وقتی دلالان از آب گل‌آلود ماهی می‌گیرند
خروجی صفر نقل و انتقالات میلیاردی
به گزارش ایران ورزشی، اوضاع پنجره نقل و انتقالات تابستانی در فوتبال ایران، فصل به فصل در حال وخیم‌تر شدن است؛ جایی که برخی واسطه و مدیران برنامه انگشت‌شمار، به هیچ چیز جز منفعت شخصی و ثروت‌اندوزی از طریق بازی روانی و بالا بردن قیمت بازیکنان فکر نمی‌کنند و در این میان، منافع فوتبال باشگاهی و ملی ایران کمترین ارزش را برای این دست از افراد دارد. در فصل گذشته، شاهد این موضوع بودیم که بازیکنان خارجی باکیفیت اما به صرفه، عملکرد بهتری نسبت به بازیکنان داخلی گرانقیمتی داشتند که جو رسانه‌ای زیادی روی آنها در ابتدای فصل ایجاد شده بود.
همین موضوع باعث شد تا باشگاه‌های لیگ برتری از سازمان لیگ درخواست افزایش سهمیه بازیکنان خارجی در ابتدای این فصل را داشته باشند تا علاوه بر حضور بازیکنان خارجی باکیفیت در لیگ، قیمت بازیکنان نه‌چندان باکیفیت داخلی نیز شکسته شود. روندی که برای فوتبال ایران، یک موضوع مثبت به نظر می‌رسید اما با تجاوز رژیم صهیونیستی به خاک ایران و به وجود آمدن شرایط اضطراری در کشور، محدودیت‌هایی در حضور بازیکنان خارجی به وجود آمد و این موضوع، فرصت فوق‌العاده‌ای را برای واسطه‌های سودجو به وجود آورد تا با استفاده از نیاز باشگاه‌ها و فشار هواداران دلسوز روی مدیران تیم‌ها، قیمت بازیکنان نه‌چندان مطرح خود را بالا ببرند. چطور می‌توان این موضوع را توجیه کرد که قیمت یک دروازه‌بان معمولی برای پیوستن به یک تیم شهرستانی، به ۸۰میلیارد تومان رسیده باشد؟ خروجی این حجم از پول‌پاشی و هزینه غیرمنطقی به نسبت کارایی بازیکنان در فوتبال ایران چیست؟ آیا در طول سال‌های اخیر، ستاره جدیدی از این بازیکنان گرانقیمت به تیم ملی اضافه شده؟ آیا باشگاه‌های مطرح خارجی و تیم‌های اروپایی به دنبال بازیکنانی ایرانی آمده‌اند که در ایران، خواستار قراردادهای بالای ۱۰۰میلیارد برای یک فصل هستند؟ نکته جالب دیگر هم این است که مدیران باشگاه‌ها در فوتبال ایران نیز چندان اعتراضی به این وضعیت ندارند و خود در دام افزایش بی‌رویه قیمت بازیکنان در فوتبال ایران گرفتار می‌شوند.
مسأله اصلی در شکاف فعلی بین فوتبال باشگاهی ایران با کشوری مانند عربستان، تفاوت میزان هزینه باشگاه‌های دو کشور نیست، بلکه نحوه مدیریت و سرمایه‌گذاری این هزینه‌ها است. عربستان در دو سال اخیر، به جذب بازیکنان مطرح خارجی با قیمت‌هایی سرسام‌آور روی آورده اما سؤال اینجاست که چرا از سال ۱۹۹۳ تاکنون، هیچ باشگاه ایرانی در مسابقات آسیایی به قهرمانی نرسیده؟ در سه دهه اخیر که خبری از هزینه‌های محیرالعقول عربستانی‌ها نبوده است! باید ریشه مشکلات را در جایی دیگر جست‌و‌جو کرد، جایی که سوءمدیریت و استفاده نادرست از منابع در کنار سودجویی برخی افراد که حالا بیش از هر زمان دیگری در فوتبال ایران تأثیرگذار هستند، مسیر طبیعی رشد بازیکنان در فوتبال کشور را زیر سؤال برده است. در کنار این افراد، مدیران نیز میل بی‌پایانی به این پول‌پاشی گسترده و نه‌چندان حرفه‌ای دارند و در چنین شرایطی است که فوتبال کشور، بدون پرورش استعدادی تازه و بدون سرمایه‌گذاری روی زیرساخت‌های بنیادین، درجا می‌زند. ضمن اینکه باشگاه‌های ایرانی، هنوز با توجه به مشخص نشدن تکلیف بحث حق پخش تلویزیونی و حرفه‌ای نبودن در بحث حامیان مالی، همچنان به درآمدزایی نرسیده‌اند و با توجه به سخت‌گیری‌های کنفدراسیون فوتبال آسیا، بعید نیست که در سال‌های آتی مأموریتی غیرممکن برای کسب مجوز حرفه‌ای داشته باشند.
انتهای پیام/