«امتیاز میزبانی» حق فوتبال ایران نبود؟
هیجان بازی دیشب پرسپولیس ایران مقابل الشرطه عراق آنقدر بالا بود که تا آخرین ثانیه ها نمی دانستیم برنده بازی چه تیمی است.بی شک هواداران پرسپولیس جان به لب شدند تا بازی به پایان رسید؛ اما آیا واقعا این همه اضطراب، شایسته هواداران فوتبال ماست؟
استقلال و پرسپولیس از هفته سوم بیرون از خانه بودند. چه بازی های خانگی و چه بازی های بیرون از خانه در غربت برگزار شد و البته دو مسابقه ای که در خانه برگزار کردند هم چندان امتیاز میزبانی به آنها نداد.
ماجرای میزبانی تیم های ایرانی و نبود ورزشگاه ها وقتی جدی شد که فاصله ای تا مسابقات نداشتیم. یعنی مدیران فوتبال ما، تا زمان آغاز مسابقات در خواب مطلق بودند و تازه آن زمان متوجه شدند ورزشگاه نداریم. آزادی در دست تعمیر اساسی قرار گرفته بود و تختی هم به بازیها نمی رسید. بعد از بازی پرسپولیس – چادرملو همه دریافتند تختی اصلا به درد مسابقات نمی خورد و نتیجه این شد که نگاه همه متوجه قلعه حسن خان شد: به سمت ورزشگاه شهدای شهر قدس.
ورزشگاهی که می توانست از 8 هزار نفر پذیرایی کند و هیچ گاه اجازه حضور 8 هزار نفر به آن داده نشد. از هیبت و ترسناکی ورزشگاه آزادی برای مهمانان، رسیدیم به ورزشگاهی که کوچکترین ترسی برای حریفان نداشت و تازه از آن هم محروم شدیم.
امتیازهایی که استقلال و پرسپولیس در بازی های خانگی از دست دادند، می توانست به حساب این دو تیم واریز شود اگر ما در آزادی از حریفان پذیرایی می کردیم. بسیاری از کارشناسان معتقدند حتی پرسپولیس هم می توانست در آزادی، برنده بازی با پاختاکور باشد.
امتیازها یکی یکی پرید تا دو نماینده ایران در لیگ نخبگان به نیمه دوم جدول هدایت شوند.
پرسپولیس در بازی دیشب هم تا مرز شکست پیش رفت و خوش شانس بود که پنالتی لحظات آخری بازیکن خارجی الشرطه به گل تبدیل نشد.
اما سوال اینجاست: چه کسی باید حق فوتبال ما را بگیرد و امتیاز بزرگ میزبانی را به ما برگرداند؟ و سوال بعدی: سرخابی ها در غربت امتیازها را از کف دادند و تا مرز حذف از لیگ نخبگان آسیا پیش رفتند. در صورت کسر سهمیه ایران در لیگ نخبگان به دلیل عملکرد این فصل تیم های ایرانی، چه کسی حق ایران را خواهد گرفت و آیا مدیران فوتبال ایران می دانند پس گرفتن سهمیه ها چقدر دشوار است؟
و پرسش آخر: امتیاز میزبانی که از تیم ملی و تیم های باشگاهی ایران گرفته شد، آیا حق فوتبال ایران نبود؟
انتهای پیام/
استقلال و پرسپولیس از هفته سوم بیرون از خانه بودند. چه بازی های خانگی و چه بازی های بیرون از خانه در غربت برگزار شد و البته دو مسابقه ای که در خانه برگزار کردند هم چندان امتیاز میزبانی به آنها نداد.
ماجرای میزبانی تیم های ایرانی و نبود ورزشگاه ها وقتی جدی شد که فاصله ای تا مسابقات نداشتیم. یعنی مدیران فوتبال ما، تا زمان آغاز مسابقات در خواب مطلق بودند و تازه آن زمان متوجه شدند ورزشگاه نداریم. آزادی در دست تعمیر اساسی قرار گرفته بود و تختی هم به بازیها نمی رسید. بعد از بازی پرسپولیس – چادرملو همه دریافتند تختی اصلا به درد مسابقات نمی خورد و نتیجه این شد که نگاه همه متوجه قلعه حسن خان شد: به سمت ورزشگاه شهدای شهر قدس.
ورزشگاهی که می توانست از 8 هزار نفر پذیرایی کند و هیچ گاه اجازه حضور 8 هزار نفر به آن داده نشد. از هیبت و ترسناکی ورزشگاه آزادی برای مهمانان، رسیدیم به ورزشگاهی که کوچکترین ترسی برای حریفان نداشت و تازه از آن هم محروم شدیم.
امتیازهایی که استقلال و پرسپولیس در بازی های خانگی از دست دادند، می توانست به حساب این دو تیم واریز شود اگر ما در آزادی از حریفان پذیرایی می کردیم. بسیاری از کارشناسان معتقدند حتی پرسپولیس هم می توانست در آزادی، برنده بازی با پاختاکور باشد.
امتیازها یکی یکی پرید تا دو نماینده ایران در لیگ نخبگان به نیمه دوم جدول هدایت شوند.
پرسپولیس در بازی دیشب هم تا مرز شکست پیش رفت و خوش شانس بود که پنالتی لحظات آخری بازیکن خارجی الشرطه به گل تبدیل نشد.
اما سوال اینجاست: چه کسی باید حق فوتبال ما را بگیرد و امتیاز بزرگ میزبانی را به ما برگرداند؟ و سوال بعدی: سرخابی ها در غربت امتیازها را از کف دادند و تا مرز حذف از لیگ نخبگان آسیا پیش رفتند. در صورت کسر سهمیه ایران در لیگ نخبگان به دلیل عملکرد این فصل تیم های ایرانی، چه کسی حق ایران را خواهد گرفت و آیا مدیران فوتبال ایران می دانند پس گرفتن سهمیه ها چقدر دشوار است؟
و پرسش آخر: امتیاز میزبانی که از تیم ملی و تیم های باشگاهی ایران گرفته شد، آیا حق فوتبال ایران نبود؟
انتهای پیام/