تکواندو ایران، مدیون رستاخیز زندی
بازگشت به سکو با چهره‌ای زخمی
تیم ملی تکواندوی مردان در آخرین لحظات مسابقات جهانی از سقوط حتمی نجات یافت. تیم مردان با 8تکواندوکار پا به این مسابقات گذاشت و در شرایطی که انتظار می‌رفت تیم موفق المپیک پاریس شروعی طوفانی داشته باشد با حذف آرین سلیمی قهرمان المپیک، در شوک بدی فرو رفت و در ادامه با خداحافظی زودهنگام مهران برخورداری دیگر ستاره المپیکی‌اش به اغما رفت. در شرایطی که مردان تکواندوکار در شیاپ‌چانگ ووشی یکی بعد از دیگری حذف می‌شدند، این مهدی حاج‌موسایی بود که با نقره خود تیم را به مسابقات برگرداند. البته نقره‌ای که جای بحث زیادی را باقی گذاشت و اگر اصرار به تمارض از طرف رئیس فدراسیون و کادرفنی در آن نقش نداشت، حتی می‌توانست طلا باشد.
در ادامه هم باقی نفرات تیم ملی زیر فشار روانی باخت‌های مکرر، دستاوردی نداشتند تا اینکه رستاخیز ابوالفضل زندی نه‌تنها به حسرت ده ساله تکواندو پایان داد بلکه تیم را در ووشی از خاکستر بلند کرد تا اعتبار و آبروی تکواندو ایران بیشتر از این خدشه‌دار نشود. در ادامه هم امیرسینا بختیاری در روز آخر مسابقات، برخلاف شروع تلخش پایانی خوش را رقم زد تا تکواندوی ایران با یک طلا، یک نقره و یک برنز در واپسین لحظات از مرگ حتمی نجات یافته و با نایب‌قهرمانی جهان به زندگی برگردد.
نمی‌شود چشم روی این نایب‌قهرمانی و درخشش جوانانی مثل حاج‌موسایی، بختیاری و شاهکار زندی بست اما این نایب‌قهرمانی و مدال‌ها نمی‌تواند چهره لکه‌دار تیم ملی در روزهای ابتدایی را بپوشاند و سقوط ستاره‌های المپیکی را نمی‌شود فراموش کرد. طبق شنیده‌ها مهران برخورداری برای حضور در وزنی پایین‌تر 10کیلوگرم از وزن خود را کاهش داده بود، تصمیمی که بی‌شک در حذف زودهنگام او و ارائه چهره‌ای بسیار متفاوت‌تر از المپیک تأثیر داشت و حالا کادرفنی باید دراین زمینه پاسخگو باشد.
آرین سلیمی هم دیگر قربانی مدیریت ضعیف فدراسیون و کادرفنی بود، ستاره‌ای که با توجه به عملکرد درخشانش در پاریس بشدت آنالیز شده بود اما در مقابل آنالیز دقیقی از رقبا و برنامه مشخصی برای برد نداشت تا خیلی زود در ووشی غروب کند. تکواندوی ایران در دو دوره اخیر مسابقات جهانی جایگاه دوازدهم و هجدهم را کسب کرده و بعد از 8سال مجدداً به سکوی جهانی برگشت که این دستاورد بزرگی محسوب می‌شود اما این تیم با تیم المپیک پاریس زمین تا آسمان فرق می‌کند. رفتارهای اخیر مدیریتی فدراسیون از عدم تمرکز روی مسائل فنی و تمایل به حواشی تا تمرکز بر انتخاباتی که عملاً دستاوردی برای ایران نداشت و انتصاب‌های خانوادگی رمقی برای تکواندو باقی نگذاشته است.
با اکتفا به نتایج پاریس این تیم باید قهرمان دنیا می‌شد نه‌اینکه با چشم‌انتظاری، دست به دامان درخشش‌های فردی و نایب‌قهرمانی لحظه آخری شود. از نظر اعداد و ارقام شاید عملکرد تیم ملی در این مسابقات قابل قبول باشد اما از لحاظ فنی نمی‌شود چشم بر سیر نزولی این تیم از المپیک پاریس تا به امروز بست. ایران در سال‌های طلایی خود دو بار به ریاست محمد پولادگر قهرمان جهان و 6بار نایب قهرمان شد. اما در چهار سال اخیر و با ریاست هادی ساعی در سه دوره حضورش یک دوازدهمی، یک هجدمی و حالا یک دومی دارد.
به نظر می‌رسد حالا هادی ساعی بیشتر از اینکه مدیریت، برنامه‌ریزی و زحمات کادرفنی را در این نایب‌قهرمانی دخیل بداند، باید مدیون انگیزه و آتش‌بازی ابوالفضل زندی باشد که او را در یک قدمی سقوط نجات داد.
انتهای پیام/