داستان رابطه خاص شالکه و نورنبرگ
دوستی در فوتبال برای زندگی
فوتبال معمولاً با طرفداری متعصبانه همراه است، با خشم و نفرت و با تلاش برای پیروزی به هر قیمت. هر باشگاهی رقبایی دارد، باشگاه‌هایی که هواداران از آنها بیزارند. جای زیادی برای دوستی نیست.
شاید یک استثنا باشد؛ اگر طرفدار شالکه و نورنبرگ، بهترین دوستان فوتبال آلمان باشید.
دو تا از موفق‌ترین باشگاه‌های فوتبال آلمان در حال حاضر در دسته دوم هستند و دیروز در ولتینز آره‌نا با هم روبه‌رو شدند که آخرین فصل از داستان جذاب همراهی و همدلی بود.
بیش از 400کیلومتر فاصله گلزن‌کرشن، شهر باشگاه شالکه و نورنبرگ فاصله است و هیچ منطقی برای ارتباط وجود ندارد. جالب اینکه هیچ‌کس به‌طور دقیق نمی‌داند این رابطه خاص چطور آغاز شده است.
چیزهای زیادی در این باره گفته می‌شود. شایع‌ترین آنها این است که در سال 1980 دو هوادار نورنبرگ به نام‌های مونیکا و اشتفان با یک هوادار شالکه به نام پیتر در قطار آشنا شدند. مونیکا و اشتفان، ساکن رگزنبورگ در باواریا، در مسیر بازگشت از بازی با بوروسیا مونشن‌گلادباخ بودند و پیتر هم از تماشای بازی خارج از خانه تیمش برمی‌گشت. آنها سر صحبت را باز کردند و قرار گذاشتند در بازی‌های بعدی تیم همدیگر را ببینند. دوستی آنها قوی‌تر شد و گسترش یافت و بقیه ماجرا به اینجا رسید.
حالا هر مسابقه برای خودش یک اتفاق است. اقدامات سازماندهی شده میان پایگاه‌های هواداری صورت می‌گیرد از تدارک قطارهای چارتری رفت و برگشت برای هواداران دو تیم گرفته تا دیدار قبل و بعد از مسابقات فوتبال.
آنیا فورتمان، عضو هیأت مدیره باشگاه هواداران شالکه می‌گوید: «داستان واقعاً عجیب است، من واقعاً نمی‌توانم بگویم این رابطه چطور تا این حد قوی شده است، اما در طول سال‌ها پیشرفت کرده. اولتراهای هر دو باشگاه هم این رابطه را دارند، همدیگر را می‌بینند. معمولاً کلوب‌های اختصاصی باشگاه اجازه ورود به هواداران تیم‌های دیگر را نمی‌دهد اما اینجا هواداران نورنبرگ می‌آیند و رابطه خوبی با هم داریم. شال‌هایی هستند که نصف به نصف به هر کدام از دو باشگاه تعلق دارند. من یک پیراهن دارم که برای شالکه است، اما به رنگ قرمز نورنبرگ.»
یک دوستی خاص
مارکوس وایزنر که 30 سال است طرفدار شالکه است اما در نورنبرگ زندگی می‌کند. او می‌گوید: «ورودی استادیوم‌ها جدا نیست و گاهی هواداران دو تیم با هم می‌نشینند. این کاملاً با بازی‌های معمول لیگ متفاوت است. دوستی خاصی وجود دارد، فکر می‌کنم منحصر به فرد باشد. این باید برای بازیکنان هم جذاب باشد.»
اتحاد بین باشگاه‌ها در فوتبال آلمان رایج است و این می‌تواند بهانه‌ای برای مقابله با هولیگانیسم باشد اما نتیجه دیگر دوستی باشگاه‌ها طبیعتاً رقابت بیشتر با دیگران است. فورتمان می‌گوید: «بوخوم و بایرن دوستی دارند، همین‌طور دورتموند و کلن. اما رابطه ما مشهورترین و قوی‌ترین است، متأسفانه وقتی کار به درگیری‌های فیزیکی می‌کشد، این باشگاه‌ها از یکدیگر حمایت می‌کنند. ما در رقابت‌ها از نورنبرگ حمایت می‌کنیم، آنها با گرویتر فورت رقابت دارند بنابراین ما هم داریم. یک بار در جام حذفی نورنبرگ در دویسبورگ بازی داشت که 30 کیلومتر با گلزن‌کرشن فاصله دارد. بعضی از هواداران شالکه بلیت بازی را خریدند و از نورنبرگ حمایت کردند.»
افزایش آگاهی
این رابطه اخیراً پیشرفت‌هایی داشته و به افزایش آگاهی منجر شده است. گروهی از هواداران نورنبرگ قبل از هر بازی لیگ مسابقه‌ای با هواداران شالکه ترتیب می‌دهند که برای جوانانی با نارسایی‌های جسمی و ذهنی است.
به هر حال فوتبال رسمی است و برد و باخت در آن اهمیت دارد. تا قبل از بازی‌های این هفته چهار امتیاز فاصله دو تیم بود، نورنبرگ یازدهم و شالکه سیزدهم. اما گاهی این رابطه دوستی محک می‌خورد. در روز آخر فصل 2008-2007 شالکه در زمین نورنبرگ بازی داشت و با پیروزی می‌توانست از کسب سهمیه لیگ قهرمانان مطمئن شود و با پیروزی، میزبان سقوط می‌کرد. دو گل مارسلو بوردون آن پیروزی را رقم زد و خاطره‌اش هنوز زنده است. وایزنر با خنده می‌گوید: «تیم بازنده، همه چیز را باخت. شالکه در نورنبرگ برد و بعضی هواداران شالکه خود را مقصر سقوط دوستان خود می‌دانند و همین ناراحت‌شان می‌کند. آنها احساسات متفاوتی داشتند، بعضی‌ها به این دوستی اهمیتی نمی‌دهند اما هواداران فعال با آن زندگی می‌کنند.»
هدف مشترک
نورنبرگ و شالکه روی هم 16 قهرمانی بوندس‌لیگا دارند و به ترتیب دوم و چهارم هستند. هر دو روزهای سختی را پشت سر گذاشته‌اند و این رابطه‌شان را تقویت کرده است اما می‌خواهند به جمع بهترین‌های آلمان برگردند، بازی در لیگ دسته پایین باعث شده این اتفاق تا حدی معمولی و عادی شود. وایزنر می‌گوید: «هر دو باشگاه موفقیت‌های زیادی در دهه90 داشتند، ما فرازونشیب زیادی را تجربه کردیم. مهم نیست در کدام لیگ هستیم، هواداران برای باشگاه زندگی می‌کنند. این یک دوستی روی کاغذ نیست، دوستی برای زندگی است.»
فوتبال می‌تواند از راه‌های مختلف در جامعه اثر بگذارد حتی اگر بعضی از آنها کمی غیرمعمول باشند.
انتهای پیام/
شاید یک استثنا باشد؛ اگر طرفدار شالکه و نورنبرگ، بهترین دوستان فوتبال آلمان باشید.
دو تا از موفق‌ترین باشگاه‌های فوتبال آلمان در حال حاضر در دسته دوم هستند و دیروز در ولتینز آره‌نا با هم روبه‌رو شدند که آخرین فصل از داستان جذاب همراهی و همدلی بود.
بیش از 400کیلومتر فاصله گلزن‌کرشن، شهر باشگاه شالکه و نورنبرگ فاصله است و هیچ منطقی برای ارتباط وجود ندارد. جالب اینکه هیچ‌کس به‌طور دقیق نمی‌داند این رابطه خاص چطور آغاز شده است.
چیزهای زیادی در این باره گفته می‌شود. شایع‌ترین آنها این است که در سال 1980 دو هوادار نورنبرگ به نام‌های مونیکا و اشتفان با یک هوادار شالکه به نام پیتر در قطار آشنا شدند. مونیکا و اشتفان، ساکن رگزنبورگ در باواریا، در مسیر بازگشت از بازی با بوروسیا مونشن‌گلادباخ بودند و پیتر هم از تماشای بازی خارج از خانه تیمش برمی‌گشت. آنها سر صحبت را باز کردند و قرار گذاشتند در بازی‌های بعدی تیم همدیگر را ببینند. دوستی آنها قوی‌تر شد و گسترش یافت و بقیه ماجرا به اینجا رسید.
حالا هر مسابقه برای خودش یک اتفاق است. اقدامات سازماندهی شده میان پایگاه‌های هواداری صورت می‌گیرد از تدارک قطارهای چارتری رفت و برگشت برای هواداران دو تیم گرفته تا دیدار قبل و بعد از مسابقات فوتبال.
آنیا فورتمان، عضو هیأت مدیره باشگاه هواداران شالکه می‌گوید: «داستان واقعاً عجیب است، من واقعاً نمی‌توانم بگویم این رابطه چطور تا این حد قوی شده است، اما در طول سال‌ها پیشرفت کرده. اولتراهای هر دو باشگاه هم این رابطه را دارند، همدیگر را می‌بینند. معمولاً کلوب‌های اختصاصی باشگاه اجازه ورود به هواداران تیم‌های دیگر را نمی‌دهد اما اینجا هواداران نورنبرگ می‌آیند و رابطه خوبی با هم داریم. شال‌هایی هستند که نصف به نصف به هر کدام از دو باشگاه تعلق دارند. من یک پیراهن دارم که برای شالکه است، اما به رنگ قرمز نورنبرگ.»
یک دوستی خاص
مارکوس وایزنر که 30 سال است طرفدار شالکه است اما در نورنبرگ زندگی می‌کند. او می‌گوید: «ورودی استادیوم‌ها جدا نیست و گاهی هواداران دو تیم با هم می‌نشینند. این کاملاً با بازی‌های معمول لیگ متفاوت است. دوستی خاصی وجود دارد، فکر می‌کنم منحصر به فرد باشد. این باید برای بازیکنان هم جذاب باشد.»
اتحاد بین باشگاه‌ها در فوتبال آلمان رایج است و این می‌تواند بهانه‌ای برای مقابله با هولیگانیسم باشد اما نتیجه دیگر دوستی باشگاه‌ها طبیعتاً رقابت بیشتر با دیگران است. فورتمان می‌گوید: «بوخوم و بایرن دوستی دارند، همین‌طور دورتموند و کلن. اما رابطه ما مشهورترین و قوی‌ترین است، متأسفانه وقتی کار به درگیری‌های فیزیکی می‌کشد، این باشگاه‌ها از یکدیگر حمایت می‌کنند. ما در رقابت‌ها از نورنبرگ حمایت می‌کنیم، آنها با گرویتر فورت رقابت دارند بنابراین ما هم داریم. یک بار در جام حذفی نورنبرگ در دویسبورگ بازی داشت که 30 کیلومتر با گلزن‌کرشن فاصله دارد. بعضی از هواداران شالکه بلیت بازی را خریدند و از نورنبرگ حمایت کردند.»
افزایش آگاهی
این رابطه اخیراً پیشرفت‌هایی داشته و به افزایش آگاهی منجر شده است. گروهی از هواداران نورنبرگ قبل از هر بازی لیگ مسابقه‌ای با هواداران شالکه ترتیب می‌دهند که برای جوانانی با نارسایی‌های جسمی و ذهنی است.
به هر حال فوتبال رسمی است و برد و باخت در آن اهمیت دارد. تا قبل از بازی‌های این هفته چهار امتیاز فاصله دو تیم بود، نورنبرگ یازدهم و شالکه سیزدهم. اما گاهی این رابطه دوستی محک می‌خورد. در روز آخر فصل 2008-2007 شالکه در زمین نورنبرگ بازی داشت و با پیروزی می‌توانست از کسب سهمیه لیگ قهرمانان مطمئن شود و با پیروزی، میزبان سقوط می‌کرد. دو گل مارسلو بوردون آن پیروزی را رقم زد و خاطره‌اش هنوز زنده است. وایزنر با خنده می‌گوید: «تیم بازنده، همه چیز را باخت. شالکه در نورنبرگ برد و بعضی هواداران شالکه خود را مقصر سقوط دوستان خود می‌دانند و همین ناراحت‌شان می‌کند. آنها احساسات متفاوتی داشتند، بعضی‌ها به این دوستی اهمیتی نمی‌دهند اما هواداران فعال با آن زندگی می‌کنند.»
هدف مشترک
نورنبرگ و شالکه روی هم 16 قهرمانی بوندس‌لیگا دارند و به ترتیب دوم و چهارم هستند. هر دو روزهای سختی را پشت سر گذاشته‌اند و این رابطه‌شان را تقویت کرده است اما می‌خواهند به جمع بهترین‌های آلمان برگردند، بازی در لیگ دسته پایین باعث شده این اتفاق تا حدی معمولی و عادی شود. وایزنر می‌گوید: «هر دو باشگاه موفقیت‌های زیادی در دهه90 داشتند، ما فرازونشیب زیادی را تجربه کردیم. مهم نیست در کدام لیگ هستیم، هواداران برای باشگاه زندگی می‌کنند. این یک دوستی روی کاغذ نیست، دوستی برای زندگی است.»
فوتبال می‌تواند از راه‌های مختلف در جامعه اثر بگذارد حتی اگر بعضی از آنها کمی غیرمعمول باشند.
انتهای پیام/