قوی سپید دوباره اوج گرفت

ملوان بندرانزلی با مازیار زارع روزهای بسیار خوبی را در این دوره از رقابت‌ها سپری کرد. در بیست و چهارمین دوره لیگ برتر، با وجود اینکه انتظار زیادی از زارع و شاگردانش نمی‌رفت، آنها در مقاطعی از بازی‌ها، حتی به بالای جدول رسیدند و جزو مدعیان بودند.

هر چند همگان می‌دانستند که ملوان ظرفیت بالانشینی را ندارد و مدعیان بزرگ لیگ برتر خیلی زود آنها را به رده‌های پایین‌تر جدول سوق دادند. با وجود این ملوان نشان داد که با زارع بسیار تیم شایسته‌ای بوده و توانست خود را به کسانی که فکر می‌کردند این تیم مثل سال‌های گذشته باز هم وضعیت خوبی نخواهد داشت، ثابت کند. این تیم در حالی شرایط خوبی را برای خود رقم زد که بضاعت زیادی هم نداشت و با بازیکنان مطرحی وارد میدان نمی‌شد.

به طور کلی ملوان و زارع به خوبی خودشان را به فوتبال تحمیل کردند و نشان دادند که دست و پا بسته نیستند و می‌توانند در رویارویی با حریفان با شایستگی در میدان حاضر شوند. این شرایط برای ملوان نه تنها در لیگ برتر بلکه حتی در جام حذفی هم رقم خورد.

شاگردان مازیار زارع که لیگ برتر را خوب پیش می‌بردند، با حضور در رقابت‌های جام حذفی هم خوب درخشیدند و یکی یکی از حریفان مدعی تا غیرمدعی را از پیش رو برداشتند. ملوان در حالی که لیگ برتر را جدی و مطمئن پیش می‌برد و درنهایت با 39 امتیاز و بالاتر از خیلی از تیم‌ها در رده هفتم ایستاد، بازی‌های جام حذفی را هم جدی دنبال می‌کرد و چشم به قهرمانی داشت. آنها در ابتدا تیم چادرملو اردکان را شکست دادند.

در مرحله یک‌هشتم ملوان زارع به مصاف تیم خوب و قدرتمند ربیعی یعنی ذوب‌آهن رفت و این تیم را هم شکست داد. در یک‌چهارم انزلی‌چی‌ها کار بسیار سختی داشتند و واقعیت این بود که کمتر کسی فکر می‌کرد آنها بتوانند از سد سپاهان عبور کنند اما شاگردان زارع با شایستگی سپاهان را هم پشت‌سر گذاشتند تا به فینال جام حذفی برسند. با این وضعیت ملوان در فینال با چیزی غیر از قهرمانی سیراب نمی‌شد و بحق زارع و شاگردانش مستحق قهرمانی در این رقابت‌ها بودند. اما مصاف با استقلال که اتفاقاً با شرایط راحت‌تری به فینال رسیده بود، برای آنها آنطور که می‌خواستند، رقم نخورد. واقعیت این بود که استقلال بعد از حضور جباری روی نیمکت و انجام بازی‌های متفاوت، باانگیزه مضاعف و بسیار بزرگی در فینال حاضر ‌شد. شاید اگر فینال جام حذفی قبل از آمدن جباری و در روزهایی که استقلال وضعیت خوبی نداشت، برگزار می‌شد، ملوان می‌توانست خودش را از پیش برنده بداند اما ملوان در اوج بدشانسی و همان‌طور که از اول روزهای جام حذفی گرفتار آن بود، در روزی به مصاف استقلال رفت که آبی‌پوشان پایتخت شرایط بسیار متفاوتی داشتند.

استقلالی‌ها که لیگ را از دست داده بودند و از طرف دیگر و مهم‌تر، رقیب قدیمی آنها رفتن به آسیا را از دست داده بود، بهترین فرصت را داشتند که با فراموش کردن فصل تلخ گذشته، با قهرمانی در جام حذفی، حریف دیرینه خود را پشت‌سر بگذارند و رضایت هوادران شاکی را کسب کنند.

همه این شرایط دست به دست هم داد تا ملوان در فینال با یک گل شکست بخورد. اما این اتفاق به مذاق مازیار زارع خوش نیامد چرا که او برای رسیدن به قهرمانی زحمات بسیار زیادی کشیده بود، اما در هر صورت شاید بتوان پذیرفت که با برخی اشتباهات داوری، بالاخره ملوان به انگیزه استقلالی‌ها باخت و از این رقابت حذف شد.

زارع حالا ناراحت است و تا حدودی می‌توان به او حق داد، اما نه تنها به زارع بلکه به بازیکنان و هواداران ملوان بایستی متذکر شد که متأسفانه اشتباهات داوری هم بخشی از فوتبال کشورمان شده و بارها داوران به نفع و ضرر تیم‌های مختلف سوت زده‌اند و حتی ملوان هم گاهی از این اشتباهات سود برده است. اما اینکه با یک شکست همه چیز را زیرسوال ببریم، به نظر می‌رسد اصلاً منصفانه و به نفع فوتبال نیست.

با شرایطی که بعد از بازی با صحبت‌های زارع به وجود آمده، موعود بنیادی‌فر حداقل برای قضاوت در آینده با مشکلاتی بویژه در استان‌های شمالی روبه‌رو خواهد شد و این به نوعی آسیب به فوتبال است که به نفع هیچ‌کس نیست.