شکارچیان سفید

در فوتبال، برخی مسابقه‌ها فقط برنده و بازنده ندارند، بلکه نقطه عطفی می‌شوند که یک دوران تازه را رقم می‌زنند. برای رئال مادرید، «ال‌کلاسیکو» اخیر دقیقاً چنین لحظه‌ای بود. پیروزی برابر بارسلونا نه‌فقط نشانه بازگشت غرور کهکشانی‌ها بود، بلکه آغازی برای دوران تازه‌ای تحت رهبری ژابی آلونسو شد، دورانی که با نظم، فداکاری و عطش سیری‌ناپذیر تعریف می‌شود.
پس از تنها ۱۴بازی، تیم جدید آلونسو چهره‌ای کاملاً متفاوت یافته است. دیگر صحبت صرفاً از تغییر تاکتیک نیست. روحیه تیمی، باور جمعی و اعتماد به طرح مربی همه‌ چیز را دگرگون کرده است. فوتبالی روان، پرانرژی و خونسرد در عین سرعت، رئال مادرید را به تیمی تبدیل کرده که نه‌تنها مالکیت توپ را در دست دارد، بلکه با فشار نفسگیرش، حریفان را در زمین خودشان خفه می‌کند.
آلونسو ساختاری طراحی کرده که در آن «پرس بالا» به شکل هنری از مهندسی فوتبال درآمده است. رئال دیگر فقط بیشتر نمی‌دود، بلکه هوشمندانه‌تر می‌دود. هر حرکت هدفی دارد، هر بازیکن می‌داند کجا باید قرار گیرد تا راه تنفس حریف را ببندد. خروج توپ از دفاع برای تیم‌های مقابل به عبور از میدان مین می‌ماند. «قفس آلونسو» ــ همان‌طور که رسانه‌های اسپانیایی نامیده‌اند ــ قفسی مرگبار است که حریف را به دام می‌اندازد و مجال هیچ واکنشی نمی‌دهد.
خود آلونسو در این‌باره می‌گوید: «بازیکنان با انرژی و فداکاری بازی می‌کنند. وقتی توپ را از دست می‌دهیم، بلافاصله فشار می‌آوریم. این روح جمعی و شیمی مثبت همان چیزی است که می‌خواهیم در تیم جا بیفتد.» فده والورده، یکی از رهبران تیم نیز تأکید کرده است: «بازیکنان تهاجمی ما باکیفیت بالا، تلاش زیادی برای بازپس‌گیری توپ می‌کنند و ما در خط عقب به کارشان افتخار می‌کنیم.»
این پرس سریع و هماهنگ، همان «فشار پس از از‌دست‌دادن توپ» است که حالا به شعار اصلی مادرید تبدیل شده. مفهومی که در تیم آلونسو به سطحی تازه رسیده: بی‌وقفه، هوشمند و مرگبار. در این ساختار، هیچ توپی از دست‌رفته تلقی نمی‌شود و هیچ حریفی حتی یک ثانیه آرامش ندارد.
آمارها این انقلاب را تأیید می‌کنند. رئال مادرید در حال حاضر کمترین تعداد پاس لازم برای بازپس‌گیری توپ را در لالیگا دارد: تنها ۱۱.۸ پاس. این یعنی فشار آن‌قدر مؤثر است که حریف حتی فرصت ساختن حمله را پیدا نمی‌کند. در میان پنج لیگ بزرگ اروپا، فقط تیم ایتالیایی «کومو» با مربیگری سسک فابرگاس عملکرد بهتری در این شاخص دارد، اما هیچ تیمی به اندازه رئال در یک‌سوم هجومی خطرناک نیست؛ ۳۷ توپربایی در این منطقه، بالاتر از استراسبورگ، برست، برایتون و حتی بارسلونا.
رئال مادرید ژابی آلونسو امروز تیمی است که از جلو دفاع می‌کند، با ولع بازی می‌کند و با فشاری حساب‌شده حریف را به دام می‌اندازد. بازیکنانش نه به عقب‌نشینی، که به «حمله برای دفاع» باور دارند. قفس بسته شده و درون آن، درندگان سفید هر لحظه گرسنه‌تر می‌شوند.
رئال مادرید جدید فقط تیمی با تاکتیکی نو نیست؛ نمادی از تحول ذهنی، نظم آهنین و عطش تسلیم‌ناپذیر است. تیمی که از «انتظار» گذشته و حالا شکار می‌کند.
انتهای پیام/