تقابل پرحاشیه با ضعیف‌ترین رقیب تاریخ
۱۵ گل، یک بازی نیمه‌تمام و مصدومانی که به‌جا ماندند
به گزارش ایران ورزشی، تیم ملی فوتبال زنان ایران در حالی دو دیدار دوستانه برابر تیم ملی عراق برگزار کرد که نه‌تنها کیفیت پایین حریف بلکه حواشی پررنگ‌تر از متن، این اردو را به یکی از عجیب‌ترین اتفاقات اخیر فوتبال زنان کشور تبدیل کرد. در شرایطی که انتقادهایی به نحوه برنامه‌ریزی و کیفیت دیدارهای تدارکاتی وجود دارد، این دو بازی بیش از آنکه دستاوردی فنی برای تیم ملی ایران داشته باشند، موجی از پرسش‌ها را درباره هدفگذاری فدراسیون فوتبال و میزان هماهنگی در سطح دیپلماسی ورزشی به‌همراه داشتند.
در مجموع دو بازی برگزارشده، تیم ملی ایران موفق شد ۱۵ بار دروازه عراق را باز کند؛ در حالی که هیچ گلی دریافت نکرد. این آمار، در نگاه اول شاید یک موفقیت چشمگیر به نظر برسد، اما وقتی به سابقه تیم ملی زنان عراق نگاه می‌کنیم، معنا و ارزش فنی آن به‌شدت زیر سؤال می‌رود. تیم ملی عراق تا پیش از این اردو تنها ۱۳ بازی ملی در کارنامه داشت و هر ۱۳ بازی را با شکست پشت‌سر گذاشته بود. نکته عجیب‌تر اینکه آنها در این دیدارها موفق به زدن حتی یک گل هم نشده‌اند و در عوض، حالا شمار گل‌های خورده‌شان به عدد حیرت‌انگیز ۱۰۰ رسیده است.
همین حریف ضعیف، در دیدار دوم با حواشی و رفتارهای خشن خود، دردسرهایی جدی برای تیم ملی ایجاد کرد؛ دردسرهایی که با توجه به نزدیکی مسابقات مقدماتی جام ملت‌های آسیا، نگرانی‌هایی جدی را در کادر فنی به وجود آورده است.
هر دو بازی مقابل عراق پشت درهای بسته برگزار شد اما اخبار حواشی این بازی خیلی زود رسانه‌ای شد. این حواشی بیشتر در بازی دوم مشهود بود؛ جایی که از همان دقیقه نخست با گل‌های زودهنگام ایران، فضای فنی مسابقه خیلی زود تحت‌الشعاع درگیری‌های مکرر و رفتارهای خشن تیم عراق قرار گرفت. شدت برخوردها به‌حدی بود که مرضیه جعفری، سرمربی تیم ملی ایران، در میانه نیمه نخست تصمیم گرفت تیمش را از زمین بیرون بکشد، اما در نهایت مسابقه ادامه یافت.
تنش‌ها تا لحظات پایانی ادامه داشت و در دقایق پایانی، سوت داور برای یک ضربه پنالتی به نفع ایران، جرقه تازه‌ای برای شعله‌ور شدن اعتراضات تیم عراق شد. عبدالوهاب ابولهیل، سرمربی تیم ملی عراق که سابقه بازی در لیگ ایران را با پیراهن سپاهان در کارنامه دارد، با دریافت کارت زرد از داور مسابقه، واکنش تندی نشان داد و در نهایت تصمیم گرفت تیمش را از زمین بیرون بکشد. به این ترتیب، این دیدار نیمه‌تمام باقی ماند و با خروج تیم عراق، پرونده این دو بازی پرحاشیه بسته شد.
اکنون این سؤال مطرح است که اصلاً با چه هدفی تیمی با چنین سابقه و سطحی به ایران دعوت شده بود؟ اگر هدف تقویت اعتماد به نفس بازیکنان ایران بوده، آیا این انگیزه ارزش این همه مصدومیت، حاشیه و اختلال در برنامه آماده‌سازی را داشت؟ و اگر هدف محک جدی فنی تیم ملی بوده، چرا از ابتدا حریفی ضعیف و تا این حد دور از استانداردهای بین‌المللی انتخاب شده است؟
در نهایت، تنها چیزی که از این اردو برای تیم ملی ایران باقی مانده، چند بازیکن مصدوم، بازی نیمه‌تمام، یکسری آمار اغراق‌آمیز و تداوم انتقادها نسبت به سطح بازی‌های تدارکاتی است.
انتهای پیام/
در مجموع دو بازی برگزارشده، تیم ملی ایران موفق شد ۱۵ بار دروازه عراق را باز کند؛ در حالی که هیچ گلی دریافت نکرد. این آمار، در نگاه اول شاید یک موفقیت چشمگیر به نظر برسد، اما وقتی به سابقه تیم ملی زنان عراق نگاه می‌کنیم، معنا و ارزش فنی آن به‌شدت زیر سؤال می‌رود. تیم ملی عراق تا پیش از این اردو تنها ۱۳ بازی ملی در کارنامه داشت و هر ۱۳ بازی را با شکست پشت‌سر گذاشته بود. نکته عجیب‌تر اینکه آنها در این دیدارها موفق به زدن حتی یک گل هم نشده‌اند و در عوض، حالا شمار گل‌های خورده‌شان به عدد حیرت‌انگیز ۱۰۰ رسیده است.
همین حریف ضعیف، در دیدار دوم با حواشی و رفتارهای خشن خود، دردسرهایی جدی برای تیم ملی ایجاد کرد؛ دردسرهایی که با توجه به نزدیکی مسابقات مقدماتی جام ملت‌های آسیا، نگرانی‌هایی جدی را در کادر فنی به وجود آورده است.
هر دو بازی مقابل عراق پشت درهای بسته برگزار شد اما اخبار حواشی این بازی خیلی زود رسانه‌ای شد. این حواشی بیشتر در بازی دوم مشهود بود؛ جایی که از همان دقیقه نخست با گل‌های زودهنگام ایران، فضای فنی مسابقه خیلی زود تحت‌الشعاع درگیری‌های مکرر و رفتارهای خشن تیم عراق قرار گرفت. شدت برخوردها به‌حدی بود که مرضیه جعفری، سرمربی تیم ملی ایران، در میانه نیمه نخست تصمیم گرفت تیمش را از زمین بیرون بکشد، اما در نهایت مسابقه ادامه یافت.
تنش‌ها تا لحظات پایانی ادامه داشت و در دقایق پایانی، سوت داور برای یک ضربه پنالتی به نفع ایران، جرقه تازه‌ای برای شعله‌ور شدن اعتراضات تیم عراق شد. عبدالوهاب ابولهیل، سرمربی تیم ملی عراق که سابقه بازی در لیگ ایران را با پیراهن سپاهان در کارنامه دارد، با دریافت کارت زرد از داور مسابقه، واکنش تندی نشان داد و در نهایت تصمیم گرفت تیمش را از زمین بیرون بکشد. به این ترتیب، این دیدار نیمه‌تمام باقی ماند و با خروج تیم عراق، پرونده این دو بازی پرحاشیه بسته شد.
اکنون این سؤال مطرح است که اصلاً با چه هدفی تیمی با چنین سابقه و سطحی به ایران دعوت شده بود؟ اگر هدف تقویت اعتماد به نفس بازیکنان ایران بوده، آیا این انگیزه ارزش این همه مصدومیت، حاشیه و اختلال در برنامه آماده‌سازی را داشت؟ و اگر هدف محک جدی فنی تیم ملی بوده، چرا از ابتدا حریفی ضعیف و تا این حد دور از استانداردهای بین‌المللی انتخاب شده است؟
در نهایت، تنها چیزی که از این اردو برای تیم ملی ایران باقی مانده، چند بازیکن مصدوم، بازی نیمه‌تمام، یکسری آمار اغراق‌آمیز و تداوم انتقادها نسبت به سطح بازی‌های تدارکاتی است.
انتهای پیام/