بازسازی آزادی قابل تقدیر است اما زیرساخت ورزشی ایران فرسوده است!
فاجعه‌ای به نام زیرساخت ورزشی
زیرساخت‌های ورزشی عاملی کلیدی در تحقق اهداف ورزشی یک کشور به شمار می‌رود. این زیرساخت‌ها نه تنها جنبه‌های فیزیکی مانند ورزشگاه‌ها و سالن‌های ورزشی را در بر می‌گیرد، بلکه شامل مواردی همچون کیفیت آموزش مربیان و دسترسی عموم به امکانات ورزشی می‌شود. اما در سال‌های اخیر، وضعیت زیرساخت‌های ورزشی ایران با مشکلات جدی مواجه شده است. سؤال اصلی اینجاست که آیا این زیرساخت‌ها به طور کامل فرسوده و از کاربری خارج شده‌اند؟ در ادامه به بررسی علت‌ها و پیامدهای این وضعیت خواهیم پرداخت.
یکی از مشکلات اساسی که در زمینه زیرساخت‌های ورزشی ایران به چشم می‌خورد، فرسودگی و عدم نگهداری صحیح از این تأسیسات است. ورزشگاه‌ها و سالن‌های ورزشی که در گذشته با هزینه‌های قابل توجهی ساخته شده‌اند، اکنون به حال خود رها شده و دیگر قادر به پاسخگویی به نیازهای ورزشی در سطح ملی و بین‌المللی نیستند. مدیریتی که در این سال‌ها در وزارت ورزش و جوانان حاکم بوده، ناکارآمدی و عدم شفافیت را به وضوح به تصویر کشیده است.
به عنوان مثال، ورزشگاه آزادی، که روزگاری نماد ورزش در ایران به شمار می‌رفت، اکنون به علت عدم بازسازی و نگهداری صحیح در وضعیت ناامیدکننده‌ای قرار دارد. بازسازی این ورزشگاه که از یک سال و نیم پیش آغاز شده، همچنان ادامه دارد و معلوم نیست که کی به پایان خواهد رسید. دیگر ورزشگاه‌ها، مانند ورزشگاه تختی و نقش جهان نیز وضعیت مشابهی دارند و عدم رسیدگی به آنها منجر به کاهش کیفی عملکرد ورزشکاران و خدمات‌رسانی به علاقه‌مندان به ورزش شده است.
یکی از علل اصلی فرسودگی زیرساخت‌های ورزشی ایران، عدم تخصیص بودجه کافی و بموقع از سوی دولت‌ها به این حوزه است. متأسفانه بودجه‌هایی که به ورزش اختصاص داده می‌شود، به صورت قطره‌چکانی و غیرقابل پیش‌بینی است و این موضوع باعث شده تا بسیاری از پروژه‌های زیرساختی ناتمام باقی بمانند.
بسیاری از پروژه‌های ورزشی در شهرهایی مستقر شده‌اند که فعالیت بالای ورزشی در آنها وجود ندارد. به عنوان مثال، ساخت ورزشگاهی در سمنان در حالی‌که شهرهایی همچون بندرانزلی، آبادان و رشت فاقد زیرساخت‌های لازم برای میزبانی مسابقات هستند، یک اشتباه بزرگ است. این قبیل سیاست‌گذاری‌ها منجر به هدررفت منابع مالی و انسانی می‌شود.
عدم وجود امکانات کافی و استاندارد، باعث کاهش انگیزه جوانان برای شرکت در ورزش‌های مختلف می‌شود. جوانانی که می‌توانستند به عنوان قهرمانان آینده در عرصه جهانی درخشش داشته باشند، به دلیل نبود یک فضای مناسب از فعالیت‌های ورزشی دور می‌شوند.
زیرساخت‌های نامناسب تأثیر مستقیمی بر کیفیت عملکرد ورزشکاران دارد. ورزشکارانی که در شرایط ضعیف تمرین می‌کنند، هرگز نمی‌توانند به سطح بالا و استاندارد جهانی دست یابند. دولت سیزدهم قول داد استادیوم جدیدی در اطراف تهران بسازد که در نهایت این پروژه هم آغاز نشده منتفی شد. مشکل فقط فوتبال هم نیست، مثلاً رضا علیپور، قهرمان سنگ‌نوردی ایران که به خاطر صدم ثانیه دستش از مدال المپیک کوتاه ماند بعد از رقابت‌ها گفت در یک «دخمه» تمرین می‌کرده! قهرمانان قایقران ایران می‌گویند مسیر استاندارد برای تمرین قایقرانی ندارند.
اما مشکل کجا بود؟
اخیراً در رشته فوتبال با موج گسترده‌ای از وضعیت وخیم ورزشگاه‌ها روبه‌رو شدیم و ظرف 6 ماه با یک عملیات فوری و بحرانی همه تلاش کردند تا ورزشگاه‌های کشور به آمادگی برسند و تا حدودی این هدف محقق شد. در همین راستا به سراغ داود رفعتی، رئیس دپارتمان استانداردسازی فدراسیون فوتبال رفتیم تا چرایی وضعیت کنونی زیر ساخت‌های ورزشی کشور به خصوص در رشته فوتبال را بررسی کنیم.
رفعتی به ایران ورزشی گفت: «متأسفانه اکثریت زیر ساخت‌های کشور ما قدیمی شده‌اند و در این سال‌ها هیچ رسیدگی به آن هم انجام نشده بود. البته با توجه به روند ساخت و ساز ورزشگاه‌های جدید در کشور، توانستیم که اخیراً ورزشگاه‌های مدرنی مانند ورزشگاه گل‌گهر، فولاد، امام رضا، مس رفسنجان و مس کرمان را به چرخه اضافه کنیم اما در یک کلام ما در این 6 ماه فرصت کاری را کردیم که باید در 40 سال گذشته انجام می‌شده اما به هر ترتیب این رسیدگی‌ها انجام نشده بود.»
رفعتی در واکنش به این سؤال که «برای رسیدن به سطح استاندارد ورزشگاه‌های قطر یا عربستان چه مسیری پیش روی ماست» توضیح داد: «در این دو کشور اراده‌ها از سمت دولت آنها بوده که به زیرساخت‌های ورزشی توجه ویژه‌تری شود. خوشبختانه اکنون وزیر ورزش، خودش از جامعه ورزشی‌ها است و آقای دنیامالی نگاهی ویژه به پیشرفت و حتی گرفتن میزبانی‌های بین‌المللی دارد. اگر دولت و مجلس به این حوزه توجه کنند و مثلاً بودجه‌ای 100 همتی برای زیرساخت ورزشی در نظر بگیرند، خیلی می‌توانیم خودمان را برای جام ملت‌های 2031 آماده کنیم و این عدد صرفاً یک هزینه نیست و به نوعی سرمایه‌گذاری هم محسوب می‌شود چرا که وقتی کشور میزبان یک رویداد مهم مثلاً جام ملت‌های آسیا می‌شود، بخش عمده‌ای از هزینه‌ها، از طریق درآمد‌های توریستی و... باز می‌گردد.»
انتهای پیام/