برگزاری اولین نشست هماهنگی بازی‌های ناگویا و لس‌آنجلس
شروع دیرهنگام
به گزارش ایران ورزشی اولین نشست هماهنگی کادر سرپرستی بازی‌های المپیک لس‌آنجلس و بازی‌های آسیایی آیچی ناگویا با حضور مسئولین کمیته ملی المپیک برگزار شد. این نشست در حالی برگزار می‌شود که یک سال از بازی‌های المپیک پاریس گذشته و این یک‌سال برای رشته‌های پرمدال ایران که اتفاقاً در پاریس خوش درخشیدند به طرز عجیبی با حاشیه‌های فراوان همراه بود. حالا سه سال مانده به برگزاری بازی‌های المپیک لس‌آنجلس و با توجه به اهمیت برنامه‌ریزی جهت کسب حداکثر سهمیه و حضوری قدرتمند در این آوردگاه بزرگ، مسئولین کمیته ملی المپیک اولین نشست هماهنگی و برنامه‌ریزی خود را برگزار کردند. در این نشست که تمامی مدیران کمیته ملی المپیک حضور داشتند درباره ناگویا هم بحث شد که اندکی بیش از یک سال تا آن زمان باقیمانده است.
اخبار خیلی دقیقی از این نشست در دسترس نیست که درباره چه موضوعات مهمی بحث شده اما ظاهراً مسئولان کمیته ملی المپیک خوشحال هستند که اولین نشست خود را برای لس‌آنجلس در سه سال مانده به این بازی‌ها برگزار کردند اما واقعیت این است که یک‌سال زمان را از دست دادند و این هم به سادگی قابل جبران نخواهد بود.
نقل قولی از امیررضا خادم هست درباره برنامه‌ریزی کشورهای دیگر برای حضور در المپیک که می‌تواند اهمیت حضور در بازی‌های المپیک را برای ورزشکاران نشان بدهد. طرز فکری که حتماً از سوی مسئولان ورزش و کمیته ملی المپیک کشورها به ورزشکاران القا شده را نشان می‌دهد. امیررضا خادم در خاطراتش از حضور در بازی‌های المپیک می‌گوید؛ در المپیک 1996 وقتی بوریس بوم گارتنر مدال برنز گرفت و کشتی‌هایش تمام شده بود باز هم در سالن گرم در حال تمرین و نرمش است و مدام مرور فن می‌کند که این برای ما عجیب بود. وقتی از او سؤال کردیم چرا این کار را انجام می‌دهی؟ در جواب گفت چشم برهم زدنی المپیک بعدی از راه می‌رسد. حالا همان بوریس بوم گارتنر رئیس فدراسیون کشتی امریکا است و طبیعی است که این تفکر را هم به کشتی‌گیران و مربیان القا می‌کند که نباید زمان را از دست داد اما اینجا چه خبر است؟ اینجا بعد از گذشت یک‌سال از المپیک پاریس تازه اولین نشست کمیته ملی المپیک برگزار شده تا وضعیت حضور در المپیک لس‌آنجلس مورد بررسی قرار بگیرد اما حتماً می‌دانند که در این یک‌سال به ورزش‌های مدال‌آور ایران در بازی‌های المپیک چه گذشته است.
کشتی، تکواندو، وزنه‌برداری، دوومیدانی و تیراندازی رشته‌های مدال‌آور در المپیک‌ها بودند و علاوه بر اینها می‌شود شمشیربازی و سنگنوردی را هم به عنوان رشته‌هایی که نزدیک به کسب مدال در المپیک بودند، به این جمع اضافه کرد اما واقعاً این رشته‌ها در این یک‌سال بویی از المپیک داشتند؟
کشتی که بهترین فدراسیون فعلی ایران است، هزار و یک داستان دارد؛ از تصمیم به رفتن یکی از پرامیدترین ستاره‌های کشتی ایران برای حضور در المپیک 2028 گرفته تا اوضاع درهم تیم‌های ملی که کادرفنی برای انتخاب ترکیب اصلی خود برای قهرمانی جهان هم مجبور شدند قانونی که خودشان نوشته بودند را چند بار اصلاح کنند.
تکواندو که در المپیک پاریس با چهار مدال چشم‌ها را خیره کرده بود و موفقیت تقریباً 100 درصدی در کسب مدال المپیک داشت بعد از بازی‌های پاریس حتی یک روز خوش را هم به روی خودش ندید. مینو مداح را با دلخوری بیرون کردند. ناهید کیانی ستاره تیم ملی تکواندو را هم که مدال نقره المپیک را گرفته بود راهی خانه کردند. مبینا نعمت‌زاده هم که هر روز یک حاشیه دارد. تنها بویی که از این رشته بیرون نمی‌آید، بوی المپیک است.
وزنه‌برداری هم که اوضاع مشخصی دارد و نیاز به هیچ توضیحی نیست. هر روز درگیر یک حکم و یک انتصاب جدید و جابه‌جایی افراد هستند. البته رئیس فدراسیونش در نشست تخصصی بازی‌های ناگویا وعده داده این رشته در بازی‌های 2026 سه مدال طلا می‌گیرد اما واقعیت این است که نسل طلایی وزنه‌برداری ایران هم که بعد از انقلاب شکل گرفت، نتوانست سه طلا در بازی‌های آسیایی کسب کند؛ حالا که اصلاً نسلی نمانده، وزنه‌برداری ندارند و در حال دست و پا زدن برای حضور در مسابقات قهرمانی جهان هستند.
دوومیدانی هم با احسان حدادی روزهای پرامیدی را شروع کرده بود اما اشتباه عجیب چهار نفر، این رشته را هم فرستاده ته چاه و معلوم نیست کی از آن بیرون بیایند اما در همین حال باید دانست که فقط یک نفر از این رشته در رنکینگ جهانی حضور دارد و این یعنی کسب سهمیه هم برای دوومیدانی سخت است.
تیراندازی هم که رئیس دارد به واسطه مجاهدت‌ها و رشادت‌هایش در عرصه میدان، همه با او تعارف دارند اما واقعیت این است که این رشته هم در سراشیبی افتاده و مشخص هم نیست که چه زمانی تصمیم می‌گیرد مسیر خود را تغییر بدهد.
شمشیربازی که در پاریس یک‌قدم تا مدال فاصله داشت حالا غرق در باخت و شکست است. بعد از المپیک این رشته به حدی باخت داشته که دیگر آمارش از دست همه در رفته و بعید است که دیگر در المپیک‌ها با این شرایطی که امروز دارد، حتی حضور داشته باشد، چه برسد به اینکه شانس مدال داشته باشد.
سنگنوردی هم که گویا بعد از المپیک جمع شده است. البته این رشته جوانان بااستعدادی دارد که می‌درخشند اما امکانات لازم را ندارند.
در چنین وضعی تشکیل جلسه کمیته ملی المپیک یک‌سال بعد از المپیک پاریس به نظر دیر است. خیلی هم دیر است. تازه یک نکته را نباید فراموش کرد که در این سه سالی که تا المپیک 2028 مانده، کشتی، تکواندو و وزنه‌برداری داستان انتخابات ریاست فدراسیون را هم دارند. دیر است، خیلی هم دیر است. باید کمی عجله کرد و تصمیمات شجاعانه‌ای را در قبال برخی از فدراسیون‌ها گرفت شاید اوضاع کمی تغییر کند.
انتهای پیام/
اخبار خیلی دقیقی از این نشست در دسترس نیست که درباره چه موضوعات مهمی بحث شده اما ظاهراً مسئولان کمیته ملی المپیک خوشحال هستند که اولین نشست خود را برای لس‌آنجلس در سه سال مانده به این بازی‌ها برگزار کردند اما واقعیت این است که یک‌سال زمان را از دست دادند و این هم به سادگی قابل جبران نخواهد بود.
نقل قولی از امیررضا خادم هست درباره برنامه‌ریزی کشورهای دیگر برای حضور در المپیک که می‌تواند اهمیت حضور در بازی‌های المپیک را برای ورزشکاران نشان بدهد. طرز فکری که حتماً از سوی مسئولان ورزش و کمیته ملی المپیک کشورها به ورزشکاران القا شده را نشان می‌دهد. امیررضا خادم در خاطراتش از حضور در بازی‌های المپیک می‌گوید؛ در المپیک 1996 وقتی بوریس بوم گارتنر مدال برنز گرفت و کشتی‌هایش تمام شده بود باز هم در سالن گرم در حال تمرین و نرمش است و مدام مرور فن می‌کند که این برای ما عجیب بود. وقتی از او سؤال کردیم چرا این کار را انجام می‌دهی؟ در جواب گفت چشم برهم زدنی المپیک بعدی از راه می‌رسد. حالا همان بوریس بوم گارتنر رئیس فدراسیون کشتی امریکا است و طبیعی است که این تفکر را هم به کشتی‌گیران و مربیان القا می‌کند که نباید زمان را از دست داد اما اینجا چه خبر است؟ اینجا بعد از گذشت یک‌سال از المپیک پاریس تازه اولین نشست کمیته ملی المپیک برگزار شده تا وضعیت حضور در المپیک لس‌آنجلس مورد بررسی قرار بگیرد اما حتماً می‌دانند که در این یک‌سال به ورزش‌های مدال‌آور ایران در بازی‌های المپیک چه گذشته است.
کشتی، تکواندو، وزنه‌برداری، دوومیدانی و تیراندازی رشته‌های مدال‌آور در المپیک‌ها بودند و علاوه بر اینها می‌شود شمشیربازی و سنگنوردی را هم به عنوان رشته‌هایی که نزدیک به کسب مدال در المپیک بودند، به این جمع اضافه کرد اما واقعاً این رشته‌ها در این یک‌سال بویی از المپیک داشتند؟
کشتی که بهترین فدراسیون فعلی ایران است، هزار و یک داستان دارد؛ از تصمیم به رفتن یکی از پرامیدترین ستاره‌های کشتی ایران برای حضور در المپیک 2028 گرفته تا اوضاع درهم تیم‌های ملی که کادرفنی برای انتخاب ترکیب اصلی خود برای قهرمانی جهان هم مجبور شدند قانونی که خودشان نوشته بودند را چند بار اصلاح کنند.
تکواندو که در المپیک پاریس با چهار مدال چشم‌ها را خیره کرده بود و موفقیت تقریباً 100 درصدی در کسب مدال المپیک داشت بعد از بازی‌های پاریس حتی یک روز خوش را هم به روی خودش ندید. مینو مداح را با دلخوری بیرون کردند. ناهید کیانی ستاره تیم ملی تکواندو را هم که مدال نقره المپیک را گرفته بود راهی خانه کردند. مبینا نعمت‌زاده هم که هر روز یک حاشیه دارد. تنها بویی که از این رشته بیرون نمی‌آید، بوی المپیک است.
وزنه‌برداری هم که اوضاع مشخصی دارد و نیاز به هیچ توضیحی نیست. هر روز درگیر یک حکم و یک انتصاب جدید و جابه‌جایی افراد هستند. البته رئیس فدراسیونش در نشست تخصصی بازی‌های ناگویا وعده داده این رشته در بازی‌های 2026 سه مدال طلا می‌گیرد اما واقعیت این است که نسل طلایی وزنه‌برداری ایران هم که بعد از انقلاب شکل گرفت، نتوانست سه طلا در بازی‌های آسیایی کسب کند؛ حالا که اصلاً نسلی نمانده، وزنه‌برداری ندارند و در حال دست و پا زدن برای حضور در مسابقات قهرمانی جهان هستند.
دوومیدانی هم با احسان حدادی روزهای پرامیدی را شروع کرده بود اما اشتباه عجیب چهار نفر، این رشته را هم فرستاده ته چاه و معلوم نیست کی از آن بیرون بیایند اما در همین حال باید دانست که فقط یک نفر از این رشته در رنکینگ جهانی حضور دارد و این یعنی کسب سهمیه هم برای دوومیدانی سخت است.
تیراندازی هم که رئیس دارد به واسطه مجاهدت‌ها و رشادت‌هایش در عرصه میدان، همه با او تعارف دارند اما واقعیت این است که این رشته هم در سراشیبی افتاده و مشخص هم نیست که چه زمانی تصمیم می‌گیرد مسیر خود را تغییر بدهد.
شمشیربازی که در پاریس یک‌قدم تا مدال فاصله داشت حالا غرق در باخت و شکست است. بعد از المپیک این رشته به حدی باخت داشته که دیگر آمارش از دست همه در رفته و بعید است که دیگر در المپیک‌ها با این شرایطی که امروز دارد، حتی حضور داشته باشد، چه برسد به اینکه شانس مدال داشته باشد.
سنگنوردی هم که گویا بعد از المپیک جمع شده است. البته این رشته جوانان بااستعدادی دارد که می‌درخشند اما امکانات لازم را ندارند.
در چنین وضعی تشکیل جلسه کمیته ملی المپیک یک‌سال بعد از المپیک پاریس به نظر دیر است. خیلی هم دیر است. تازه یک نکته را نباید فراموش کرد که در این سه سالی که تا المپیک 2028 مانده، کشتی، تکواندو و وزنه‌برداری داستان انتخابات ریاست فدراسیون را هم دارند. دیر است، خیلی هم دیر است. باید کمی عجله کرد و تصمیمات شجاعانه‌ای را در قبال برخی از فدراسیون‌ها گرفت شاید اوضاع کمی تغییر کند.
انتهای پیام/