کابوس تقابل با بزرگان

به گزارش ایران ورزشی در ده تقابل اخیر تیم ملی ایران با تیم‌هایی از جمع ۵۰ تیم نخست رده‌بندی فیفا، کارنامه‌ای حاصل شده که بیش از هر چیز نشان‌دهنده‌ فاصله فوتبال ملی ما با سطح اول جهان است: ۲ برد، ۳ تساوی و ۵ شکست، با ۱۱ گل زده و ۱۶ گل خورده؛ آماری که نسبت گل منفی و میانگین کمتر از یک امتیاز در هر بازی را به ثبت می‌رساند. در دوران دراگان اسکوچیچ، ایران دو بار برابر تیم‌های سطح بالای آسیا قرار گرفت: شکست ۲–۰ مقابل کره‌جنوبی در مقدماتی جام جهانی و باخت ۲–۱ به الجزایر در دیداری دوستانه؛ دو مسابقه‌ای که ضعف در مالکیت توپ و انتقال از دفاع به حمله را آشکار کرد. تیمی که در آسیا مقتدر بود، در اولین سنجش جدی‌اش متزلزل نشان داد. با بازگشت کارلوس کی‌روش، انسجام دفاعی در دو تقابل سخت با اروگوئه و سنگال دوباره به تیم برگشت، اما جام جهانی ۲۰۲۲ قطر نشان داد که این چهارچوب هنوز برای عبور از سطح جهانی کافی نیست.

 شکست سنگین ۶–۲ برابر انگلیس نه‌تنها از فاصله فنی بلکه از ناتوانی در کنترل ریتم بازی حکایت داشت. پیروزی ۲–۰ برابر ولز در همان تورنمنت اما حاصل سازمان‌دهی دقیق، پرس هدفمند و اجرای درست برنامه‌ بازی در نیمه دوم بود، شاید یکی از معدود بازی‌هایی که تیم ملی در آن برتری فنی و ذهنی خود را تحمیل کرد. با این حال، باخت ۱–۰ به امریکا در همان مرحله، نشانه‌ ضعف در خلق موقعیت در دیدارهای تحت فشار بود.

دوران امیر قلعه‌نویی با دو دیدار برابر روسیه و یک پیروزی ارزشمند ۲–۱ مقابل ژاپن در جام ملت‌های آسیا همراه شد؛ اما دوباره همان ایراد همیشگی در دفاع انتقالی و فاصله خطوط، مقابل روسیه تکرار شد. از آخرین پیروزی ایران برابر تیمی با رتبه زیر ۵۰ فیفا (ژاپن) بیش از هشت ماه گذشته و روند عملکرد تیم ملی برابر رقبا‌ی تراز اول هنوز قانع‌کننده نیست. تیم ملی نیازمند بازتعریف فلسفه‌ بازی، جسارت تاکتیکی و برنامه‌ روشن برای مواجهه با تیم‌هایی است که فوتبال را نه با احساس، بلکه با ساختار و جزئیات پیش می‌برند.