فقط خودمان می‌دانیم چقدر آماده‌ایم؟

 در 15 ماه آینده، 4 رویداد بزرگ پیش روی ورزش ماست: بازی‌های آسیایی جوانان (بحرین – 2 ماه بعد)، بازی‌های همبستگی کشورهای اسلامی (عربستان - 3 ماه بعد)، بازی‌های آسیایی (ناگویا ژاپن - 13 ماه بعد) و پاراآسیایی (ناگویا – 14 ماه بعد).
برای هر یک از این رویدادهای مهم، گروه‌های ویژه‌ای در کمیته‌های ملی المپیک و پارالمپیک تشکیل شده و ورزشکاران خود را آماده حضور در این مسابقات می‌کنند.
فدراسیون‌ها به عنوان نهاد اول تصمیم‌ساز در رشته‌های مختلف ورزشی، سیاست ابتدایی را برای برنامه‌ریزی و حضور ورزشکاران در رشته‌های شرکت‌کننده تعریف می‌کنند. برنامه‌ریزی کاملی که منجر به حضور ورزشکاران در مسابقات معتبر می‌شود. در حقیقت فدراسیون‌ها هستند که تعیین می‌کنند کدام ورزشکاران کیفیت و کارایی لازم برای حضور در رویدادهای مختلف را دارند.
وظیفه فدراسیون‌هاست که در جلسات مختلف کمیته‌های المپیک و پارالمپیک از خود، جایگاه رشته و تعداد شرکت‌کنندگانشان دفاع کنند؛ اما تنها آنها هستند که می‌دانند پیش از شروع مسابقات، از چه چیز حرف می‌زنند. آنها هستند که می‌دانند ورزشکارشان می‌تواند به ادعای آنها جامه عمل بپوشاند یا خیر.
اکنون روزهای معمولی و عادی ورزش را پیش رو نداریم. کشور ما روزهای سخت تجاوز 12 روزه به این خاک را پشت سر گذاشته و طبیعی است که در هزینه کاروان، کمی محتاط‌تر عمل کرده و روی افراد، ورزشکاران و رشته‌هایی انرژی و سرمایه بگذاریم که مطمئنیم مدال می‌گیرند یا در مقایسه با دوره قبل، گام یا گام‌هایی رو به جلو بر می‌دارند.
انتهای پیام/