تغییر در نقشه خط میانی تیم ملی انگلیس
راه‌حل توخل با اتکا به اندرسون
به گزارش ایران ورزشی توماس توخل، سرمربی جدید تیم ملی انگلیس، از ابتدای حضورش به‌دنبال یافتن تعادلی تازه در خط میانی تیم بوده است. در بازی اخیر برابر آندورا در چهارچوب انتخابی جام جهانی ۲۰۲۶ توخل، رایس را در نقشی متفاوت نسبت به گذشته به میدان فرستاد؛ نقشی هجومی‌تر و شبیه آنچه در آرسنال ایفا می‌کند. رایس دیگر تنها به‌عنوان هافبک دفاعی شناخته نمی‌شود، بلکه در سیستم 4-2-3-1 توخل، وظیفه او مشارکت در حملات و نفوذ به محوطه جریمه حریف است. گل دوم انگلیس که با ضربه سر رایس به‌ثمر رسید، نمونه‌ای بارز از این نقش جدید بود.
نیاز به یک شماره ۶ واقعی
با پیشروی رایس در میدان، طبیعی است که تیم به هافبکی نیاز دارد که در عمق باقی بماند و وظیفه پیش‌برد بازی از عقب زمین را برعهده بگیرد؛ نقشی که سال‌هاست انگلیس به‌دنبال آن است. توخل در ادامه روند آزمون و خطای ساوت‌گیت، حالا به الیوت اندرسون اعتماد کرده تا این جای خالی را پر کند.
اندرسون؛ آغاز یک راه جدید
اندرسون ۲۲ ساله که در ناتینگهام فارست نمایش‌های درخشانی داشته، نخستین بازی ملی‌اش را برابر آندورا انجام داد. او که فیزیک مناسب، دوندگی بالا و دقت در پاس‌دهی را در کنار جسارت و درک بازی ترکیب کرده، مهر تأییدی بر برنامه تاکتیکی توخل بود.
اندرسون در این دیدار ۱۱۴ پاس ارسال کرد که تنها ۷ پاس به مقصد نرسید و بیشتر همین پاس‌های اشتباه را خودش با پرس سریع جبران کرد. او که اغلب بین دو مدافع مرکزی قرار می‌گرفت، وظیفه کنترل جریان بازی، بازیسازی از عمق و حمایت دفاعی را برعهده داشت؛ دقیقاً همان چیزی که توخل برای اجرای نقش جدید رایس نیاز داشت.
برتری فیزیکی، برگ برنده اندرسون
در مقایسه با سایر گزینه‌های خط میانی مانند کوبی ماینو یا آدام وارتون، اندرسون از نظر آمادگی جسمانی برتری دارد. او فصل گذشته تنها یک مسابقه را از دست داد و در بازی نخست این فصل لیگ برتر برابر برنتفورد، بیشترین مسافت طی‌شده را میان بازیکنان فارست به ثبت رساند (۱۱.۳ کیلومتر).
همین توانایی در دویدن، در کنار ذهنیت دفاعی و میل به مشارکت در بازیسازی، او را به گزینه‌ای جدی برای همراهی رایس در جام جهانی بدل کرده است.
آینده خط میانی
گرچه آندورا حریفی بسیار ضعیف‌تر بود (رده ۱۷۴ جهان)، اما این بازی شاید نقطه عطفی در چینش خط میانی تیم ملی باشد. بازی بعدی برابر صربستان خواهد بود و چالشی جدی‌تر برای اثبات اثربخشی این ترکیب. توخل به‌وضوح تمایل دارد تا رایس را در نقش آزادتر ببیند و اگر اندرسون بتواند این نقش شماره ۶ کلاسیک را در برابر رقبای قوی‌تر نیز به خوبی ایفا کند، احتمال دارد این دو نفر قلب تپنده تیم ملی انگلیس در جام جهانی ۲۰۲۶ باشند.
انگلیس در حال گذار از سیستم محافظه‌کارانه ساوت‌گیت به تیمی با جسارت و انعطاف تاکتیکی بیشتر است. اگر توخل موفق به تثبیت نقش اندرسون به‌عنوان هافبک نگه‌دارنده شود، نه‌تنها نقطه‌ضعف دیرینه تیم ملی رفع خواهد شد، بلکه رایس نیز می‌تواند تمام پتانسیل خود را در حملات به‌کار گیرد.
توخل: اندرسون آماده بازی‌های بزرگتر است
توخل پس از بازی گفت: «او از همان ابتدا موقعیت‌های خود را می‌شناخت، جسور بود، پاس‌های خط‌‌شکن می‌داد و عاشق دفاع کردن است. اندرسون با آزادی بازی کرد و به‌سرعت وارد جریان مسابقه شد.» حتی در جریان مسابقه، بازیکن تعویضی آندورا مأموریت داشت تا مانع تأثیرگذاری اندرسون شود و دائم او را تعقیب می‌کرد. این مسأله نشان‌دهنده میزان نفوذ اندرسون در بازی و اهمیتش در ساختار تاکتیکی تیم بود.
انتهای پیام/
نیاز به یک شماره ۶ واقعی
با پیشروی رایس در میدان، طبیعی است که تیم به هافبکی نیاز دارد که در عمق باقی بماند و وظیفه پیش‌برد بازی از عقب زمین را برعهده بگیرد؛ نقشی که سال‌هاست انگلیس به‌دنبال آن است. توخل در ادامه روند آزمون و خطای ساوت‌گیت، حالا به الیوت اندرسون اعتماد کرده تا این جای خالی را پر کند.
اندرسون؛ آغاز یک راه جدید
اندرسون ۲۲ ساله که در ناتینگهام فارست نمایش‌های درخشانی داشته، نخستین بازی ملی‌اش را برابر آندورا انجام داد. او که فیزیک مناسب، دوندگی بالا و دقت در پاس‌دهی را در کنار جسارت و درک بازی ترکیب کرده، مهر تأییدی بر برنامه تاکتیکی توخل بود.
اندرسون در این دیدار ۱۱۴ پاس ارسال کرد که تنها ۷ پاس به مقصد نرسید و بیشتر همین پاس‌های اشتباه را خودش با پرس سریع جبران کرد. او که اغلب بین دو مدافع مرکزی قرار می‌گرفت، وظیفه کنترل جریان بازی، بازیسازی از عمق و حمایت دفاعی را برعهده داشت؛ دقیقاً همان چیزی که توخل برای اجرای نقش جدید رایس نیاز داشت.
برتری فیزیکی، برگ برنده اندرسون
در مقایسه با سایر گزینه‌های خط میانی مانند کوبی ماینو یا آدام وارتون، اندرسون از نظر آمادگی جسمانی برتری دارد. او فصل گذشته تنها یک مسابقه را از دست داد و در بازی نخست این فصل لیگ برتر برابر برنتفورد، بیشترین مسافت طی‌شده را میان بازیکنان فارست به ثبت رساند (۱۱.۳ کیلومتر).
همین توانایی در دویدن، در کنار ذهنیت دفاعی و میل به مشارکت در بازیسازی، او را به گزینه‌ای جدی برای همراهی رایس در جام جهانی بدل کرده است.
آینده خط میانی
گرچه آندورا حریفی بسیار ضعیف‌تر بود (رده ۱۷۴ جهان)، اما این بازی شاید نقطه عطفی در چینش خط میانی تیم ملی باشد. بازی بعدی برابر صربستان خواهد بود و چالشی جدی‌تر برای اثبات اثربخشی این ترکیب. توخل به‌وضوح تمایل دارد تا رایس را در نقش آزادتر ببیند و اگر اندرسون بتواند این نقش شماره ۶ کلاسیک را در برابر رقبای قوی‌تر نیز به خوبی ایفا کند، احتمال دارد این دو نفر قلب تپنده تیم ملی انگلیس در جام جهانی ۲۰۲۶ باشند.
انگلیس در حال گذار از سیستم محافظه‌کارانه ساوت‌گیت به تیمی با جسارت و انعطاف تاکتیکی بیشتر است. اگر توخل موفق به تثبیت نقش اندرسون به‌عنوان هافبک نگه‌دارنده شود، نه‌تنها نقطه‌ضعف دیرینه تیم ملی رفع خواهد شد، بلکه رایس نیز می‌تواند تمام پتانسیل خود را در حملات به‌کار گیرد.
توخل: اندرسون آماده بازی‌های بزرگتر است
توخل پس از بازی گفت: «او از همان ابتدا موقعیت‌های خود را می‌شناخت، جسور بود، پاس‌های خط‌‌شکن می‌داد و عاشق دفاع کردن است. اندرسون با آزادی بازی کرد و به‌سرعت وارد جریان مسابقه شد.» حتی در جریان مسابقه، بازیکن تعویضی آندورا مأموریت داشت تا مانع تأثیرگذاری اندرسون شود و دائم او را تعقیب می‌کرد. این مسأله نشان‌دهنده میزان نفوذ اندرسون در بازی و اهمیتش در ساختار تاکتیکی تیم بود.
انتهای پیام/