تورینو و شکوه از دست رفته

این روزها وقتی درباره باشگاه‌های فوتبال شهر تورین ایتالیا صحبت می‌کنیم، هیچ‌کسی نیست که پیش از نام بردن از پرافتخارترین تیم لیگ ایتالیا یعنی یوونتوس، تورینو را بزرگترین تیم این منطقه ایتالیا بداند. تورینو در سال‌های اخیر همواره بخشی از یک شهرآورد یکطرفه و کم‌هیجان بوده و هیچ‌گاه نتوانسته در دهه‌های اخیر، برای بانوی پیر دردسرساز باشد، به طوری که در ۲۹ دربی اخیر تورین که در ایتالیا به دربی دلاموله شهرت دارد، تورینو تنها یک بار موفق به کسب پیروزی شده است. اما روزگاری بود که وقتی صحبت از فوتبال و تورین می‌شد، نامی که می‌درخشید نه یوونتوس، بلکه نام باشگاه تورینو بود. تیمی که در دهه ۴۰ میلادی، بخش بزرگی از استخوان‌بندی ترکیب تیم ملی ایتالیا را تشکیل می‌داد و تبدیل به پادشاه بلامنازع فوتبال ایتالیا در این دهه شده بود. با وجود این یک حادثه بزرگ، تلخ و تاریخی در روز ۴ مه ‌۱۹۴۹، یعنی درست ۷۶ سال قبل، به دوران طلایی تورینو در تاریخ فوتبال ایتالیا پایان داد.
تورینو در سال‌های جنگ جهانی دوم، یکی از نخستین تیم‌های فوتبال ایتالیا بود که از تاکتیک‌های دفاعی و سنتی رایج در فوتبال این کشور و تحت تأثیر ویتوریو پوزو سرمربی ایتالیا در قهرمانی جام جهانی ۱۹۳۴ و ۱۹۳۸ فاصله گرفت و با تاکتیک ۳-۲-۲-۳ تهاجمی‌تر که در فوتبال انگلیس در تیم آرسنال به کار گرفته شده بود، به میدان رفت. همین تغییرات و استفاده از نوآوری، تورینو را تبدیل به یکی از مدعیان فوتبال ایتالیا در نیمه ابتدایی دهه ۴۰ میلادی کرد. سرانجام اولین قهرمانی دوران طلایی این باشگاه در فصل ۱۹۴۲-۱۹۴۳ رقم خورد و با قهرمانی در کوپا ایتالیا، تبدیل به اولین تیم تاریخ سرزمین چکمه شد که در یک فصل، قهرمانی در لیگ و جام حذفی را کسب می‌کند. پس از پایان جنگ جهانی دوم و زمانی که فوتبال ایتالیا به تازگی در حال شکل گرفتن بود، تورینو با دریافت تنها ۱۸ گل در ۲۶ بازی موفق به کسب عنوان قهرمانی سری‌آ شد؛ عنوانی که با تکرار آن در سه فصل آینده، این باشگاه را تبدیل به پادشاه بلامنازع فوتبال ایتالیا کرد تا رسانه‌ها از این تیم، با عنوان «تورینوی بزرگ» یاد کنند. همچنین بخش بزرگی از ترکیب تیم ملی ایتالیا را بازیکنان تورینو تشکیل می‌دادند و به همین دلیل، مردم ایتالیا روی ستارگان تورینو برای کسب عنوان قهرمانی در جام جهانی ۱۹۵۰ حساب باز می‌کردند. اما این دوران طلایی، با یکی از تلخ‌ترین حوادث تاریخ فوتبال همراه شد و از آن روز تا به این لحظه، تورینو هیچ‌گاه نتوانسته شکوه دهه ۴۰ را تکرار کند. تورینو در هفته‌های پایانی فصل ۱۹۴۸-۱۹۴۹ به لیسبون سفر کرد تا بازی دوستانه‌ای برای گرامیداشت فرانسیسکو فریرا (کاپیتان بنفیکا) برگزار کند اما هنگام برگشت با سانحه هوایی روبه‌رو شدند. زمانی که هواپیمای حامل این تیم به تورین رسید، برف می‌آمد. به همین خاطر فرود سخت شد و خلبان لاین اشتباهی را انتخاب کرد و هواپیما روی دیوار سنگی سقوط کرد و کاملاً از بین رفت. هیچ‌کس از این حادثه جان سالم به در نبرد. پنج خدمه هواپیما، سه روزنامه‌نگار که به عنوان کارشناس تیم را همراهی می‌کردند، دو مدیر، دو مربی، ماساژور و ۱۸ بازیکن ایتالیایی در این حادثه جان خود را از دست دادند. هنوز هم می‌توان نام آن بازیکنان را روی دیواری که هواپیما برابر آن سقوط کرد، دید. هنوز هم این مکان به عنوان یک زیارتگاه محسوب می‌شود. از آن تاریخ تا به امروز تورینو تنها یک بار توانست اسکودتو را فتح کند (۱۹۷۶). حادثه هواپیمای شامل اعضای باشگاه تورینو که با توجه به برخورد به تپه سوپرگا به این نام مشهور شده بود، باعث شد تیم ملی ایتالیا با هواپیما به برزیل (میزبان مسابقات) سفر نکند و با کشتی به این کشور برود. به همین دلیل این سفر دو هفته طول کشید. ایتالیا عملکرد ضعیفی در جام جهانی داشت اما اگر ستارگانش این تیم را همراهی می‌کردند، می‌توانست فاتح این رقابت‌ها شود. پس از این حادثه، تیم‌های رقیب در چهار بازی پایانی سری‌آ از بازیکنان جوان خود استفاده کردند تا تورینو، برای پنجمین‌بار در یک‌دهه قهرمانی سری‌آ را کسب کند. تورینو در کنار منچستریونایتد، یکی از دو تیم بزرگ و مشهوری است که تاریخ آن با یک سانحه هوایی مرگبار در روزهای اوج گره خورده، اما قرمزپوشان تورین، هیچ‌گاه مانند شیاطین سرخ نتوانستند شکوه گذشته خود را بازیابی کنند.
انتهای پیام/