بعد از ۲ سال دوری خودم را ثابت کردم
بایبوردی: مربی کره‌ای من را کنار گذاشت
گیسا بایبوردی ملی‌پوش کامپوند بعد ازتقریباً دوسال دوری با برنز آسیا و سهمیه بازی‌های جهانی کامبک زد. او که به این مدال راضی نیست حالا بازی‌های جهانی را هدف قرار گرفته تا حسرت دوره قبل به‌خاطر عدم صدور ویزا توسط امریکا را با نتیجه‌ای درخشان به فراموشی بسپارد.
*تقابل با حریف هندی در رده‌بندی چطور بود؟
کلاً در رشته کامپوند رقابت‌ها میلیمتری است و هرچه مسابقه جلوتر می‌رود، بازی حساس‌تر می‌شود. سطح کاپ آسیا با توجه به اهدای سهمیه مسابقات جهانی نسبت به دوره‌های قبل بالاتر بود. آسیا بویژه تیم‌های هند و کره جنوبی همیشه جزو قدرت‌های برتر این رشته بوده‌اند که سکوهای جهانی را به خود اختصاص می‌دهند. تیم هند در همین مسابقات هم رکورد دنیا را زد، بنابراین سطح مسابقات خیلی بالا بود.
*با توجه به اینکه مدتی از میادین دور بودی، این برنز برایت رضایتبخش بود؟
فکر نمی‌کنم هیچ ورزشکاری به برنز قانع باشد اما من بعد ازدو سال مجدداً به میادین برگشتم و به نسبت زمانی که دور بوده‌ام، رکورد خوبی ثبت کرده و حداقل انتظار خودم را برآورده کردم.
*چه چیزی باعث شد در این مدت از تیم ملی دور باشی؟
بعد بازگشت از بازی‌های آسیایی هانگژو سرمربی سابق کره‌ای تیم ملی برای اعزام‌های بعدی در عین ناباوری من را کنار گذاشت. همین هم باعث افت حال روحی‌ام شد. از طرفی باتوجه به اینکه کامپوند المپیکی نیست، در یک سال اخیر بیشتراعزام‌ها به ریکرو که المپیکی بود اختصاص داده شد و کامپوند مدتی از اعزام به مسابقات محروم بود. ورزشکاران ایرانی باتوجه به شرایط سخت اقتصادی، حقوق و مزایای درست و حسابی ندارند و همه دلی پای تیم ایستاده‌اند، حالا در چنین شرایطی عدم اعزام به مسابقات می‌تواند آسیب جدی به روحیه و عملکرد ورزشکار بزند. بنابراین اینکه بعد ازمدت‌ها دوری کمانداران نتایج خوبی گرفته‌اند نشان‌دهنده پتانسیل بالای این رشته است.
*المپیکی نبودن کامپوند چقدر باعث دیده نشدن تلاش‌های شما می‌شود؟
ما فقط به حمایت نیاز داریم، البته که این موضوع فقط به فدراسیون برنمی‌گردد. بیشتر بودجه وزارت ورزش به ورزش‌های المپیکی اختصاص پیدا می‌کند که متأسفانه این ضعف بزرگ ورزش ما است.
*چه شد که مجدداً به تیم ملی برگشتی؟
یکی از بزرگترین دلایل برگشتم این بود که با رفتن مربی کره‌ای دوباره اسماعیل عبادی که مربی باتجربه و دلسوزی است، هدایت تیم ملی را برعهده گرفت. این موضوع باعث شد دوباره اعتماد به نفس خودم را به دست بیاورم و برگردم. خوشبختانه توانستم خودم را ثابت کنم و بعد از دو سال دوری در اولین مسابقه روی سکو رفتم.
*گرفتن سهمیه بازی‌های جهانی چه حس و حالی داشت؟
بازی‌های جهانی برای رشته‌های غیرالمپیکی مثل ما حکم المپیک دارد. البته که این رقابت‌ها به مراتب سخت‌تر است چرا که تعداد سهمیه‌های کم‌تری نسبت به المپیک داده می‌شود و ورود به آن دشوار است. آرزوی هر ورزشکار غیرالمپیکی حضور در این مسابقات است. دوره قبل هم این سهمیه را گرفتم اما متأسفانه امریکا میزبان رقابت‌ها ویزا نداد و حسرت بزرگی به دل من ماند.
*در بازی‌های جهانی هم تو را روی سکو خواهیم دید؟
از همان چهارسال پیش که امریکا ویزا نداد تمرین کردم تا این دوره سهمیه بگیرم و در این مسابقات شرکت کنم. تمرکزم بیشتر روی این است که بتوانم عملکرد خودم را داشته باشم که اگر این اتفاق بیفتد قطعاً نتیجه درخشانی رقم خواهد خورد.
*وضعیت تیروکمان مثل قدیم است یا حمایت‌ها از این رشته بیشتر شده است؟
همه چیز همان‌گونه است، فقط ما دیگر خسته شده‌ایم که راجع به مشکلات حرف بزنیم. رشته ما تجهیزاتی است. قبلاً اگر مشکلی برای‌مان در حین مسابقات ایجاد می‌شد، زمان نگه داشته شده و کمانداران فرصت داشتند تجهیزاتشان را عوض کنند اما الان قانون مسابقات عوض شده و کوچکترین مشکل مساوی با خداحافظی از مسابقات است. چندسال پیش به‌خاطر تجهیزات نامطلوب یک مدال جهانی را از دست دادیم. حرف من این است که ملی‌پوشان ما با این تجهیزات به مسابقات رفته و نتایج خوبی می‌گیرند، پس اگر حمایت شوند قطعاً سکوهای جهانی را به چنگ می‌آورند.
انتهای پیام/