افول در جریان بازی و یک تساوی ناامیدکننده دیگر
هاشمیان به ته خط رسید
از اول هم مثل روز روشن بود که با ادامه همان سبک بازی و کیفیتی که پرسپولیس در دو بازی اخیر ارائه داده بود مقابل گلگهر نتیجه نخواهد گرفت. تیم تارتار شروع سرحالی در فصل جدید داشت و خوب امتیاز جمع کرده بود و در عوض پرسپولیس گیج و مستأصل به نظر میرسید و البته هر بازی چند بازیکن تعیینکنندهاش را نداشت.
برای بازی با گلگهر چند نفر از مصدومان رسیدند و شرایط نیمکت کمی بهتر شد. ترکیب اصلی فقط یک تغییر داشت و به نظر میرسید این بار شروع و ادامه بهتری از پرسپولیس ببینیم. اتفاقاً همین طور هم شد و نیمه اول پرسپولیس در فرم بازی نمایش قابل قبولی داشت.
تیم هاشمیان برخلاف بازیهای قبلی بالا بازی میکرد، فاصله خط دفاع تا نوک حمله کم شده بود و میدانداری صحیح و چرخاندن اصولی توپ در تمام نقاط زمین کاری کرده بود تا تیم تارتار از نیمه زمین جلوتر نیاید. متعاقب این نمایش خوب دو موقعیت خیلی خوب تا دقیقه 12 ایجاد شد تا همه توی دل بگوییم نه، انگار این بار کمی فرق میکند اما نمایش تهاجمی تیم هاشمیان باز هم دولت مستعجل بود و بس.
پرسپولیس توانست همان ریتم خوب شروع بازی را تا اواخر نیمه نخست حفظ کند و با کمی فراز و فرود همچنان تیم برتر زمین باشد اما بعد از آن دو موقعیت خوب دوباره در خلق شانس گلزنی عاجز نشان داد و سر آخر یک شانس گل هم به حریف داد.
با شروع نیمه دوم اما هم ریتم بازی پرسپولیس خراب شد هم خبری از موقعیتهای گل نبود تا شرایط ناامیدکننده پیش برود.
پرسپولیس تا لحظه گل شوکهکننده حریف هیچ حمله مؤثری انجام نداده بود و بعد از گل هم که کاملاً بهم ریخت و بیبرنامهتر و ناهماهنگتر شد. در ادامه فقط یک کاشته عالیشاه باعث شد تا گلر حریف به زحمت بیفتد و حتی بعد از گل تساوی شرایط بازی به گونهای پیش رفت که احتمال گل زدن گلگهر قویتر به نظر میرسید.
با این نمایش ناامیدکننده که در طول جریان بازی کیفیت پرسپولیس بدتر و بدتر شد و تغییرات هم اثری در بهبود شرایط نداشت و در نهایت نتیجه ناامیدکنندهای هم به دست آمد به نظر میرسد وحید هاشمیان روی نیمکت سرخها واقعاً به ته خط رسیده باشد.
انتهای پیام/
برای بازی با گلگهر چند نفر از مصدومان رسیدند و شرایط نیمکت کمی بهتر شد. ترکیب اصلی فقط یک تغییر داشت و به نظر میرسید این بار شروع و ادامه بهتری از پرسپولیس ببینیم. اتفاقاً همین طور هم شد و نیمه اول پرسپولیس در فرم بازی نمایش قابل قبولی داشت.
تیم هاشمیان برخلاف بازیهای قبلی بالا بازی میکرد، فاصله خط دفاع تا نوک حمله کم شده بود و میدانداری صحیح و چرخاندن اصولی توپ در تمام نقاط زمین کاری کرده بود تا تیم تارتار از نیمه زمین جلوتر نیاید. متعاقب این نمایش خوب دو موقعیت خیلی خوب تا دقیقه 12 ایجاد شد تا همه توی دل بگوییم نه، انگار این بار کمی فرق میکند اما نمایش تهاجمی تیم هاشمیان باز هم دولت مستعجل بود و بس.
پرسپولیس توانست همان ریتم خوب شروع بازی را تا اواخر نیمه نخست حفظ کند و با کمی فراز و فرود همچنان تیم برتر زمین باشد اما بعد از آن دو موقعیت خوب دوباره در خلق شانس گلزنی عاجز نشان داد و سر آخر یک شانس گل هم به حریف داد.
با شروع نیمه دوم اما هم ریتم بازی پرسپولیس خراب شد هم خبری از موقعیتهای گل نبود تا شرایط ناامیدکننده پیش برود.
پرسپولیس تا لحظه گل شوکهکننده حریف هیچ حمله مؤثری انجام نداده بود و بعد از گل هم که کاملاً بهم ریخت و بیبرنامهتر و ناهماهنگتر شد. در ادامه فقط یک کاشته عالیشاه باعث شد تا گلر حریف به زحمت بیفتد و حتی بعد از گل تساوی شرایط بازی به گونهای پیش رفت که احتمال گل زدن گلگهر قویتر به نظر میرسید.
با این نمایش ناامیدکننده که در طول جریان بازی کیفیت پرسپولیس بدتر و بدتر شد و تغییرات هم اثری در بهبود شرایط نداشت و در نهایت نتیجه ناامیدکنندهای هم به دست آمد به نظر میرسد وحید هاشمیان روی نیمکت سرخها واقعاً به ته خط رسیده باشد.
انتهای پیام/