جوان‌ها همچنان زیر سایه منصوریان‌ها

در ترکیب تیم ملی ووشوی بانوان اعزامی به بازی‌های کشورهای اسلامی و مسابقات جهانی، همان نام‌های همیشگی دیده می‌شوند. صدیقه دریایی در وزن ۶۵ کیلوگرم با ۳۴ سال، سهیلا منصوریان در وزن ۷۰ کیلوگرم با ۳۶ سال و شهربانو منصوریان در وزن ۷۵ کیلوگرم با ۳۹ سال سن حضور دارند؛ سه نام آشنا که سال‌هاست پرچمداران ووشوی ایران در میادین جهانی‌اند.
اما سؤال این است: تا کی جوان‌ها باید زیر سایه این سه نام باقی بمانند؟ بدون شک، هیچ‌کس نمی‌تواند افتخارات این نسل طلایی را نادیده بگیرد؛ مدال‌های رنگارنگ جهانی و آسیایی، سال‌ها تجربه و نام‌هایی که ووشوی ایران را به جهان معرفی کردند. اما وقت پوست‌اندازی تیم ملی رسیده است.
میانگین سنی تیم اعزامی به مسابقات مهم پیش رو، زنگ خطری است که نمی‌توان به سادگی از آن گذشت. در حالی که ووشوی ایران پشتوانه‌های جوانی در وزن‌های مختلف دارد، هنوز فرصت میدان دادن به آنها فراهم نشده است.
جالب آنکه الهه منصوریان، قهرمان دیروز و سرمربی فعلی تیم ملی که پیش‌تر به دلیل همین نگاه و به قصد میدان دادن به جوان‌ها از تیم ملی خداحافظی کرده بود، اکنون در جایگاه سرمربی، همین موضوع را در تیمش عملی نکرده و ترجیح می‌دهد ریسک نکرده و به همان نام‌های همیشگی تکیه کند. این روند شاید در کوتاه‌مدت باعث تثبیت مدال‌آوری شود، اما در بلندمدت تیم ملی را به سمت بحران خواهد برد.
کافی است نگاهی به ووشوی چین بیندازیم؛ قدرت اول جهان که هر چند سال یک بار نسل جدیدی را وارد تیم می‌کند تا جریان‌سازی و تداوم قدرت تضمین شود. به نظر می‌رسد اگر تیم ملی قصد دارد در بازی‌های آسیایی واقعاً مدعی کسب طلای ارزشمند مقابل چینی‌ها باشد، باید خون تازه‌ای در رگ‌های ووشوی ایران جاری شود و ناکامی‌های زنان ووشو در ادوار گذشته جبران گردد.
مسابقات قهرمانی جهان پیش رو می‌تواند آخرین فرصت برای این نسل باتجربه باشد تا بار دیگر افتخارآفرینی کند. اما پس از آن، فدراسیون و کادرفنی باید تصمیمی جسورانه بگیرند؛ اعتماد به نسل تازه و ایجاد ترکیبی جوان‌تر برای آینده. موضوعی که اگر امروز به آن توجه نشود، بی‌شک آینده ووشوی زنان ایران را به خطر خواهد انداخت.