش‌شان را بکشد و کاملاً زهرشان را بگیرد.
امروز اما تیم گاریدو حتی در روز برد یک تیم بازنده است چرا که فلسفه پرسپولیس و آنچه هواداران سال‌های دور و نزدیک این تیم از مجموعه محبوب خود به یاد دارند در تیم این فصل دیده نمی‌شود. در تفسیر این موقعیت دردناک می‌توان به مصاحبه‌های بعد از بازی با گل‌گهر اشاره کرد که هیچ کدام از بازیکنان پرسپولیس به این نکته اشاره نکردند که پیروزی حق تیم‌شان بوده و همه از نمایش خوب حریف گفتند اما در نقطه مقابل تقریباً تمام اعضای تیم گل‌گهر روی بازی تاکتیکی و نمایش برترشان تأکید کرده و مدعی بودند باید برنده از زمین بیرون می‌آمدند.

ادعایی که با آمار مسابقه و آنچه در زمین بخصوص طی نیمه دوم مشهود بود تطابق دارد و با قاطعیت می‌توان گفت پرسپولیس مثل برخی از بازی‌های اخیر خود در لیگ تنها به خاطر تجربه بیشتر ستاره‌هایی مثل وحید امیری برنده از زمین بیرون آمد وگرنه از نظر شکل فوتبال چیزی برای ارائه نداشت و با تداوم مشکلات فنی در خطوط سه‌گانه خوش شانس بود که برنده از زمین بیرون آمد.
افت پرسپولیس گاریدو از بازی پاختاکور شروع شد و این تیم مقابل چادرملو، شمس‌آذر، استقلال خوزستان و گل‌گهر نمایش پرانتقادی ارائه داد که البته در سه بازی از این چهار دیدار برنده شد تا انتقادها غالباً در پستوی صفحات هواداری و رسانه‌ها پنهان بماند اما اگر روزی مثل بازی با اهواز یکی از آن توپ‌ها وارد دروازه گندوز شد و آن طرف زمین خط دفاع حریف پرجرأت و جسور بازی کرد و همه توپ‌ها را زد، به یکباره موجی از انتقاد گاریدو و تیمش را احاطه خواهد کرد.
گاریدو با وجود تداوم تغییرات در ترکیب، نتوانست از تیمش فوتبال خوبی بگیرد و تنها به نتیجه‌ای که می‌خواست رسید اما واقعیت اینکه این مدل فوتبال بازی کردن برای پرسپولیس و تاریخچه‌اش اصلاً پسندیده نیست و هوادار این تیم یادش نمی‌آید که تیم محبوبش را در قامت یک تیم مدافع آن هم برای دقایقی طولانی مقابل تیم‌هایی مثل گل‌گهر و شمس‌آذر دست بسته و شکننده ببیند.
واقعیت اینکه در تمام سال‌هایی که برانکو و یحیی روی نیمکت این تیم می‌نشستند پرسپولیس همیشه به لحاظ فنی نکات و مواردی برای غبطه خوردن دیگر مدعیان و حتی تیم‌های پرمهره و متمول داشت اما حالا گاریدو از پرسپولیس تهاجمی با قابلیت‌های فنی منحصر بفرد مجموعه‌ای شبیه به سایر تیم‌های لیگ ساخته که در یک بازی نزدیک یا حتی با آماری پایین‌تر از تیم مقابل برنده یا بازنده باشد و برای هر سه امتیاز وابسته یه عنصر خوش‌شانسی یا ضعف رقبا در نواختن ضربات نهایی بماند.