اعزام امیدها به تورنمنت بزرگسالان!

 حواشی تیم ملی بوکس که از اواخر سال قبل شروع شده بود، مثل زخمی سر بازکرده هنوز درمان نشده است. تقریباً یکی، دو ماه پیش بود که بوکسورهای تیم ملی در اعتراض به وضعیت لباس، تغذیه و عدم دریافت حقوق‌شان دست به اعتصاب زده و اردوهای تیم ملی را ترک کردند؛ موضوعی که در همان مقطع می‌شد با هنر مدیریتی حل و فصل شود اما در کمال تعجب نادیده گرفته شد تا اتفاقی نادر پیش آمده و ملی‌پوشان با تجربه و ستاره‌هایی مثل دانیال شه‌بخش و میثم قشلاقی و باقی بوکسورها از تیم ملی کنار گذاشته شوند.
فدراسیون اما بعد از این ماجرا بلافاصله انتخابی تیم ملی را برگزار کرد؛ مسابقاتی که باز هم نفرات اصلی حاضر به حضور در آن نشدند تا بوکسورهای تازه وارد از استان‌های مختلف برای نخستین بار شانس راهیابی به تیم ملی را به دست آورند تا دوئل ملی‌پوشان و رئیس فدراسیون ادامه داشته باشد و دو طرف دعوا نشان دهند که هیچ کدام حاضر نیستند از این اختلاف کوتاه بیایند. حالا این ماجرا که یادگار 1403 است پایش به سال جدید کشیده شده و در کمال ناباوری هیچ کسی، از وزارت ورزش گرفته تا مسئولان فدراسیون به آن توجهی نداشته و پیگیر ماجرا نمی‌شوند. در چنین شرایطی حتی پیشکسوتان این رشته هم سکوت کرده و ترجیح می‌دهند وارد این دوئل نشوند.
این در حالی است که خلأ بزرگترهای بوکس در این ماجرا حس می‌شود و شاید اگر آنها دست به وساطت می‌زدند، آتش این اختلافات زودتر از اینها خاموش شده و تا الان ادامه پیدا نمی‌کرد. هرچه که هست خبری از رفع اختلافات نیست و حالا در تصمیمی عجیب قرار است به جای تیم بزرگسالان، تیم امید به مسابقات سطح A ارمنستان که در رده بزرگسالان برگزار می‌شود، اعزام شود. ماهیت اعزام تیم امید به تورنمنتی مخصوص بزرگسالان بد نیست و اتفاقاً شاید بتواند کمک خوبی برای پشتوانه‌سازی تیم بزرگسالان باشد اما در شرایطی که این تورنمنت در رده بزرگسالان برگزار می‌شود و همه تیم‌ها، نفرات مخصوص این رده را راهی این مسابقات می‌کنند، حضور در این رقابت‌ها نمی‌تواند به بوکسورهای امید کمکی در جهت شناخت و مبارزه با حریفان رده خود برای مسابقات آتی کند.
علاوه بر این ماجرا، اعزام امیدها به این رقابت‌ها نشان‌دهنده این است که تیم بزرگسالانی وجود ندارد و فدراسیون ترجیح می‌دهد به جای بوکسورهای ناشناخته‌ای که در انتخابی تیم ملی شرکت کرده و به تیم ملی راه یافته‌اند بوکسورهای امید را راهی این مسابقات کند که حتی اگر نتیجه خوبی کسب نشد توجیه خوبی در آستین داشته باشد. حالا سؤال اصلی از مسئولان فدراسیون بوکس این است که این دوئل که به نفع هیچ کسی هم نیست تا کی قرار است ادامه داشته باشد و در شرایطی که 17 ماه به بازی‌های آسیایی بیشتر باقی نمانده چرا هیچ کسی به فکر دوای درد این روزهای تیم ملی نیست؟ بی‌شک ادامه این اختلافات کار دست بوکس ایران می‌دهد و حالا شاید وقتش رسیده که حسینی این موضوع را مدیریت کرده و پرونده اختلافات را مختومه اعلام کند.
انتهای پیام/