تکلیف مرضیه جعفری هنوز روشن نیست

هجدهمین دوره لیگ برتر فوتبال زنان قرار است از ۲۱ شهریور آغاز شود؛ اما تنها هفت تیم تمرینات خود را شروع کرده‌اند و سه تیم دیگر همچنان در بلاتکلیفی به‌سر می‌برند. چنین شروعی، نشانه‌ای از مشکلات ساختاری در لیگ است؛ مشکلاتی که حالا به یکی از چالش‌های جدی فوتبال زنان یعنی چندشغله بودن مربیان نیز کشیده شده است.

نمونه بارز این وضعیت به تیم پرافتخار خاتون بم بازمی‌گردد. این تیم هنوز رسماً سرمربی خود را معرفی نکرده، با این حال قائم‌مقام باشگاه تأکید کرده است که «مرضیه جعفری قطعاً سرمربی خاتون است» و از فدراسیون خواسته‌اند مجوزی صادر شود تا او بتواند همزمان هدایت تیم ملی فوتبال بانوان را نیز در اختیار داشته باشد. اما پرسش جدی اینجاست: آیا یک مربی می‌تواند بدون تضاد منافع، هم به فکر توسعه تیم ملی باشد و هم موفقیت باشگاهی خود در لیگ و لیگ قهرمانان آسیا را دنبال کند؟
چنین ابهامی پیش‌تر نیز در ماجرای نیلوفر اردلان دیده شد. او پس از پایان قراردادش با تیم ملی، به صورت رسمی هدایت ایستا را بر عهده گرفت؛ در حالی که فدراسیون پیش‌تر این موضوع را تکذیب کرده بود. همین تناقض‌ها نشان می‌دهد که در مدیریت فوتبال زنان، شفافیت و انسجام لازم را وجود ندارد.
طبق پیگیری‌ها، اگر هیأت رئیسه فدراسیون موافقت کند، جعفری می‌تواند به طور همزمان هدایت تیم ملی و خاتون بم را برعهده داشته باشد؛ امتیازی که می‌تواند برای دیگر مربیان هم اعمال شود. شاید این تصمیم در ظاهر مشکل کمبود مربی را حل کند، اما در عمل، ضربه‌ای جدی به حرفه‌ای‌گری و آینده فوتبال زنان خواهد بود.
فوتبال بانوان امروز دیگر فعالیتی حاشیه‌ای نیست؛ قراردادهای میلیاردی بازیکنان و حضور در لیگ قهرمانان آسیا نشان می‌دهد سطح توقعات بالاتر رفته است. بنابراین فدراسیون باید به جای مجوزهای موقت، قانونی شفاف و الزام‌آور برای وضعیت مربیان تعریف کند تا سرمربی تیم ملی مجبور نباشد برای تأمین معیشت روی نیمکت تیم باشگاهی هم بنشیند.
در کنار این، برگزاری دوره‌های آموزشی برای مربیان جوان فوتبال زنان ضروری است؛ اقدامی که می‌تواند پشتوانه‌ای مطمئن برای آینده باشد و مانع از آن شود که تیم‌ها و فدراسیون در انتخاب سرمربی همواره دچار سردرگمی شوند.