مشکلات فنی پرسپولیس فریاد می‌زند
گل خوردن ساده، زجر کشیدن برای گل
پرسپولیس مشکلات فنی بارز و مشخصی دارد که حتی مقابل تیم قعرنشین جدول هم بروز و ظهور پیدا می‌کند.
محمد قراگزلو؛ اگر از مسأله غیبت ستاره‌هایی مثل پورعلی گنجی یا وحید امیری عبور کنیم یا یادمان برود که بازیکن شاخصی مثل یاسین سلمانی می‌توانست از روی نیمکت بیاید و مثل بازی با فولاد در اولین تماسش با توپ موفق به گلزنی شود یا چنانچه بحث مشکلات داوری و زمین خراب را پیش نکشیم هرگز نمی‌توانیم روی مشکلات فنی پرسپولیس چشم ببندیم.
پرسپولیس مقابل استقلال خوزستان تیمی که هیچ بردی در این فصل نداشته و در 12 مسابقه قبلی‌اش فقط 6 گل زده بود، دو گل خورد و دو بار عقب افتاد. هر دو گل خورده پرسپولیس نیز با مجموعه‌ای از اشتباهات متوالی و زنجیره‌ای از مدافعان و دروازه‌بان تیم که همه چهره‌هایی شناخته شده و بعضاً ملی‌پوش هستند اتفاق افتاد و تقریباً هر کدام از آنها در این دو گل خورده نقش داشتند.
اتفاق بدتر و نگران‌کننده‌تر جایی است که می‌بینیم حریف بی‌نام و نشان که در خط میانی و حمله‌اش چهره شناخته شده‌ای نداشت از دو حمله خود و دو موقعیت نصف و نیمه‌اش دو گل ساخت تا شرایط پرسپولیس در فاز دفاع و خط دفاعی‌اش زیر ذره‌بین قرار بگیرد.
پرسپولیس با این دو گل خورده عنوان بهترین خط دفاع را از دست داد و مثل صدر جدول به رقیب دیرینه سپرد. این تیم در بازی‌های اخیر فقط مقابل هوادار گل نخورده و در بقیه بازی‌ها دروازه بیرانوند باز شده که برای مجموعه‌ای با ساختاری قدرتمند در دفاع که طی فصول منجر به قهرمانی همواره از این آیتم به عنوان نقطه برتری‌اش مقابل سایر مدعیان استفاده کرده یک اتفاق نگران‌کننده و سؤال‌برانگیز به حساب می‌آید.
برخی به مسأله بیرون رفتن مرتضی پورعلی‌گنجی از اسکواد تیم اشاره می‌کنند اما گولسیانی و کنعانی‌زادگان هم دو مدافع تاپ فوتبال ایران به حساب می‌آیند و قاعدتاً این یک جابجایی نباید منجر به چنین ضعفی شود. جالب اینکه پرسپولیس در برخی مسابقات مثل همین بازی با استقلال خوزستان از دو مدافع با خصوصیات تدافعی مقابل خط دفاعی خود استفاده می‌کند و قاعدتاً زنجیره دفاعی قدرتمندتری باید داشته باشد اما اینگونه نمی‌شود. حتی تغییر سیستم هم شرایط را بهتر نکرده و اوضاع همان قدر ناراحت کننده است که قبل از بازی هوادار و آن برد خفیف به نظر می‌رسید.
پرسپولیس در فاز حمله هم مشکلات اساسی دارد. از ابتدای فصل خیلی‌ها به فقدان یک مهاجم گلزن و ناتوانی مهاجمانی مثل شهاب زاهدی و نبیل باهویی اشاره کرده‌اند اما باید یک گام عقب‌تر آمد و به وضوح ضعف این تیم در خلق موقعیت را دید و علت‌هایش را جست و جو کرد.
پرسپولیس به صورت واضح در خلق موقعیت مشکل دارد. غیبت وحید امیری ضربه بزرگی به پرسپولیس زده و نوسان و افت مهدی ترابی از وقتی برگشته نتوانسته تیم را راه بیندازد. غیر از اینها پرسپولیس موتور محرک و مهمی برای خلق موقعیت ندارد. عمری هنوز خام و است بی‌تجربه، صادقی کاملاً معمولی و ناکارآمد به نظر می‌رسد، سروش رفیعی کمتر پاس خلاقانه و گره‌گشا می‌دهد و مدافعان کناری حضور مثبتی در کارهای تهاجمی ندارند.
پرسپولیس مقابل تیم قعرجدولی با 70 درصد مالکیت توپ حتی در زمین خراب تنها 5 موقعیت گل می‌سازد و حتی بعد از گل تساوی 2-2 تنها دو موقعیت گل ایجاد می‌کند که با تمام مشکلات حاشیه‌ای و اتفاقات بازی این حجم از ناکارآمدی در فاز حمله قابل پذیرش نیست.
سؤال بزرگ اما اینجاست که کی قرار است این مشکلات فنی مرتفع شود؟ آیا تا وقتی وحید امیری در نیم فصل دوم برنگردد یا ترابی از نظر بدنی و ذهنی کاملاً روی فرم نباشد این وضعیت ادامه خواهد یافت؟ آیا باید منتظر یک رفرم در مدل بازی پرسپولیس با همین داشته‌ها باشیم یا اوضاع به گونه دیگری تغییر خواهد کرد؟
انتهای پیام/
پرسپولیس مقابل استقلال خوزستان تیمی که هیچ بردی در این فصل نداشته و در 12 مسابقه قبلی‌اش فقط 6 گل زده بود، دو گل خورد و دو بار عقب افتاد. هر دو گل خورده پرسپولیس نیز با مجموعه‌ای از اشتباهات متوالی و زنجیره‌ای از مدافعان و دروازه‌بان تیم که همه چهره‌هایی شناخته شده و بعضاً ملی‌پوش هستند اتفاق افتاد و تقریباً هر کدام از آنها در این دو گل خورده نقش داشتند.
اتفاق بدتر و نگران‌کننده‌تر جایی است که می‌بینیم حریف بی‌نام و نشان که در خط میانی و حمله‌اش چهره شناخته شده‌ای نداشت از دو حمله خود و دو موقعیت نصف و نیمه‌اش دو گل ساخت تا شرایط پرسپولیس در فاز دفاع و خط دفاعی‌اش زیر ذره‌بین قرار بگیرد.
پرسپولیس با این دو گل خورده عنوان بهترین خط دفاع را از دست داد و مثل صدر جدول به رقیب دیرینه سپرد. این تیم در بازی‌های اخیر فقط مقابل هوادار گل نخورده و در بقیه بازی‌ها دروازه بیرانوند باز شده که برای مجموعه‌ای با ساختاری قدرتمند در دفاع که طی فصول منجر به قهرمانی همواره از این آیتم به عنوان نقطه برتری‌اش مقابل سایر مدعیان استفاده کرده یک اتفاق نگران‌کننده و سؤال‌برانگیز به حساب می‌آید.
برخی به مسأله بیرون رفتن مرتضی پورعلی‌گنجی از اسکواد تیم اشاره می‌کنند اما گولسیانی و کنعانی‌زادگان هم دو مدافع تاپ فوتبال ایران به حساب می‌آیند و قاعدتاً این یک جابجایی نباید منجر به چنین ضعفی شود. جالب اینکه پرسپولیس در برخی مسابقات مثل همین بازی با استقلال خوزستان از دو مدافع با خصوصیات تدافعی مقابل خط دفاعی خود استفاده می‌کند و قاعدتاً زنجیره دفاعی قدرتمندتری باید داشته باشد اما اینگونه نمی‌شود. حتی تغییر سیستم هم شرایط را بهتر نکرده و اوضاع همان قدر ناراحت کننده است که قبل از بازی هوادار و آن برد خفیف به نظر می‌رسید.
پرسپولیس در فاز حمله هم مشکلات اساسی دارد. از ابتدای فصل خیلی‌ها به فقدان یک مهاجم گلزن و ناتوانی مهاجمانی مثل شهاب زاهدی و نبیل باهویی اشاره کرده‌اند اما باید یک گام عقب‌تر آمد و به وضوح ضعف این تیم در خلق موقعیت را دید و علت‌هایش را جست و جو کرد.
پرسپولیس به صورت واضح در خلق موقعیت مشکل دارد. غیبت وحید امیری ضربه بزرگی به پرسپولیس زده و نوسان و افت مهدی ترابی از وقتی برگشته نتوانسته تیم را راه بیندازد. غیر از اینها پرسپولیس موتور محرک و مهمی برای خلق موقعیت ندارد. عمری هنوز خام و است بی‌تجربه، صادقی کاملاً معمولی و ناکارآمد به نظر می‌رسد، سروش رفیعی کمتر پاس خلاقانه و گره‌گشا می‌دهد و مدافعان کناری حضور مثبتی در کارهای تهاجمی ندارند.
پرسپولیس مقابل تیم قعرجدولی با 70 درصد مالکیت توپ حتی در زمین خراب تنها 5 موقعیت گل می‌سازد و حتی بعد از گل تساوی 2-2 تنها دو موقعیت گل ایجاد می‌کند که با تمام مشکلات حاشیه‌ای و اتفاقات بازی این حجم از ناکارآمدی در فاز حمله قابل پذیرش نیست.
سؤال بزرگ اما اینجاست که کی قرار است این مشکلات فنی مرتفع شود؟ آیا تا وقتی وحید امیری در نیم فصل دوم برنگردد یا ترابی از نظر بدنی و ذهنی کاملاً روی فرم نباشد این وضعیت ادامه خواهد یافت؟ آیا باید منتظر یک رفرم در مدل بازی پرسپولیس با همین داشته‌ها باشیم یا اوضاع به گونه دیگری تغییر خواهد کرد؟
انتهای پیام/