یادداشت فیلیپ لام برای ۱۲۵ سالگی بایرن مونیخ

به باشگاهم سالگرد تأسیسش را تبریک می‌گویم. پنجشنبه بایرن مونیخ 125 ساله شد. عشق به این باشگاه در ژن من است چون پدربزرگم هوادار بایرن بود و پدرم هم هست. وقتی نوجوان بودم، خیلی درباره نسل طلایی دهه 70 که سه قهرمانی اروپا را به دست آورد، برایم گفتند. گرد مولر، سپ مایر و بازیکنان دیگر را تحسین می‌کردند اما یک نفر را می‌پرستیدند: فرانتس بکن باوئر.
در ابتدا، بایرن هم یکی مثل خیلی باشگاه‌های دیگر بود. چند عکس سیاه و سفید از روزهای شروع کار باشگاه در ذهنم هست اما فقط می‌توانم از دوران بکن باوئر به این طرف صحبت کنم، از همان موقع که بایرن مونیخ خاص شد.

تا امروز، میراث بایرن به نام او بوده؛ اگر او را درک کنید، بایرن را می‌فهمید، اساس، هویت و DNA آن را. او با تیمش شعار «mia san mia» را ابداع کرد، به همین شیوه تیم جام‌ها را یکی پس از دیگری می‌گرفت. چطور می‌توانم این شعار را توضیح دهم؟ خب، پرمعنا و قابل تفسیر است اما ریشه در اعتماد به نفس دارد: هیچ‌کس نمی‌تواند به ما آسیب بزند!
شما در مونیخ برنده‌اید، هر نسل بازیکنان این را می‌دانند، بایرن همیشه از دیگران بهتر است. الان مثلاً بایرلورکوزن مدعی شده، گاهی دورتموند، وردربرمن، هامبورگ یا مونشن گلادباخ جلو افتاده‌اند، اما هیچ‌کس در بلندمدت نمی‌تواند در کورس بماند. هیچ لیگ دیگری اینطور هژمونی ندارد. رازش چیست؟ بایرن باشگاه بازیکنان است. تقریباً 50 سال است که تیم توسط بازیکنان سابق اداره می‌شود که احتمالاً در اروپا بی‌نظیر است. بکن باوئر تا یک سال قبل که درگذشت، در کنار اولی هوینس و کارل هاینس رومنیگه عضو تروییکای اداره باشگاه بود. وقتی من هنوز بازی می‌کردم، این قانون بود که هر سه نفر می‌دانستند در تیم چه می‌گذرد، درباره مربی و بازیکنان. این کلید موفقیت است. به عنوان یک بازیکن، شما با دقت به حرف این اسطوره‌ها گوش می‌دهی. وقتی فرانتس با تیم حرف می‌زد، اقتدار فوق‌العاده‌ای داشت.حرف‌هایش عمق عجیبی داشت مثل «بروید و فوتبال بازی کنید» که شعار تیم در راه رسیدن به قهرمانی جام جهانی 1990 بود. شاید گاهی نادیده گرفته می‌شود که این بر اساس یک فلسفه است. وقتی یک تیم با بازیکنان فوق‌العاده با هم رشد می‌کنند و به سطح خوبی می‌رسند، باید آنها را به حال خودشان بگذاری. آنها درک خوبی از یکدیگر دارند و همیشه سه حرکت جلو هستند، این یعنی جریان.

خیلی از آنها که این پیراهن قرمز را به تن کرده‌اند، درک درستی از هم دارند. آنها توانایی‌های فوق‌العاده‌ای داشتند: شم گلزنی گرد مولر، جنب و جوش لوتار ماتئوس، قدرت بازی و شوتزنی با دو پای آندریاس برمه، اعتماد به نفس اشتفان افنبرگ، خلاقیت توماس مولر، واکنش‌های درخشان مانوئل نویر، تعصب باستین شواین اشتایگر یا دریبل‌زنی رومنیگه و جمال موسیالا. خیلی دوست داشتم در زمان بکن باوئر بودم که با هوش فنی بالا و نقشش به عنوان بازیساز در دفاع، خیلی جلوتر از زمان خودش بود و باعث پیشرفت هم‌تیمی‌هایش می‌شد. پسری از طبقه کارگر در گیزینگ، فوتبالیستی در کلاس جهانی از مونیخ شد. او با شهرش رشد کرد و شهرش با او. وقتی به دنیا آمد، آنجا ویرانه بود. وقتی او فوتبالیست حرفه‌ای شد، مونیخ شهری جهانی شده بود، جایی که قله‌های آلپ قابل تماشا بود و زندگی لذتبخش. گاهی وقت‌ها فکر می‌کنم، مونیخ به بایرن مدیون است اما از آن طرف هم فوتبال موفق در جایی شکل می‌گیرد که مردم و محیط برایش آماده باشند.

این اتفاقی نیست
اتفاقی نیست که تبدیل شدن بایرن به یک برند جهانی، در دهه 70 بود؛ المپیک نقش مهمی داشت، زیرساخت‌های مترو را ایجاد کردند و طراحی مدرن آن تا امروز باقی است. وقتی آلمان برای میزبانی المپیک 2040 اقدام کند، آثار ماندگار مونیخ 1972 بسیار قابل اتکا است. من در مونیخ، متولد و بزرگ شده‌ام و از خانه و زمین فوتبال‌مان تا ورزشگاه المپیک می‌شود پیاده رفت. وقتی 11 سالم بود، اولین‌بار استعدادیاب‌ها به سراغم آمدند. اول نمی‌خواستم بروم، می‌خواستم با دوستانم بازی کنم. اما بایرن با یک ایده آمد، ابتدا به صورت رسمی در تیم ذخیره جوانان عضو شدم، بعد اجازه پیدا کردم توپ جمع‌کن شوم و به این شکل با هم‌تیمی‌های آینده‌ام آشنا شدم. بعد به تیم ملحق شدم و بیش از نصف عمرم را در بایرن بودم. در سال 2013 در ویمبلی قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شدیم، مثل تیم دهه 70، تیم ما پر از باواریایی‌های واقعی بود.

شباهت‌های من و فرانتس
شباهت‌های فرانتس و من آشکار است: متولد و بزرگ شده در مونیخ، بازیکن و بعداً کاپیتان بایرن مونیخ و تیم ملی آلمان، عناوین قهرمانی ملی و بین‌المللی با هر دو تیم. حیف شد که او هیچ وقت مربی من نبود، به من می‌گفت «برو و فوتبال بازی کن، فیلیپ». ما خیلی به هم می‌آمدیم.
گاهی از من می‌پرسند خودت را با او مقایسه می‌کنی؟ حس خوبی دارد اما با هوینس موافقم که خودش مرد بزرگ پشت موفقیت‌های بایرن است. در مراسم تدفین بکن باوئر او گفت: «هیچ‌کس از او بزرگتر نخواهد بود.» با او، باشگاه ما بهترین شد بنابراین به خودم می‌گویم، هرگز نباید خودت را با بکن باوئر مقایسه کنی.