جدا از سربازهای وطن نبودم
حسن محبی: حسرت المپیک به دل‌مان ماند
یکی از عجیب و غریب‌ترین کشتی‌گیران ایران در دهه 60 محمدحسن محبی بود. پهلوان کشتی ایران که معروف به «داداش هما» شد در دهه 60 روزهای عجیبی را سپری کرد و در حالی که می‌توانست در جهانی متعددی حضور داشته باشد و در دو المپیک 1980 و 1984 دوبنده تیم ملی را به تن کند اما به دلیل شرایط جنگ تحمیلی در آن سال‌ها این دو المپیک را از دست داد. همچنین در آن سال‌ها تیم ملی کشتی آزاد بسیاری از قهرمانی جهان را از دست داد. حالا در شرایطی که کشور روزهای پس از تجاوز رژیم صهیونیستی را سپری می‌کند شاید خاطرات قهرمانان آن سال‌ها شنیدنی باشد.
محمدحسن محبی یکی از این قهرمانان است که از عدم اعزام به مسابقات قهرمانی جهان بشدت آسیب خورد. او دو مدال جهانی در کارنامه دارد که یکی را هم فدراسیون جهانی وقت پس گرفت. کسی که می‌توانست چندین مدال جهانی را در کارنامه داشته باشد: «خیلی روزهای سختی را تجربه کردیم اما چیزی که آن موقع یاد گرفته بودیم این بود که پول و عنوان هیچ است. تختی را خدا بیامرزد اما همدوره‌هایش آقا صنعتکاران و منصور مهدیزاده آن موقع کنار ما بودند، چیزی که از آنها یاد گرفتیم؛ اخلاق و مردانگی بود. روح پهلوانی بود که آنها به ما یاد دادند. به خاطر همین خیلی به لحاظ روانی از نرفتن به مسابقات جهانی بهم نریختیم.»
سرمربی اسبق تیم ملی کشتی آزاد در پاسخ به این سؤال که شاید می‌توانست آن موقع تعداد مدال‌هایش را دورقمی کند، ادامه داد: «چه اهمیتی داشت؟ برای ما کشور و سرود ملی ایران مهم بود. همه داشتند جان خود را تقدیم ایران می‌کردند بعد ما نگران نرفتن به مسابقات قهرمانی جهان می‌بودیم؟ واقعاً خودمان را جدا از سربازهایی که در راه وطن به شهادت رسیدند نمی‌دانستیم. به هر حال نرفتن به مسابقات قهرمانی جهان و المپیک تصمیمی بود که آن موقع مسئولان مملکت گرفتند.»
محبی در پاسخ به این سؤال که الان هم اگر به خاطر شرایط پیش آمده قرار باشد تیم‌ها به مسابقات قهرمانی جهان اعزام نشوند، شاید یک نسلی از بین برود، گفت: «روی اخلاق مانور بدهید. تعداد مدال و عنوان مهم نیست. مهم این است که کشتی‌گیران ما مثل دهه‌های گذشته مثل دوره آقاتختی الگوی رفتاری برای جامعه باشند. بله نرفتن به مسابقات جهانی و المپیک زیان‌بار است و شاید غیبت در مسابقات قهرمانی جهان یک نسلی از قهرمانان را از بین ببرد. بهتر است که تلاش بشود قهرمانان از هیچ مسابقه‌ای دور نمانند. کسی نرفتن به مسابقات جهانی و المپیک را تأیید نمی‌کند. همین الان حسرت المپیک به دلم مانده است اما کشتی ایران همیشه برایش اخلاق مهم‌تر از هر چیز دیگری بود. مگر نمی‌گوییم که تختی به خاطر مدال‌هایش تختی نشد؟ پس چرا امروز پول و مدال مهم شده است؟ بازی‌های آسیایی 1982 دهلی‌نو گفتند، 5میلیون می‌دهیم با فلان کشتی‌گیر کشتی نگیر، گفتم برای من فقط پرچم کشورم مهم است که باید بالا برود. خب آن موقع اینجوری به ما یاد داده بودند. هم خانواده ما هم بزرگانی چون آقا صنعت. پدرم همیشه از خصوصیات پهلوان حسین رزاز می‌گفت اما الان همه‌جا صحبت از پول است. می‌گویند هر کسی که بتواند پول بیشتری خرج کند، رئیس هیأت باشد! چه شد که این همه پول اهمیت پیدا کرد؟»
محمدحسن محبی با اشاره به مدال نقره قهرمانی جهان در سال 1985 که از او پس گرفته شد، ادامه داد: «ایرانی عرق به پرچم دارد، عرق به دین دارد. آن موقع مسئولان گفتند هنگام نواخته شدن سرود امریکا و بالا رفتن پرچم این کشور که باعث و بانی جنگ ایران و عراق نامیده شده بود، نباید روی سکو باشی. من هم وقتی مدال‌ها توزیع شد، مدالم را از گردنم درآوردم و هنگام خوانده شدن سرود امریکا روی سکو نماندم. خب این هم خودش یک نوع مبارزه بود.»
انتهای پیام/
محمدحسن محبی یکی از این قهرمانان است که از عدم اعزام به مسابقات قهرمانی جهان بشدت آسیب خورد. او دو مدال جهانی در کارنامه دارد که یکی را هم فدراسیون جهانی وقت پس گرفت. کسی که می‌توانست چندین مدال جهانی را در کارنامه داشته باشد: «خیلی روزهای سختی را تجربه کردیم اما چیزی که آن موقع یاد گرفته بودیم این بود که پول و عنوان هیچ است. تختی را خدا بیامرزد اما همدوره‌هایش آقا صنعتکاران و منصور مهدیزاده آن موقع کنار ما بودند، چیزی که از آنها یاد گرفتیم؛ اخلاق و مردانگی بود. روح پهلوانی بود که آنها به ما یاد دادند. به خاطر همین خیلی به لحاظ روانی از نرفتن به مسابقات جهانی بهم نریختیم.»
سرمربی اسبق تیم ملی کشتی آزاد در پاسخ به این سؤال که شاید می‌توانست آن موقع تعداد مدال‌هایش را دورقمی کند، ادامه داد: «چه اهمیتی داشت؟ برای ما کشور و سرود ملی ایران مهم بود. همه داشتند جان خود را تقدیم ایران می‌کردند بعد ما نگران نرفتن به مسابقات قهرمانی جهان می‌بودیم؟ واقعاً خودمان را جدا از سربازهایی که در راه وطن به شهادت رسیدند نمی‌دانستیم. به هر حال نرفتن به مسابقات قهرمانی جهان و المپیک تصمیمی بود که آن موقع مسئولان مملکت گرفتند.»
محبی در پاسخ به این سؤال که الان هم اگر به خاطر شرایط پیش آمده قرار باشد تیم‌ها به مسابقات قهرمانی جهان اعزام نشوند، شاید یک نسلی از بین برود، گفت: «روی اخلاق مانور بدهید. تعداد مدال و عنوان مهم نیست. مهم این است که کشتی‌گیران ما مثل دهه‌های گذشته مثل دوره آقاتختی الگوی رفتاری برای جامعه باشند. بله نرفتن به مسابقات جهانی و المپیک زیان‌بار است و شاید غیبت در مسابقات قهرمانی جهان یک نسلی از قهرمانان را از بین ببرد. بهتر است که تلاش بشود قهرمانان از هیچ مسابقه‌ای دور نمانند. کسی نرفتن به مسابقات جهانی و المپیک را تأیید نمی‌کند. همین الان حسرت المپیک به دلم مانده است اما کشتی ایران همیشه برایش اخلاق مهم‌تر از هر چیز دیگری بود. مگر نمی‌گوییم که تختی به خاطر مدال‌هایش تختی نشد؟ پس چرا امروز پول و مدال مهم شده است؟ بازی‌های آسیایی 1982 دهلی‌نو گفتند، 5میلیون می‌دهیم با فلان کشتی‌گیر کشتی نگیر، گفتم برای من فقط پرچم کشورم مهم است که باید بالا برود. خب آن موقع اینجوری به ما یاد داده بودند. هم خانواده ما هم بزرگانی چون آقا صنعت. پدرم همیشه از خصوصیات پهلوان حسین رزاز می‌گفت اما الان همه‌جا صحبت از پول است. می‌گویند هر کسی که بتواند پول بیشتری خرج کند، رئیس هیأت باشد! چه شد که این همه پول اهمیت پیدا کرد؟»
محمدحسن محبی با اشاره به مدال نقره قهرمانی جهان در سال 1985 که از او پس گرفته شد، ادامه داد: «ایرانی عرق به پرچم دارد، عرق به دین دارد. آن موقع مسئولان گفتند هنگام نواخته شدن سرود امریکا و بالا رفتن پرچم این کشور که باعث و بانی جنگ ایران و عراق نامیده شده بود، نباید روی سکو باشی. من هم وقتی مدال‌ها توزیع شد، مدالم را از گردنم درآوردم و هنگام خوانده شدن سرود امریکا روی سکو نماندم. خب این هم خودش یک نوع مبارزه بود.»
انتهای پیام/