اگر یک نفر بتواند برزیل را به قهرمانی جهان برساند، آنچلوتی است
از بهترین باشگاه به بهترین تیم ملی
پست کنفدراسیون فوتبال برزیل در شبکه‌های اجتماعی گویای همه چیز بود: استخدام کارلو آنچلوتی برای تیم ملی برزیل تنها یک حرکت استراتژیک نیست اعلامیه‌ای برای جهان است. ادنالدو رودریگز، رئیس این کنفدراسیون هم گفت: «او بزرگترین مربی تاریخ است و حالا مسئولیت بهترین تیم تاریخ را به عهده گرفته، ما در کنار هم فصل‌های باشکوهی در فوتبال برزیل رقم می‌زنیم.»
خبر جدایی آنچلوتی از رئال مادرید در پایان این فصل و رفتنش به تیم ملی برزیل خیلی وقت است که شنیده می‌شود، در حقیقت ریشه آن به سه سال قبل بر می‌گردد.
اینکه کنفدراسیون فوتبال برزیل با پیشدستی نسبت به رئال مادرید اعلام کرد او بعد از شش سال و 15 جام از تیم جدا می‌شود، اهمیت زیادی دارد چون یک سال از قرارداد او مانده و هنوز فصل تمام نشده. درست است که با باخت ال‌کلاسیکو لالیگا عملاً برای بارسلونا شده اما هنوز سه بازی مانده و از اتفاقات فوتبال نمی‌توان غافل شد.
همه می‌دانستند آنچلوتی بعد از یک فصل بدون جام-اگر سوپرجام اروپا و جام بین قاره‌ای را حساب نکنیم- می‌رود و ایده پایان دوران مربیگری با نشستن روی نیمکت پرافتخارترین تیم جهان برایش جذابیت داشت اما برای این چیزها رسومی وجود دارد و کنفدراسیون فوتبال برزیل به هر دلیل به آنها اهمیتی نداد.
معمولاً تیم فعلی یا خود مربی یا بازیکن آن هم با اطلاع باشگاه خبر جدایی را اعلام می‌کند و پیامدهای احتمالی و مسائلی که پیش می‌آید، با جزئیات مورد بحث قرار می‌گیرد. این طور نشد و به هر دلیل، بزرگترین و موفقترین تیم ملی جهان پا در کفش بزرگترین و موفقترین تیم باشگاهی جهان کرد. به هر حال به این شکل انجام شد و باید دید آیا عواقبی دارد اما باید یادآور شد فلورنتینو پرس که دهه سوم ریاستش بر رئال مادرید را سپری می‌کند، حافظه بسیار خوبی دارد و اینکه دستمزد چند بازیکن برزیلی را می‌پردازد مثل رودریگو، ادر میلیتائو، اندریک و بهترین بازیکن جهان از نظر فیفا، وینیسیوس جونیور.
آنچلوتی هم اهل تلافی نیست، آخرین بار که رئال مادرید او را اخراج کرد، به عقب برنگشت. در سال 2015 ده ماه بعد از آنکه مادرید را به رویای لادسیما رساند و به بیش از یک دهه ناکامی‌شان در اروپا پایان داد او را برکنار کردند اما با آرامش رفت و شش سال بعد به تیم برگشت بعد از استعفای شوکه‌کننده دستیار و شاگرد سابقش، زین‌الدین زیدان. در این چهار سال 11 جام گرفت از جمله دو قهرمانی اروپا. این آدم عاشق فوتبال است و از زندگی لذت می‌برد و خیلی آسانتر می‌تواند این کار را بکند وقتی خودش را درگیر حس انتقام نمی‌کند و به دنبال تلافی نیست.
دوران فوتبال پرفراز و نشیبی داشته، از یک بازیکن سرسخت زیر نظر مربی افسانه‌ای میلان، آریگو ساچی(که با او دو قهرمانی اروپا به عنوان بازیکن به دست آورد) گرفته تا مربی بازیکن نتیجه‌گرا، همیشه در قلب موفقیت بوده. می‌داند در بالاترین سطح وقتی بهترین بازیکنان را در اختیار دارید فقط باید آنها را شاد و باانگیزه نگه دارید، از زلاتان ابراهیموویچ تا کریستیانو رونالدو و کیلیان امباپه، آنچلوتی متخصص کار با کهکشانی‌ها است.
اینها را هم اضافه کنید که با پنج قهرمانی لیگ قهرمانان رکورددار است و تنها مربی است که در هر پنج لیگ ممتاز اروپا به عنوان قهرمانی رسیده، قابل درک است که ادنالدو رودریگز و کنفدراسیون چه انتظاراتی از او دارند. ستاره‌های سابق برزیل مثل تیاگو سیلوا، کافو، مارسلو و کاکا با او کار کرده‌اند در کنار بازیکنان فعلی. آمار او فوق‌العاده است مثل توانایی‌اش در مقابله با تنش و فشار هواداران و رسانه‌ها. او شش سال در بزرگترین و زیر ذره‌بین‌ترین تیم باشگاهی جهان این کار را کرده و حالا باید بزرگترین و زیر ذره‌بین‌ترین تیم ملی جهان را اداره کند.
فرقشان شاید این باشد که رئال مادرید به لطف توانایی جذب استعداد به وسیله پول می‌تواند در کوتاه مدت به موفقیت برسد اما برزیل نیاز جدی به بلندشدن دارد. آنها همچنان بیشترین تولید بازیکن فوتبال را در سطح جهان دارند اما رکورد سال‌های اخیرشان خوب نیست به خصوص در جهام جهانی که آخرین بار در سال 2002 برده‌اند. بعد از آن فقط یک بار از یک چهارم نهایی عبور کرده‌اند که هیچ کس نمی‌خواهد به خاطرش بیاورد چون تحقیرآمیزترین روز تاریخ فوتبال برزیل با باخت 7 بر یک مقابل آلمان در نیمه‌نهایی تورنمنت خانگی 2014 رقم خورد.
پر از ناکامی
این رویه‌ای است پر از ناکامی، سمی بودن و نداشتن خودباوری که دو قهرمانی کوپا امریکا در سال‌های 2007 و 2019 از بینش نمی‌برد. حالا با کنارزدن سنتی 100 ساله یک گام مهم برداشته‌اند و دریای استعدادها و حافظه جمعی این کشور را به یک مربی خارجی سپرده‌اند، بخش مهمی از جمعیت 211 میلیونی برزیل آخرین قهرمانی این تیم در جام جهانی را به یاد نمی‌آورند؛ این باید تغییر کند.
آنچلوتی خیلی وقت است که گفته رئال مادرید آخرین شغل باشگاهی او در فوتبال است و این را هم پنهان نکرده که به اندازه عشقش به فوتبال و آدرنالین ناشی از آن، دوست دارد در روستایی در ایتالیا زندگی آرامی را دنبال کند. البته این را هم گفته بود که دوست دارد در یک تیم ملی کار کند و اگرچه تیم ملی ایتالیا به نظر خیلی‌ها رسید اما شغلش را انتخاب کرده. به هر حال یک خارجی با عبور از اقیانوس آرام می‌خواهد مدیریت اکوسیستم پیچیده فوتبال برزیل را به دست بگیرد و سبز و طلایی پوشان را به ششمین قهرمانی جهان در سال 2026 برساند. اگر یک نفر باشد که از عهده چنین کاری بر بیاید، خود آنچلوتی است.
شرایط دراماتیک
برزیل تنها تیمی است که در تمام ادوار جام جهانی حاضر بوده و می‌توانست مسیر آسانی برای صعود به جام جهانی سال آینده طی کند اما نتایج ضعیف به خصوص باخت اخیر 4 بر یک مقابل آرژانتین کارشان را سخت کرده.
تیته که مربی قابل احترامی در برزیل است و به این تیم نظم و اعتماد به نفس آورد، طبق برنامه قبلی بعد از جام جهانی 2022 قطر رفت و آخرین مربی تیم، دوریوال جونیور بعد از شکست برابر آرژانتین اخراج شد. برزیل در رده چهارم جدول 10 تیمی منطقه امریکای جنوبی در مقدماتی جام جهانی 2026 قرار گرفته در حالی که تیم سوم و پنجم هم مثل آنها 21 امتیازی هستند. شش تیم به طور مستقیم به جام جهانی می‌روند و تیم هفتم راهی پلی‌آف می‌شود. قرار است آنچلوتی از پنجم خرداد روی نیمکت برزیل بنشیند و در بازی‌هایی که دو هفته بعدش برگزار می‌شود، هدایت تیم را به دست بگیرد. تنها سه مربی خارجی روی نیمکت برزیل نشسته‌اند و روی هم در هفت بازی مربیگری کرده‌اند. در لیگ برزیل هم همین داستان حاکم بود و تصور می‌شد فقط مربی‌های برزیلی درک می‌کنند بازی فوتبال در برزیل یعنی چه. تا اینکه ژرژ ژسوس پرتغالی در سال 2019 به فلامنگو آمد و با این تیم قهرمان لیگ و کوپا لیبرتادورس شد، او در 57 بازی 43 پیروزی به دست آورد قبل از آنکه ژسوس در ژوئن 2020 برود. بعد از آن نسبت به مربی‌های خارجی پذیرش به وجود آمد و حالا این رویه به تیم ملی کشیده شده است.
انتهای پیام/
خبر جدایی آنچلوتی از رئال مادرید در پایان این فصل و رفتنش به تیم ملی برزیل خیلی وقت است که شنیده می‌شود، در حقیقت ریشه آن به سه سال قبل بر می‌گردد.
اینکه کنفدراسیون فوتبال برزیل با پیشدستی نسبت به رئال مادرید اعلام کرد او بعد از شش سال و 15 جام از تیم جدا می‌شود، اهمیت زیادی دارد چون یک سال از قرارداد او مانده و هنوز فصل تمام نشده. درست است که با باخت ال‌کلاسیکو لالیگا عملاً برای بارسلونا شده اما هنوز سه بازی مانده و از اتفاقات فوتبال نمی‌توان غافل شد.
همه می‌دانستند آنچلوتی بعد از یک فصل بدون جام-اگر سوپرجام اروپا و جام بین قاره‌ای را حساب نکنیم- می‌رود و ایده پایان دوران مربیگری با نشستن روی نیمکت پرافتخارترین تیم جهان برایش جذابیت داشت اما برای این چیزها رسومی وجود دارد و کنفدراسیون فوتبال برزیل به هر دلیل به آنها اهمیتی نداد.
معمولاً تیم فعلی یا خود مربی یا بازیکن آن هم با اطلاع باشگاه خبر جدایی را اعلام می‌کند و پیامدهای احتمالی و مسائلی که پیش می‌آید، با جزئیات مورد بحث قرار می‌گیرد. این طور نشد و به هر دلیل، بزرگترین و موفقترین تیم ملی جهان پا در کفش بزرگترین و موفقترین تیم باشگاهی جهان کرد. به هر حال به این شکل انجام شد و باید دید آیا عواقبی دارد اما باید یادآور شد فلورنتینو پرس که دهه سوم ریاستش بر رئال مادرید را سپری می‌کند، حافظه بسیار خوبی دارد و اینکه دستمزد چند بازیکن برزیلی را می‌پردازد مثل رودریگو، ادر میلیتائو، اندریک و بهترین بازیکن جهان از نظر فیفا، وینیسیوس جونیور.
آنچلوتی هم اهل تلافی نیست، آخرین بار که رئال مادرید او را اخراج کرد، به عقب برنگشت. در سال 2015 ده ماه بعد از آنکه مادرید را به رویای لادسیما رساند و به بیش از یک دهه ناکامی‌شان در اروپا پایان داد او را برکنار کردند اما با آرامش رفت و شش سال بعد به تیم برگشت بعد از استعفای شوکه‌کننده دستیار و شاگرد سابقش، زین‌الدین زیدان. در این چهار سال 11 جام گرفت از جمله دو قهرمانی اروپا. این آدم عاشق فوتبال است و از زندگی لذت می‌برد و خیلی آسانتر می‌تواند این کار را بکند وقتی خودش را درگیر حس انتقام نمی‌کند و به دنبال تلافی نیست.
دوران فوتبال پرفراز و نشیبی داشته، از یک بازیکن سرسخت زیر نظر مربی افسانه‌ای میلان، آریگو ساچی(که با او دو قهرمانی اروپا به عنوان بازیکن به دست آورد) گرفته تا مربی بازیکن نتیجه‌گرا، همیشه در قلب موفقیت بوده. می‌داند در بالاترین سطح وقتی بهترین بازیکنان را در اختیار دارید فقط باید آنها را شاد و باانگیزه نگه دارید، از زلاتان ابراهیموویچ تا کریستیانو رونالدو و کیلیان امباپه، آنچلوتی متخصص کار با کهکشانی‌ها است.
اینها را هم اضافه کنید که با پنج قهرمانی لیگ قهرمانان رکورددار است و تنها مربی است که در هر پنج لیگ ممتاز اروپا به عنوان قهرمانی رسیده، قابل درک است که ادنالدو رودریگز و کنفدراسیون چه انتظاراتی از او دارند. ستاره‌های سابق برزیل مثل تیاگو سیلوا، کافو، مارسلو و کاکا با او کار کرده‌اند در کنار بازیکنان فعلی. آمار او فوق‌العاده است مثل توانایی‌اش در مقابله با تنش و فشار هواداران و رسانه‌ها. او شش سال در بزرگترین و زیر ذره‌بین‌ترین تیم باشگاهی جهان این کار را کرده و حالا باید بزرگترین و زیر ذره‌بین‌ترین تیم ملی جهان را اداره کند.
فرقشان شاید این باشد که رئال مادرید به لطف توانایی جذب استعداد به وسیله پول می‌تواند در کوتاه مدت به موفقیت برسد اما برزیل نیاز جدی به بلندشدن دارد. آنها همچنان بیشترین تولید بازیکن فوتبال را در سطح جهان دارند اما رکورد سال‌های اخیرشان خوب نیست به خصوص در جهام جهانی که آخرین بار در سال 2002 برده‌اند. بعد از آن فقط یک بار از یک چهارم نهایی عبور کرده‌اند که هیچ کس نمی‌خواهد به خاطرش بیاورد چون تحقیرآمیزترین روز تاریخ فوتبال برزیل با باخت 7 بر یک مقابل آلمان در نیمه‌نهایی تورنمنت خانگی 2014 رقم خورد.
پر از ناکامی
این رویه‌ای است پر از ناکامی، سمی بودن و نداشتن خودباوری که دو قهرمانی کوپا امریکا در سال‌های 2007 و 2019 از بینش نمی‌برد. حالا با کنارزدن سنتی 100 ساله یک گام مهم برداشته‌اند و دریای استعدادها و حافظه جمعی این کشور را به یک مربی خارجی سپرده‌اند، بخش مهمی از جمعیت 211 میلیونی برزیل آخرین قهرمانی این تیم در جام جهانی را به یاد نمی‌آورند؛ این باید تغییر کند.
آنچلوتی خیلی وقت است که گفته رئال مادرید آخرین شغل باشگاهی او در فوتبال است و این را هم پنهان نکرده که به اندازه عشقش به فوتبال و آدرنالین ناشی از آن، دوست دارد در روستایی در ایتالیا زندگی آرامی را دنبال کند. البته این را هم گفته بود که دوست دارد در یک تیم ملی کار کند و اگرچه تیم ملی ایتالیا به نظر خیلی‌ها رسید اما شغلش را انتخاب کرده. به هر حال یک خارجی با عبور از اقیانوس آرام می‌خواهد مدیریت اکوسیستم پیچیده فوتبال برزیل را به دست بگیرد و سبز و طلایی پوشان را به ششمین قهرمانی جهان در سال 2026 برساند. اگر یک نفر باشد که از عهده چنین کاری بر بیاید، خود آنچلوتی است.
شرایط دراماتیک
برزیل تنها تیمی است که در تمام ادوار جام جهانی حاضر بوده و می‌توانست مسیر آسانی برای صعود به جام جهانی سال آینده طی کند اما نتایج ضعیف به خصوص باخت اخیر 4 بر یک مقابل آرژانتین کارشان را سخت کرده.
تیته که مربی قابل احترامی در برزیل است و به این تیم نظم و اعتماد به نفس آورد، طبق برنامه قبلی بعد از جام جهانی 2022 قطر رفت و آخرین مربی تیم، دوریوال جونیور بعد از شکست برابر آرژانتین اخراج شد. برزیل در رده چهارم جدول 10 تیمی منطقه امریکای جنوبی در مقدماتی جام جهانی 2026 قرار گرفته در حالی که تیم سوم و پنجم هم مثل آنها 21 امتیازی هستند. شش تیم به طور مستقیم به جام جهانی می‌روند و تیم هفتم راهی پلی‌آف می‌شود. قرار است آنچلوتی از پنجم خرداد روی نیمکت برزیل بنشیند و در بازی‌هایی که دو هفته بعدش برگزار می‌شود، هدایت تیم را به دست بگیرد. تنها سه مربی خارجی روی نیمکت برزیل نشسته‌اند و روی هم در هفت بازی مربیگری کرده‌اند. در لیگ برزیل هم همین داستان حاکم بود و تصور می‌شد فقط مربی‌های برزیلی درک می‌کنند بازی فوتبال در برزیل یعنی چه. تا اینکه ژرژ ژسوس پرتغالی در سال 2019 به فلامنگو آمد و با این تیم قهرمان لیگ و کوپا لیبرتادورس شد، او در 57 بازی 43 پیروزی به دست آورد قبل از آنکه ژسوس در ژوئن 2020 برود. بعد از آن نسبت به مربی‌های خارجی پذیرش به وجود آمد و حالا این رویه به تیم ملی کشیده شده است.
انتهای پیام/