فوتبال زنان در سایه بی‌تفاوتی برخی باشگاه‌ها

در کشورهای آسیایی مانند ژاپن، کره‌جنوبی، استرالیا و حتی ازبکستان، باشگاه‌های بزرگ به سرعت در حال ایجاد و تقویت تیم‌های بانوان هستند؛ اما در ایران، برخی باشگاه‌ها که پیش‌تر در لیگ فوتبال زنان فعالیت داشتند، اکنون تمایلی به ادامه این روند ندارند.
باشگاه‌هایی مانند چادرملو، استقلال خوزستان و شمس‌آذر قزوین از جمله نمونه‌های بارز این وضعیت هستند.
در مسابقات لیگ دو زنان فصل گذشته، باشگاه‌های بزرگی نظیر استقلال تهران، استقلال خوزستان، نساجی مازندران، شمس‌آذر قزوین، چادرملوی اردکان، ذوب‌آهن اصفهان، خیبر خرم‌آباد، تراکتور تبریز، آلومینیوم اراک و مس رفسنجان شرکت داشتند. پس از دو مرحله رقابت، تنها سه تیم استقلال تهران، نساجی مازندران و چادرملوی اردکان موفق به صعود به لیگ دسته اول شدند.
چادرملو که فصل گذشته در لیگ دو فوتبال زنان تیمداری می‌کرد، پس از صعود به لیگ یک با زمزمه‌هایی درباره انصراف مواجه شد، زیرا مسئولان باشگاه این تیم را «بار مالی اضافی» می‌دانند.
از سوی دیگر، استقلال خوزستان که فصل گذشته در لیگ یک حضور داشت، به دلیل مشکلات مالی و بدهی‌های معوق، چشم‌انداز روشنی برای تداوم تیمداری در بخش بانوان ندارد.  شمس‌آذر قزوین نیز شرایطی مشابه دارد و هنوز برنامه مشخصی برای ادامه فعالیت تیم بانوان این باشگاه ارائه نشده است.
این وضعیت پرسشی جدی را مطرح می‌کند: آیا الزامات AFC تنها به یک بند تشریفاتی در فرم مجوز حرفه‌ای فدراسیون فوتبال ایران تبدیل خواهد شد؟ اگر فدراسیون بدون اعمال نظارت و فشار جدی بر باشگاه‌ها این موضوع را رها کند، بعید است نتیجه‌ای حاصل شود.
 فدراسیون فوتبال ایران باید با قاطعیت اجرای این قانون را پیگیری کرده و باشگاه‌هایی را که از تیمداری در فوتبال زنان سر باز می‌زنند، از دریافت مجوز حرفه‌ای محروم کند. همچنین، تیمداری نباید صرفاً برای رفع تکلیف و به شکل مقطعی باشد بلکه نیازمند برنامه‌ریزی پایدار و حمایت جدی است.
فوتبال زنان در ایران تنها با الزام روی کاغذ پیشرفت نخواهد کرد. زمان آن رسیده که فدراسیون و باشگاه‌ها این بخش از فوتبال را جدی گرفته و به تعهدات خود در قبال توسعه برابر فوتبال مردان و زنان عمل کنند.