خطر پر شدن لیست پرسپولیس با بازیکنان معمولی

ساختن یک تیم قدرتمند و هماهنگ تنها به خریدن بازیکنان برتر محدود نمی‌شود، بلکه نیازمند استراتژی دقیق و برنامه‌ریزی متمرکز است. پرسپولیس فصل گذشته پنجره تابستانی خوبی نداشت و با وجود تعدد خرید بازیکنان اما نتوانست یک ترکیب همگون ایجاد کند. اگر بخواهیم منطقی نگاه کنیم، اسکواد پرسپولیس در نتیجه خرید یک هافبک پیوت، یک یا دو دفاع وسط، یک دفاع چپ، یک گلر و یک وینگر خوب (چه داخلی چه خارجی) شکل می‌گیرد. این نوع ساختار در ظاهر، کامل و متعادل به نظر می‌رسد، اما بررسی‌های عمیق‌تر نشان می‌دهد که چنین اسکوادی، مزایا و معایب خاص خود را دارد که باید مدنظر قرار گیرد.
از نظر فنی، داشتن یک تیم با این ترکیب، به معنای تنوع و تعادل است. حضور یک هافبک پیوت، نقش کلیدی در کنترل بازی و حفظ تمرکز تیم دارد. همچنین، وجود یک گلر مطمئن، پایه‌ای محکم برای تمام تیم است و دفاع وسط‌های قوی، ثبات دفاعی تیم را تضمین می‌کنند. در کنار آن، داشتن وینگرهای قابل اعتماد، قدرت تهاجمی تیم را افزایش می‌دهد و فرصت‌های گلزنی بیشتری ایجاد می‌کند. در مجموع، چنین تیمی می‌تواند در رقابت‌های مختلف، حالت‌های بازی متفاوت را اجرا کند و انعطاف‌پذیری لازم برای مواجهه با تیم‌های مختلف را داشته باشد.
اما در کنار این مزایا، باید به معایب احتمالی این نوع ساختار نیز پرداخت. یکی از مهم‌ترین نگرانی‌ها این است که حجم بالای تغییر بازیکنان باعث عدم هماهنگی بین تیم می‌شود، برای شکل‌گیری یک ترکیب باید مدت زیادی زمان صرف کرد.
نکته دیگری که در این زمینه باید مدنظر قرار گیرد، نگرانی درباره رضا درویش و سیاست‌های نقل و انتقال باشگاه است. برخی معتقدند درویش در حال پر کردن لیست تیم با بازیکنان متوسط و معمولی است تا فضای محدودتری برای خرید بازیکنان سطح اول و ستاره‌های بزرگ ایجاد کند. این استراتژی، اگرچه موقتاً می‌تواند تیم را برای رقابت‌های جاری آماده نگه دارد، اما در بلندمدت ممکن است تیم از لحاظ کیفی ضعف جدی پیدا کند و نتواند در رقابت‌های بزرگ، به موفقیت قابل توجهی دست یابد.
در این میان، باید نگاهی دقیق به لیست تمدیدی‌های تیم پرسپولیس در فصل جاری داشت. بازیکنانی نظیر محمدحسین کنعانی‌زادگان، مرتضی پورعلی‌گنجی، میلاد سرلک، محمد خدابنده‌لو و یاسین سلمانی نشان می‌دهند که باشگاه در تلاش است تا پایداری و ثبات در ترکیب تیم ایجاد کند. این بازیکنان، علاوه بر نشان دادن پشتوانه فنی، نمونه‌هایی از وفاداری و تمرکز بر توسعه بلندمدت تیم هستند. اما اگر در کنار این لیست، بازیکنان معمولی و کم‌تجربه پر شوند، آن وقت سؤال این است که هدف نهایی چیست؟ آیا تیم قرار است صرفاً در رقابت‌های داخلی باقی بماند یا قصد دارد در آسیا هم حضوری مقتدرانه داشته باشد؟
در فوتبال امروز، اولویت باید بر کیفیت باشد، نه فقط کمیت و صرفاً خرید بازیکنان به منزله داشتن پنجره موفق نخواهد بود.
انتهای پیام/