وقتی قهرمانان بدمینتون، ستاره پدل می‌شوند؛
زنگ خطر برای یک فدراسیون
این روزها خبری جالب در محافل ورزشی ورزش های راکتی پیچیده است: دو بازیکن سابق تیم ملی بدمینتون ایران، قهرمان مسابقات کشوری پدل شدند.
خبری که در ظاهر شاید لبخند بر روی لب علاقمندان به این دو ورزش بیاورد، اما در باطن باید مسئولان بدمینتون کشور را به شدت نگران کند. چرا که این خبر نه نشانه‌ی افتخار بدمینتون است، نه نشانه پیشرفت؛ بلکه نشانه‌ی یک ضعف عمیق، یک زنگ خطر جدی برای سیستم ورزش بدمینتون کشور است.
قهرمانی در پدل؛ شکست بدمینتون
پدل، رشته‌ای نوپا در ایران، با امکانات نسبتا محدودتر و سابقه کمتر، حالا میزبان قهرمانانی شده که روزگاری پیراهن تیم ملی بدمینتون را به تن داشتند. سوال اصلی اینجاست چرا ورزشکار و ستاره ملی ما، مسیر خود را عوض کرده ؟ چرا انگیزه‌اش برای ادامه دادن در رشته‌ی تخصصی‌اش از بین رفته؟ و مهم‌تر اینکه، چرا فدراسیون بدمینتون از این اتفاق احساس خطر نمی‌کند؟
وقتی ورزشکاری با آن‌همه سال تمرین، اعزام، مسابقه، و زحمت، عطای بدمینتون را به لقایش می‌بخشد و در رشته‌ای دیگر خوش می‌درخشد، یعنی ما نتوانسته‌ایم او را حفظ کنیم. یعنی فدراسیون نه برنامه حمایتی برای دوران افت دارد، نه برنامه‌ای برای رشد و تداوم.
خاموشی تدریجی ستاره‌ها
این اتفاق تازه‌ای نیست. در سال‌های گذشته نیز بارها شاهد بوده‌ایم که بازیکنان ملی‌پوش، پس از یک دوره کوتاه حضور در تیم ملی، رها شده‌اند؛ بدون آینده شغلی، بدون انگیزه، بدون پشتوانه.
درست همان‌جا که باید تبدیل به مربی نسل بعد شوند، یا وارد ساختار فنی کشور شوند، به حال خود رها می‌شوند. در بهترین حالت مهاجرت می‌کنند، در حالت معمولی از ورزش جدا می‌شوند و در مواردی مثل امروز، در رشته‌ای دیگر قهرمان می‌شوند.
چرا کسی پاسخگو نیست؟
فدراسیون بدمینتون، که باید خانه‌ی امن بازیکنانش باشد، چرا به این انتقال‌ها بی‌تفاوت است؟ چرا سرمایه انسانی‌اش را از دست می‌دهد و باز هم با افتخار فقط به اعزام‌های بین‌المللی کم کیفیت نگاه می‌کند؟
آیا وقت آن نرسیده ساختار نخ‌نما و ناکارآمد فعلی مورد بازنگری جدی قرار بگیرد؟ آیا وقت آن نرسیده که قهرمانان ما فقط در زمان مدال گرفتن مهم نباشند، بلکه در روزهای سخت و بی‌مدالی هم دیده شوند؟
قهرمانی دو بازیکن سابق تیم ملی در رشته پدل، فقط یک خبر ورزشی نیست؛ شکست رسمی مدیریت سرمایه انسانی در بدمینتون ایران است.
اگر همین امروز فکری نشود، فردا نه فقط پدل، بلکه رشته‌های دیگر هم میزبان ستاره‌های خاموش‌شده‌ی بدمینتون خواهند شد؛ ستاره‌هایی که می‌توانستند مربی، مدیر، یا الهام‌بخش نسل جدید باشند... اگر دیده می‌شدند، اگر حفظ می‌شدند.
انتهای پیام/