این چرخه معیوب، اسمش فوتبال نیست
همه دنیا از فوتبال بارسلونا در فصلی که به پایان رسید لذت بردند. بازیکنان باهوش و بااستعدادی که به زحمت به 20 سال می‌رسیدند. این نتیجه کار برنامه‌ریزی شده در آکادمی‌ها و کشف دقیق استعدادهاست.
آنها شاید روزی که 135 میلیون یورو (به اضافه 15 میلیون یورو آپشن) دادند تا جای خالی نیمار را پر کنند (که این جای خالی پر نشد) به این نتیجه رسیدند که درمان دردها را باید در آکادمی جست‌و‌جو کنند.
اما در این فوتبال همچنان به دنبال بمب ترکاندن هستیم. هنوز به اعداد وحشتناک قراردادها و عظمت اسم‌ها دل بسته ایم. هنوز به مربیان امتحان پس داده‌ای امید داریم که بارها مأیوسمان کرده‌اند و در بزنگاه‌ها دستمان را در پوست گردو گذاشته‌اند. می‌دانیم خویشتنداری بلد نیستند ولی تیم را به آنها می‌سپریم تا با فحاشی‌هایشان آبروی تیم ما که هیچ، آبروی فوتبال را ببرند.
ما هنوز در ایستگاه اول به دنبال مرور الفبای فوتبال هستیم. دلمان نمی‌خواهد جلو برویم. اراده‌ای برای جلو رفتن نداریم. یک چرخه باطل ساخته‌ایم و مدام دور خودمان می‌چرخیم و از این حرکت دوار لذت می‌بریم. پول فراوان دولتی که هست، چرا باید در راه درست خرجش کنیم؟
باشگاه‌های متمول ما در این فصل بیش از 2 هزار میلیارد تومان هزینه خواهند کرد و اگر در پایان فصل از مدیران بپرسی در ازای این همه پول، چه به دست آورده‌اید، پاسخی نخواهند داشت. دقیقاً مثل حالا. کاش قانون فیرپلی مالی اینجا هم پیاده می‌شد تا باشگاه‌ها حساب پس بدهند که در مقابل پول‌های خرج شده، چه به دست آورده‌اند.
اینجا رفت و برگشت مالی معنا ندارد. تیم‌ها، پول درآوردن را یاد نگرفته‌اند؛ خرج کردن را خوب بلدند. در چنین فوتبالی، مربی بد دهان همچنان در میان گزینه‌ها هست و بازیکنی که پارتی می‌گیرد و تیم خود را به حاشیه و بحران می‌برد، همچنان بهترین قرارداد را می‌بندد. این چرخه معیوب، اسمش هر چه هست، فوتبال نیست.
انتهای پیام/