پرگل‌ترین برد این فصل استقلال چگونه ثبت شد؟
حردانی؛ اسلحه پنهان نکونام
هرچند حردانی در نقش مدافع میانی بازی می‌کرد، ولی با اضافه شدن به حملات کمک کرد که دفاع نساجی باز شود.
آرمن ساروخانیان: استقلال این هفته به پرگل‌ترین برد فصل رسید و چهار بار دروازه نساجی را باز کرد. با این حال استقلال در 35 دقیقه نخست مقابل میهمان نمی‌توانست موقعیت بسازد و به نظر می‌رسید که برای بردن کار سختی داشته باشد.
ایده کادر فنی استقلال این بود که با چهار نفر در حمله شرکت کند. علاوه بر بلانکو و بابایی که در خط حمله و با فاصله نزدیک بازی می‌کردند، یامگا و جلالی هم مأموریت داشتند که هم‌عرض آنها بازی کنند. قرار بود که این دو بال کناری با توپ‌های کوتاه یا بلند تغذیه شوند. نساجی اما با پنج مدافع روی یک خط بازی می‌کرد و آنها به لطف برتری عددی در برابر چهار مهره تهاجمی استقلال، مشکلی برای مهار این حملات نداشتند.
یامگا و جلالی معمولاً در شرایطی صاحب توپ می‌شدند که دو مدافع کنارشان حضور داشت و حملات استقلال همانجا متوقف می‌شد. سه هافبک میانی استقلال هم به ندرت به خط حمله اضافه می‌شدند تا برتری در این منطقه با نساجی باشد.
استقلال در اواخر نیمه اول مدل بازی‌اش را عوض کرد و مهمترین تغییر اضافه شدن بیشتر حردانی در حملات بود. نکونام در غیاب مرادمند و سلیمی از این مدافع کناری به عنوان یکی از سه مدافع میانی‌اش استفاده می‌کند. بعد از دربی این دومین بار بود که حردانی در این پست جدید بازی می‌کرد.
مهمترین مزیت بازی حردانی در این پست توانایی نفوذ از کنار خط است و او اواخر نیمه اول فرصت پیدا کرد به حملات اضافه شود. پیوستن یامگا به خط حمله فضای خوبی در سمت راست بوجود آورده بود و حردانی از آن به خوبی استفاده کرد. اولین خطر جدی استقلال در دقیقه 36 بود که در نتیجه نفوذ و سانتر این بازیکن بوجود آمد و ضربه سر بلانکو با فاصله کمی بیرون رفت. البته سهرابیان هم در سمت چپ اجازه نفوذ داشت، ولی با توجه به توانایی بازی حردانی در لب خط بیشتر حملات از سمت راست شکل می‌گرفت.
استقلال دقایقی بعد از این حمله جدی به گل اول رسید که با پاس حردانی شروع و ضربه سر سهرابیان تمام شد. البته این گل ادامه یک ضربه ایستگاهی بود که سهرابیان برای سرزنی به محوطه جریمه حریف رفته بود و حردانی آخرین مدافع استقلال و مسئول پوشش بود. نساجی در نیمه دوم جلو کشید و وینگرهای استقلال بخصوص جلالی برای طراحی حملات فضای بیشتری داشتند و مثل نیمه اول نیازی به اضافه شدن حردانی یا سهرابیان احساس نمی‌شد.
استقلال نکونام معمولاً محتاطانه بازی می‌کند و در شروع بازی با نساجی تنها با 4 نفر حمله می‌کرد، ولی در سیستم 2-5-3 این تیم دو مدافع یارکوب این قابلیت را دارند که در صورت نیاز در حملات مشارکت کند و در کنار خط برتری عددی بسازند. سه هافبک میانی استقلال بیشتر دونده و توپگیر هستند، ولی قابلیت بالایی در اضافه شدن به باکس و مشارکت در حملات ندارند. در عوض به نیک‌نفس و مهدی‌پور مأموریت داده شده که در صورت نفوذ حردانی، سهرابیان و حتی چشمی جای خالی آنها را پوشش بدهند و جلوی ضدحمله و غافلگیری احتمالی را بگیرند.
به نظر می‌رسد که با توجه به موجودی فعلی بازیکن استقلال این سبک بازی مناسبی باشد و نفوذهای حردانی در صورت نیاز می‌تواند گره بازی را باز کند. اگر نکونام بعد از بازگشت مرادمند هم بخواهد روی استفاده از حردانی به عنوان یکی از سه مدافع میانی اصرار کند، می‌تواند چشمی را به خط میانی برگرداند و در این صورت هافبک استقلال هم شرایط بهتری پیدا می‌کند.
انتهای پیام/
ایده کادر فنی استقلال این بود که با چهار نفر در حمله شرکت کند. علاوه بر بلانکو و بابایی که در خط حمله و با فاصله نزدیک بازی می‌کردند، یامگا و جلالی هم مأموریت داشتند که هم‌عرض آنها بازی کنند. قرار بود که این دو بال کناری با توپ‌های کوتاه یا بلند تغذیه شوند. نساجی اما با پنج مدافع روی یک خط بازی می‌کرد و آنها به لطف برتری عددی در برابر چهار مهره تهاجمی استقلال، مشکلی برای مهار این حملات نداشتند.
یامگا و جلالی معمولاً در شرایطی صاحب توپ می‌شدند که دو مدافع کنارشان حضور داشت و حملات استقلال همانجا متوقف می‌شد. سه هافبک میانی استقلال هم به ندرت به خط حمله اضافه می‌شدند تا برتری در این منطقه با نساجی باشد.
استقلال در اواخر نیمه اول مدل بازی‌اش را عوض کرد و مهمترین تغییر اضافه شدن بیشتر حردانی در حملات بود. نکونام در غیاب مرادمند و سلیمی از این مدافع کناری به عنوان یکی از سه مدافع میانی‌اش استفاده می‌کند. بعد از دربی این دومین بار بود که حردانی در این پست جدید بازی می‌کرد.
مهمترین مزیت بازی حردانی در این پست توانایی نفوذ از کنار خط است و او اواخر نیمه اول فرصت پیدا کرد به حملات اضافه شود. پیوستن یامگا به خط حمله فضای خوبی در سمت راست بوجود آورده بود و حردانی از آن به خوبی استفاده کرد. اولین خطر جدی استقلال در دقیقه 36 بود که در نتیجه نفوذ و سانتر این بازیکن بوجود آمد و ضربه سر بلانکو با فاصله کمی بیرون رفت. البته سهرابیان هم در سمت چپ اجازه نفوذ داشت، ولی با توجه به توانایی بازی حردانی در لب خط بیشتر حملات از سمت راست شکل می‌گرفت.
استقلال دقایقی بعد از این حمله جدی به گل اول رسید که با پاس حردانی شروع و ضربه سر سهرابیان تمام شد. البته این گل ادامه یک ضربه ایستگاهی بود که سهرابیان برای سرزنی به محوطه جریمه حریف رفته بود و حردانی آخرین مدافع استقلال و مسئول پوشش بود. نساجی در نیمه دوم جلو کشید و وینگرهای استقلال بخصوص جلالی برای طراحی حملات فضای بیشتری داشتند و مثل نیمه اول نیازی به اضافه شدن حردانی یا سهرابیان احساس نمی‌شد.
استقلال نکونام معمولاً محتاطانه بازی می‌کند و در شروع بازی با نساجی تنها با 4 نفر حمله می‌کرد، ولی در سیستم 2-5-3 این تیم دو مدافع یارکوب این قابلیت را دارند که در صورت نیاز در حملات مشارکت کند و در کنار خط برتری عددی بسازند. سه هافبک میانی استقلال بیشتر دونده و توپگیر هستند، ولی قابلیت بالایی در اضافه شدن به باکس و مشارکت در حملات ندارند. در عوض به نیک‌نفس و مهدی‌پور مأموریت داده شده که در صورت نفوذ حردانی، سهرابیان و حتی چشمی جای خالی آنها را پوشش بدهند و جلوی ضدحمله و غافلگیری احتمالی را بگیرند.
به نظر می‌رسد که با توجه به موجودی فعلی بازیکن استقلال این سبک بازی مناسبی باشد و نفوذهای حردانی در صورت نیاز می‌تواند گره بازی را باز کند. اگر نکونام بعد از بازگشت مرادمند هم بخواهد روی استفاده از حردانی به عنوان یکی از سه مدافع میانی اصرار کند، می‌تواند چشمی را به خط میانی برگرداند و در این صورت هافبک استقلال هم شرایط بهتری پیدا می‌کند.
انتهای پیام/