یک راه حل سریع برای رسیدن به تیمی با طراوت‌تر و جنگجوتر
تکراری‌های ترکیب پرسپولیس بیرون، ذخیره‌های با انگیزه داخل!
به نظر می‌رسد تغییر در ترکیب پرسپولیس و استفاده از بازیکنان همیشه نیمکت نشین یکی از راهکارهای یحیی گل محمدی برای برون رفت از بحران فعلی باشد.
محمد قراگزلو/ پرسپولیس در فاز دفاع و حمله مشکل دارد و تداوم این مشکلات نگاه‌ها را به موفقیت دوباره مدافع عنوان قهرمانی لیگ که تمام جام‌های داخلی فصل گذشته را مال خود کرد با تردید مواجه ساخته است.
در عین حال غیر از اینکه گروهی روی سرمربی این تیم به عنوان عامل اشتباهات و نقایص متمرکز شده‌اند اما در بخشی دیگر از بررسی مشکلات پرسپولیس می‌توان اسکواد در اختیار گل‌محمدی و نقایص و ضعف‌ها‌ی‌شان را بررسی کرد. در این مسیر جدا از کمبودهایی مثل غیبت وحید امیری به عنوان یک مهره تعیین کننده یا کنار رفتن پورعلی گنجی به عنوان یکی از ستون‌های خط دفاعی می‌توان روی افت کیفی برخی بازیکنان هم اشاره کرد.
شاید یکی از تصمیمات عجیب و ضعف‌های یحیی گل‌محمدی در دو فصل گذشته توجه و اصرار عجیبش به استفاده مکرر از برخی بازیکنان خود مثل دانیال اسماعیلی‌فر و سعید صادقی بوده که در این فصل مسعود ریگی هم به آنها اضافه شده. هر سه بازیکن البته نفرات قابلی هستند که در فصول گذشته توانایی‌ها و شایستگی‌های خود را در لیگ برتر اثبات کرده‌اند اما به شکل عجیبی در بسیاری از بازی‌ها حتی وقتی نمایشی متوسط یا زیر متوسط ارائه می‌دهند یا در طول مسابقه هرگز تعویض نمی‌شوند یا در بازی بعد باز هم در ترکیب اصلی قرار می‌گیرند.
دانیال و صادقی از ابتدای فصل گذشته نفرات فیکس و اصلی ترکیب مد نظر گل‌محمدی بوده‌اند اما تعداد نمایش‌های درخشان‌شان در این یک سال و نیم شاید به اندازه 5 بازی نرسد. در مورد ریگی هم اصرار عجیب گل‌محمدی نسبت به استفاده مکرر از این بازیکن در حالی که میلاد سرلک در ترکیب است و حتی سروش رفیعی هم حالتی نیمه تدافعی دارد و شبیه هافبک‌های دفاعی بازی می‌کند عجیب به نظر می‌رسد.
در این راه شاید پرسپولیس و گل‌محمدی یک راه حل سریع برای عبور از بحران و شرایط فعلی را داشته باشند که آن گذر از برخی بازیکنان همواره ثابت و تکراری که شاید کمی بی‌انگیزه هم شده‌اند و رویکرد به بازیکنان نیمکت‌نشینی است که شاید از نظر فنی خیلی هم از مهره‌های فیکس پایین‌تر نباشند اما آنقدر بیرون مانده‌اند که اعتماد به نفس‌شان از دست رفته است.
در چنین شرایطی چنانچه کار روانی مناسبی روی این نفرات صورت بگیرد شاید قابلیت طراوت بخشیدن به نمایش پرسپولیس و برطرف کردن نقاط ضعف تیم در فاز دفاع و حمله را داشته باشند. سؤال اینجاست که چرا نفراتی مثل فرشاد فرجی، محمد‌مهدی احمدی، سینا اسدبیگی و وحدت هنانوف خیلی خیلی کم یا اصلاً استفاده نمی‌شوند؟ چرا وقتی پرسپولیس در دفاع چپ دنبال کار تهاجمی است از احمدی استفاده نمی‌شود و چرا زمانی که دانیال خوب کار نمی‌کند هنانوف جای او را در ترکیب نمی‌گیرد؟ یا اختلاف اسدبیگی با ریگی چند درصد است؟ عمری یا عالیشاه قرار نیست جای صادقی را در ترکیب اصلی بگیرند و حتماً باید با تغییر سیستم جای دیگر برای بازی دادن به آنها پیدا کرد؟
پرسپولیس در فصول گذشته همیشه از داشتن یک نیمکت قدرتمند برای درآوردن بازی‌ها سود برده و در شرایطی که این فصل همه روی دست‌های خالی یحیی گل‌محمدی تأکید می‌کنند شاید با چند جابه‌جایی در ترکیب اصلی بتوان طراوت و شادبی را به تیم برگرداند و تیم باانگیزه و جنگجوتری در زمین ببینیم.
انتهای پیام/
در عین حال غیر از اینکه گروهی روی سرمربی این تیم به عنوان عامل اشتباهات و نقایص متمرکز شده‌اند اما در بخشی دیگر از بررسی مشکلات پرسپولیس می‌توان اسکواد در اختیار گل‌محمدی و نقایص و ضعف‌ها‌ی‌شان را بررسی کرد. در این مسیر جدا از کمبودهایی مثل غیبت وحید امیری به عنوان یک مهره تعیین کننده یا کنار رفتن پورعلی گنجی به عنوان یکی از ستون‌های خط دفاعی می‌توان روی افت کیفی برخی بازیکنان هم اشاره کرد.
شاید یکی از تصمیمات عجیب و ضعف‌های یحیی گل‌محمدی در دو فصل گذشته توجه و اصرار عجیبش به استفاده مکرر از برخی بازیکنان خود مثل دانیال اسماعیلی‌فر و سعید صادقی بوده که در این فصل مسعود ریگی هم به آنها اضافه شده. هر سه بازیکن البته نفرات قابلی هستند که در فصول گذشته توانایی‌ها و شایستگی‌های خود را در لیگ برتر اثبات کرده‌اند اما به شکل عجیبی در بسیاری از بازی‌ها حتی وقتی نمایشی متوسط یا زیر متوسط ارائه می‌دهند یا در طول مسابقه هرگز تعویض نمی‌شوند یا در بازی بعد باز هم در ترکیب اصلی قرار می‌گیرند.
دانیال و صادقی از ابتدای فصل گذشته نفرات فیکس و اصلی ترکیب مد نظر گل‌محمدی بوده‌اند اما تعداد نمایش‌های درخشان‌شان در این یک سال و نیم شاید به اندازه 5 بازی نرسد. در مورد ریگی هم اصرار عجیب گل‌محمدی نسبت به استفاده مکرر از این بازیکن در حالی که میلاد سرلک در ترکیب است و حتی سروش رفیعی هم حالتی نیمه تدافعی دارد و شبیه هافبک‌های دفاعی بازی می‌کند عجیب به نظر می‌رسد.
در این راه شاید پرسپولیس و گل‌محمدی یک راه حل سریع برای عبور از بحران و شرایط فعلی را داشته باشند که آن گذر از برخی بازیکنان همواره ثابت و تکراری که شاید کمی بی‌انگیزه هم شده‌اند و رویکرد به بازیکنان نیمکت‌نشینی است که شاید از نظر فنی خیلی هم از مهره‌های فیکس پایین‌تر نباشند اما آنقدر بیرون مانده‌اند که اعتماد به نفس‌شان از دست رفته است.
در چنین شرایطی چنانچه کار روانی مناسبی روی این نفرات صورت بگیرد شاید قابلیت طراوت بخشیدن به نمایش پرسپولیس و برطرف کردن نقاط ضعف تیم در فاز دفاع و حمله را داشته باشند. سؤال اینجاست که چرا نفراتی مثل فرشاد فرجی، محمد‌مهدی احمدی، سینا اسدبیگی و وحدت هنانوف خیلی خیلی کم یا اصلاً استفاده نمی‌شوند؟ چرا وقتی پرسپولیس در دفاع چپ دنبال کار تهاجمی است از احمدی استفاده نمی‌شود و چرا زمانی که دانیال خوب کار نمی‌کند هنانوف جای او را در ترکیب نمی‌گیرد؟ یا اختلاف اسدبیگی با ریگی چند درصد است؟ عمری یا عالیشاه قرار نیست جای صادقی را در ترکیب اصلی بگیرند و حتماً باید با تغییر سیستم جای دیگر برای بازی دادن به آنها پیدا کرد؟
پرسپولیس در فصول گذشته همیشه از داشتن یک نیمکت قدرتمند برای درآوردن بازی‌ها سود برده و در شرایطی که این فصل همه روی دست‌های خالی یحیی گل‌محمدی تأکید می‌کنند شاید با چند جابه‌جایی در ترکیب اصلی بتوان طراوت و شادبی را به تیم برگرداند و تیم باانگیزه و جنگجوتری در زمین ببینیم.
انتهای پیام/