درس‌هایی که فراموش می‌شوند
سندروم دقیقه ۶۰ پرسپولیس
تیم پرسپولیس در این فصل از مسابقات لیگ قهرمانان آسیا با چالش‌هایی جدی مواجه شده؛ ناکامی‌های مکرر در کسب نتایج مطلوب، نه تنها نگرانی هواداران را به همراه داشته، بلکه سؤالات جدی درباره رموز این عملکرد ضعیف را نیز ایجاد کرده است. در این میان، یکی از نکات بارز و قابل تأمل، تکرار الگوی دریافت گل در دقیقه 60 بازی‌هاست، موضوعی که به نوعی می‌توان آن را «سندروم دقیقه 60» نامید.
از آنجا که پرسپولیس تحت هدایت گاریدو، هر دو بازی آسیایی اخیر خود را با تساوی پشت سر گذاشته، باید به تحلیل دقیق‌تری از روند بازی و اشتباهات منطقی پرداخته شود. نکته اصلی در اینجا نه تنها نتایج ضعیف در مسابقات آسیایی، بلکه عدم یادگیری از اشتباهات گذشته است. در دیدار مقابل الریان هم پرسپولیس ابتدا گل نخست را از روی ضربه کرنر به ثمر رسانده، اما در ادامه، نتوانسته کنترل بازی را به دست بگیرد.
نیمه اول دیدار با الریان نشان‌دهنده توانایی پرسپولیس در گردش توپ و خلق موقعیت‌های بیشتر بود. ضعف تیم حریف در پرس فعال، فرصت‌هایی را برای بازیکنان پرسپولیس فراهم کرده بود. اما در نیمه دوم، رویکرد محتاطانه و عقب‌نشینی از سوی پرسپولیس، به قیمت دریافت گل تساوی تمام شد. این وضعیت نه تنها نتیجه بازی با الریان را تحت تأثیر قرار داد، بلکه یادآور شکست‌های قبلی در برابر پاختاکور و الغرافه نیز بود. به طور خلاصه، پس از دریافت گل تساوی، پرسپولیس نتوانسته است به شرایط بازی بازگردد و زهر لازم برای ایجاد موقعیت‌های جدید را نداشته است.
خطرناک‌تر این است که در سه دیداری که پرسپولیس گل اول بازی را به ثمر رسانده، گل تساوی را دقیقاً در حوالی دقیقه 60 دریافت کرده است. (پاختاکور59، الغرافه 57 و الریان 58). این تکرار به نوعی می‌تواند حتی نشان‌دهنده ضعف در برنامه‌ریزی و آمادگی جسمانی تیم هم باشد و با وجود بدنسازی سنگین در ابتدای فصل، پرسپولیس عملاً در حاشیه خلیج فارس در نیمه دوم نتوانسته از هوای شرجی جان سالم به در ببرد و حریفان هم با آگاهی از این موضوع پرسپولیس را در نیمه اول خسته می‌کنند تا در نیمه دوم آزاد پشت خط دفاعی این تیم مانور دهند.
سوال اینجاست که آیا پرسپولیس واقعاً نمی‌خواهد از تجربیات تلخ خود درس بگیرد؟ آیا این تیم به هدف صعود به مرحله حذفی لیگ نخبگان آسیا اعتقادی ندارد؟ بی‌تردید، درس گرفتن از اشتباهات گذشته و ایجاد وزن لازم در درون زمین، تنها راه نجات پرسپولیس از «سندروم دقیقه 60» است. در غیر این صورت، رؤیای آسیایی این تیم به تدریج به تاریخ خواهد پیوست.
انتهای پیام/
از آنجا که پرسپولیس تحت هدایت گاریدو، هر دو بازی آسیایی اخیر خود را با تساوی پشت سر گذاشته، باید به تحلیل دقیق‌تری از روند بازی و اشتباهات منطقی پرداخته شود. نکته اصلی در اینجا نه تنها نتایج ضعیف در مسابقات آسیایی، بلکه عدم یادگیری از اشتباهات گذشته است. در دیدار مقابل الریان هم پرسپولیس ابتدا گل نخست را از روی ضربه کرنر به ثمر رسانده، اما در ادامه، نتوانسته کنترل بازی را به دست بگیرد.
نیمه اول دیدار با الریان نشان‌دهنده توانایی پرسپولیس در گردش توپ و خلق موقعیت‌های بیشتر بود. ضعف تیم حریف در پرس فعال، فرصت‌هایی را برای بازیکنان پرسپولیس فراهم کرده بود. اما در نیمه دوم، رویکرد محتاطانه و عقب‌نشینی از سوی پرسپولیس، به قیمت دریافت گل تساوی تمام شد. این وضعیت نه تنها نتیجه بازی با الریان را تحت تأثیر قرار داد، بلکه یادآور شکست‌های قبلی در برابر پاختاکور و الغرافه نیز بود. به طور خلاصه، پس از دریافت گل تساوی، پرسپولیس نتوانسته است به شرایط بازی بازگردد و زهر لازم برای ایجاد موقعیت‌های جدید را نداشته است.
خطرناک‌تر این است که در سه دیداری که پرسپولیس گل اول بازی را به ثمر رسانده، گل تساوی را دقیقاً در حوالی دقیقه 60 دریافت کرده است. (پاختاکور59، الغرافه 57 و الریان 58). این تکرار به نوعی می‌تواند حتی نشان‌دهنده ضعف در برنامه‌ریزی و آمادگی جسمانی تیم هم باشد و با وجود بدنسازی سنگین در ابتدای فصل، پرسپولیس عملاً در حاشیه خلیج فارس در نیمه دوم نتوانسته از هوای شرجی جان سالم به در ببرد و حریفان هم با آگاهی از این موضوع پرسپولیس را در نیمه اول خسته می‌کنند تا در نیمه دوم آزاد پشت خط دفاعی این تیم مانور دهند.
سوال اینجاست که آیا پرسپولیس واقعاً نمی‌خواهد از تجربیات تلخ خود درس بگیرد؟ آیا این تیم به هدف صعود به مرحله حذفی لیگ نخبگان آسیا اعتقادی ندارد؟ بی‌تردید، درس گرفتن از اشتباهات گذشته و ایجاد وزن لازم در درون زمین، تنها راه نجات پرسپولیس از «سندروم دقیقه 60» است. در غیر این صورت، رؤیای آسیایی این تیم به تدریج به تاریخ خواهد پیوست.
انتهای پیام/