ایتالیانو، معمار روزوبلو

به گزارش ایران ورزشی، وینچنزو ایتالیانو می‌دانست لقمه‌ای که به او دادند، زهرآگین است اما پذیرفت. مربیگری بولونیا به او این فرصت را می‌داد که برای نخستین‌بار روی نیمکت تیمی حاضر در لیگ قهرمانان بنشیند.

از طرف دیگر می‌توانست چهره شاخص پروژه‌ای شود که محکوم به شکست بود. چه کسی می‌توانست عملکردی بهتر از مربی قبلی تیم، تیاگو موتا داشته باشد که تیم را برای نخستین‌بار بعد از 60 سال به جمع بهترین‌های اروپا آورده بود؟ ایتالیانو حتی همان بازیکنان را هم نداشت؛ یاشوا زیرکزی، بهترین گلزن تیم در راه منچستریونایتد بود و ریکاردو کالافیوری که تازه بازیکن تیم ملی ایتالیا شده بود، به آرسنال می‌رفت. لوییز فرگوسن هم با مصدومیت رباط صلیبی مدت زیادی نمی‌توانست بازی کند. 11 ماه بعد دوباره هواداران به پیاتزا ماجوره، میدان اصلی بولونیا آمدند تا جشن بگیرند، جشن قهرمانی جام حذفی ایتالیا با پیروزی یک بر صفر مقابل میلان. اگر تعداد مردم کم شده بود، فقط دلیلش این بود که 30 هزار نفر به رم رفته بودند تا فینال را از نزدیک تماشا کنند و شاهد باشند که تیم برای نخستین‌بار بعد از سال 1974 نخستین قهرمانی داخلی‌اش را به دست می‌آورد. تنها قهرمانی بولونیا در نیم قرن اخیر، قهرمانی جام اینترتوتو در سال 1998 بود، یک تورنمنت تابستانی با سه برنده که جایزه‌اش صعود به جام یوفا بود. چه کسی فکر می‌کرد بولونیا امسال به این بی‌جامی 51 ساله پایان می‌دهد؟ بولونیا از 11 بازی ابتدایی با ایتالیانو تنها یکی را برد. خط حمله تیم بدون زیرکزی و دویدن‌های فرگوسن در خط میانی بی‌دندان شده بود. ایتالیانو اصرار داشت به موفقیت نزدیک هستند و فقط جزئیاتی مانده. درست می‌گفت اما آنها که بیرون از رختکن بودند، نمی‌دیدند، او داشت تیم را بر اساس ایده‌هایش شکل می‌داد.

سیستم بازی مثل زمان موتا 1-3-2-4 بود با چهره‌های آشنا در مکان‌های آشنا اما ماهیت آن متفاوت شده بود. ورژن ایتالیانو از بالاتر دفاع کرده و خط مستقیمی برای حمله را دنبال می‌کرد.
ناگهان تیم او شکل گرفت. روزوبلو از نوامبر بردن را شروع کرد و گل زدن راه افتاد. سه تا خارج از خانه در رم و در خانه مقابل ونتزیا، چهارتا در جام حذفی مقابل مونتزا و دو تا در تساوی با یوونتوس. برای نجاتشان در لیگ قهرمانان دیر شده بود، بولونیا در جدول 36 تیمی لیگ قهرمانان بیست و هشتم شد و فقط بازی یکی مانده به آخر را برد مقابل بوروسیادورتموند. اما نتایج داخلی در سال 2025 هم خوب بود. به لاتزیو، یکی از مدعیان سهمیه لیگ قهرمانان پنج گل زدند و بازی با اینتر را در دال آرا بردند که شاید تعیین‌کننده قهرمان فصل سری A باشد. امیدها برای بازگشت به لیگ قهرمانان شکل گرفت اما باخت 3 بر یک جمعه گذشته آن را از بین برد، یک بازی دیگر با روسونری تعیین‌کننده بود و ریکاردو اورسولینی، بهترین گلزن تیم گفت از بین سهمیه لیگ قهرمانان و کوپا ایتالیا، جام قهرمانی را انتخاب می‌کند.

این بازیکن 28 ساله چهره شاخص تیم بولونیایی است که بعد از جدایی‌های تابستان گذشته زنده ماند و دوام آورد؛ او نماد تیمی بی‌ادعا، یکدست و فراتر از حد انتظارات بود. او که بیشتر در بال راست بازی می‌کند و برای سومین فصل پیاپی گل‌هایش در لیگ دورقمی شده، معمولاً مورد توجه مربی تیم ملی ایتالیا، لوچانو اسپالتی قرار نمی‌گیرد. شاید قهرمانی جام حذفی این رویه را عوض کند، شاید هم نه اما واقعیت آشکار این است که بولونیا شایسته این پیروزی بود. میلان دفاع از بالای این تیم را تهدید کرد و الکس خیمنس، رافائل لیائو و لوکا یوویچ فرصت‌هایی داشتند اما تیم ایتالیانو هم موقعیت‌های خودش را داشت و بعد از آنکه بازی به ثبات رسید، مسلط شد.

دن اندویه تنها گل بازی را زد؛ خرید 10 میلیون یورویی از بازل در سال 2023. این وینگر 24 ساله نتوانسته بود با موتا بدرخشد اما تا اینجای فصل با ایتالیانو در رقابت‌های مختلف 9 گل زده و پنج پاس گل داده است. تیم پر از بازیکنانی است که با مربی جدید شکوفا شده‌اند. سانتیاگو کاسترو که به عنوان یک جوان در ژانویه 2024 از ولزسارزفیلد خریداری شد، جانشین شایسته‌ای برای زیرکزی در خط حمله شده. سم بوکما، مدافع میانی هلندی نقطه قوت تیم مقابل میلان بود هرچند می‌توانست به خاطر ضربه آرنج به ماتئو گابیا اخراج شود. او و فرگوسن شایسته کارت قرمز بودند اما هر دو با خونریزی -بینی بازیکن اسکاتلندی و سر بوکما- به عنوان نماد وفاداری به باشگاه در زمین تلاش می‌کردند.

خیلی از هواداران میلان این را بی‌عدالتی می‌دانند اما ماهیت فوتبال همین است. ایتالیانو این را بهتر از هر کسی می‌داند. در سه فصل مربیگری فیورنتینا قبل از آمدن به بولونیا، او به سه فینال رسید، یکی در جام حذفی ایتالیا و دو تا در لیگ کنفرانس اروپا و هر سه را باخت. اما در عوض ناامیدی، جرأت به خرج داد و مربی بولونیا شد و با تمام بدبینی‌ها باور داشت می‌تواند تیم را از بهترین فصل دوران زندگی بسیاری از هوادارانش، پیشرفت دهد. او چهارشنبه شب بعد از پیروزی برابر میلان گفت: «اگر من می‌باختم، چه کسی داستان من بازنده را به یاد می‌آورد و از آن حرف می‌زد. باید درباره این سفر لذتبخش حرف بزنیم که قهرمانی آخر آن بود. من 47 سال دارم، تیمم در لیگ پنجم است و در زندگی‌ام در هفت فینال حاضر بوده‌ام. این پیروزی را به بازیکنان و دستیارانم تقدیم می‌کنم که در این نگرانی‌ها با من شریک شدند، ما با هم جشن می‌گیریم.»