ریاض، سکوی هشدار برای رزمی‌کاران
از درخشش ووشو تا افت تکواندو
کاروان رشته‌های رزمی در ریاض روزهایی همراه با اشک و لبخند را پشت سر گذاشت. روزهایی که در آن رشته‌های رزمی، منبع همیشگی کسب مدال چهره‌ای متفاوت‌تر از دوره‌های قبل به نمایش گذاشتند. اگرچه بعضی رشته‌ها همچنان بار کاروان را به دوش کشیدند، اما مجموع عملکرد نشان می‌دهد که رشته‌های رزمی شکافی زیاد تا استانداردهای مورد نیاز جهت حضور قدرتمندانه در بازی‌های آسیایی ناگویا دارد.
ووشو؛ سوپرمن کاروان رزمی
بدون تردید ووشو موفق‌ترین رشته رزمی کاروان ایران در ریاض بود؛ رشته‌ای که با ۴ طلا، یک نقره و یک برنز درخشید و بار دیگر اعتبار خود را در میان ورزش‌های رزمی ایران تثبیت کرد. زنان ووشوکار با وجود میانگین سنی بالا، نمایشی کم‌نقص داشتند و حتی اگر مصدومیت شهربانو منصوریان مانع حضور او نمی‌شد، احتمالاً تعداد مدال‌های طلای ایران از این هم فراتر می‌رفت. با این حال، چالش اصلی ووشو زمانی شروع می‌شود که از فضای سطح پایین ریاض فاصله بگیریم و به ناگویا فکر کنیم؛ جایی که چینی‌ها و سایر قدرت‌های سنتی شرق آسیا بار دیگر مقابل ایران خواهند ایستاد. تجربه تلخ هانگژو نشان داده است که خوابیدن در باد مدال‌های امروز، می‌تواند فردا را برای ووشو بسیار سخت‌تر کند و در شرایطی که چینی‌ها معمولاً در بازی‌های آسیایی شوخی ندارند، ووشوکاران در این 10 ماه باقی مانده اگر سکوی اول را می‌خواهند باید از جان مایه بگذارند.
کاراته؛ قدرتنمایی دختران، حسرت مردان
در ریاض زنان ستاره‌های بی‌چون‌وچرای کاراته ایران بودند. سه نماینده دختر، سه مدال طلا کسب کردند و یکی از خاص‌ترین اتفاقت این رقابت‌ها را رقم زدند. برخلاف تیم ملی بانوان، تیم مردان با دو نقره دست خالی‌تر از حد انتظار به کشور بازگشت. با وجود آن‌که کاراته ایران در دوره قبلی این بازی‌ها در قونیه به ۵ نقره و ۳ برنز رسیده بود، عملکرد کلی در ریاض بهتر ارزیابی می‌شود اما برای مردان کاراته‌کا، مسیر پیش‌رو دشوارتر از قبل است؛ چرا که تنها ده ماه تا رویارویی با ژاپن، کره جنوبی، قزاقستان و حتی تیم‌های رو به رشد عربستان و اردن در بازی‌های آسیایی ناگویا باقی مانده است و هنوز حتی تکلیف سرمربی این تیم هم مشخص نیست.
سیر نزولی تکواندو از قونیه تا ریاض
تکواندو که یکی از مدال‌آورترین و موفق‌ترین ورزش‌های ایران در دهه‌های اخیر است، در ریاض نتوانست عملکرد دوره قبل را تکرار کند. در شرایطی که کاروان تکواندو در دوره قبل ۵ طلا، ۴ نقره و ۴ برنز گرفته بود، حالا تنها ۲ طلا، ۲ نقره و ۴ برنز کسب کرد. فدراسیون البته تأکید دارد که تیم دوم را به این رقابت‌ها اعزام کرده، اما سطح فنی پایین این رقابت‌ها باعث می‌شود این توجیه چندان قانع‌کننده نباشد. آمارها زنگ خطری جدی را برای تیم‌های ملی مخصوصاً بانوان، به صدا درآورده است. حفظ آرامش تیم، دوری از حواشی و برنامه‌ریزی دقیق در این ده ماه حیاتی، تنها مسیر بازگشت تکواندو به سطح توقعات است.
بوکس، جودو، جوجیتسو و موی‌تای با چهره‌ای ناامیدکننده
در سوی دیگر ماجرا چندین رشته رزمی اصلاً توقعات را برآورده نکردند. بوکس ایران در ادامه روند ناامیدکننده خود در رینگ ریاض هم نتوانست کاری از پیش ببرد و با تک برنز دانیال شه‌بخش و ثبت باخت‌هایی عجیب مقابل اوگاندا و عراق، عربستان را ترک کرد. جودو هم ازاین قاعده مستثنی نبود و اگر مریم بربط نبود همین یک برنز را هم به دست نمی‌آورد. جوجیتسو هم در این رقابت‌ها حرف چندانی برای گفتن نداشت و با سه برنز کار خود را تمام کرد. در موی‌تای، برخلاف امیدهای اولیه، چهار فینالیست ایران هیچ‌کدام به طلا نرسیدند و این رشته با چهار نقره به کار خود پایان داد. در کوراش که به شکل نمایشی برگزار شد هم کاروان ایران با یک طلا، دو نقره و یک برنز مأموریت خود را به اتمام رساند.
هشداری جدی برای ناگویا
عملکرد رشته‌های رزمی در ریاض نشان می‌دهد که مجموع نتایج نسبت به دوره‌های گذشته مطلوب نبوده است. این واقعیت زمانی نگران‌کننده‌تر می‌شود که تنها ده ماه تا بازی‌های آسیایی ناگویا باقی مانده؛ رقابتی که بارها ثابت کرده یکی از مهم‌ترین میدان‌های سنجش توان رزمی ایران است. برای رشته‌هایی که سال‌ها نقش مهمی در تأمین بخش مهمی از مدال‌های ایران را در رقابت‌های آسیایی و جهانی ایفا کرده‌اند، تنها فرصت کوتاهی باقی است. اصلاح نقاط ضعف، افزایش اردوهای باکیفیت، استفاده از تحلیل‌های فنی و برگزاری مسابقات تدارکاتی با حریفان سطح بالا باید هرچه سریع‌تر در اولویت فدراسیون‌ها قرار بگیرد تا رشته‌های رزمی ایران زیر آفتاب تند ناگویا و مشت‌های سهمگین رقبا سلاخی نشود. بی‌شک سال سختی در پیش است؛ سالی که نتیجه آن می‌تواند مسیر آینده ورزش ایران را تغییر دهد و شاید یک لحظه غفلت پشیمانی‌های زیادی را به بار آورد.
انتهای پیام/
ووشو؛ سوپرمن کاروان رزمی
بدون تردید ووشو موفق‌ترین رشته رزمی کاروان ایران در ریاض بود؛ رشته‌ای که با ۴ طلا، یک نقره و یک برنز درخشید و بار دیگر اعتبار خود را در میان ورزش‌های رزمی ایران تثبیت کرد. زنان ووشوکار با وجود میانگین سنی بالا، نمایشی کم‌نقص داشتند و حتی اگر مصدومیت شهربانو منصوریان مانع حضور او نمی‌شد، احتمالاً تعداد مدال‌های طلای ایران از این هم فراتر می‌رفت. با این حال، چالش اصلی ووشو زمانی شروع می‌شود که از فضای سطح پایین ریاض فاصله بگیریم و به ناگویا فکر کنیم؛ جایی که چینی‌ها و سایر قدرت‌های سنتی شرق آسیا بار دیگر مقابل ایران خواهند ایستاد. تجربه تلخ هانگژو نشان داده است که خوابیدن در باد مدال‌های امروز، می‌تواند فردا را برای ووشو بسیار سخت‌تر کند و در شرایطی که چینی‌ها معمولاً در بازی‌های آسیایی شوخی ندارند، ووشوکاران در این 10 ماه باقی مانده اگر سکوی اول را می‌خواهند باید از جان مایه بگذارند.
کاراته؛ قدرتنمایی دختران، حسرت مردان
در ریاض زنان ستاره‌های بی‌چون‌وچرای کاراته ایران بودند. سه نماینده دختر، سه مدال طلا کسب کردند و یکی از خاص‌ترین اتفاقت این رقابت‌ها را رقم زدند. برخلاف تیم ملی بانوان، تیم مردان با دو نقره دست خالی‌تر از حد انتظار به کشور بازگشت. با وجود آن‌که کاراته ایران در دوره قبلی این بازی‌ها در قونیه به ۵ نقره و ۳ برنز رسیده بود، عملکرد کلی در ریاض بهتر ارزیابی می‌شود اما برای مردان کاراته‌کا، مسیر پیش‌رو دشوارتر از قبل است؛ چرا که تنها ده ماه تا رویارویی با ژاپن، کره جنوبی، قزاقستان و حتی تیم‌های رو به رشد عربستان و اردن در بازی‌های آسیایی ناگویا باقی مانده است و هنوز حتی تکلیف سرمربی این تیم هم مشخص نیست.
سیر نزولی تکواندو از قونیه تا ریاض
تکواندو که یکی از مدال‌آورترین و موفق‌ترین ورزش‌های ایران در دهه‌های اخیر است، در ریاض نتوانست عملکرد دوره قبل را تکرار کند. در شرایطی که کاروان تکواندو در دوره قبل ۵ طلا، ۴ نقره و ۴ برنز گرفته بود، حالا تنها ۲ طلا، ۲ نقره و ۴ برنز کسب کرد. فدراسیون البته تأکید دارد که تیم دوم را به این رقابت‌ها اعزام کرده، اما سطح فنی پایین این رقابت‌ها باعث می‌شود این توجیه چندان قانع‌کننده نباشد. آمارها زنگ خطری جدی را برای تیم‌های ملی مخصوصاً بانوان، به صدا درآورده است. حفظ آرامش تیم، دوری از حواشی و برنامه‌ریزی دقیق در این ده ماه حیاتی، تنها مسیر بازگشت تکواندو به سطح توقعات است.
بوکس، جودو، جوجیتسو و موی‌تای با چهره‌ای ناامیدکننده
در سوی دیگر ماجرا چندین رشته رزمی اصلاً توقعات را برآورده نکردند. بوکس ایران در ادامه روند ناامیدکننده خود در رینگ ریاض هم نتوانست کاری از پیش ببرد و با تک برنز دانیال شه‌بخش و ثبت باخت‌هایی عجیب مقابل اوگاندا و عراق، عربستان را ترک کرد. جودو هم ازاین قاعده مستثنی نبود و اگر مریم بربط نبود همین یک برنز را هم به دست نمی‌آورد. جوجیتسو هم در این رقابت‌ها حرف چندانی برای گفتن نداشت و با سه برنز کار خود را تمام کرد. در موی‌تای، برخلاف امیدهای اولیه، چهار فینالیست ایران هیچ‌کدام به طلا نرسیدند و این رشته با چهار نقره به کار خود پایان داد. در کوراش که به شکل نمایشی برگزار شد هم کاروان ایران با یک طلا، دو نقره و یک برنز مأموریت خود را به اتمام رساند.
هشداری جدی برای ناگویا
عملکرد رشته‌های رزمی در ریاض نشان می‌دهد که مجموع نتایج نسبت به دوره‌های گذشته مطلوب نبوده است. این واقعیت زمانی نگران‌کننده‌تر می‌شود که تنها ده ماه تا بازی‌های آسیایی ناگویا باقی مانده؛ رقابتی که بارها ثابت کرده یکی از مهم‌ترین میدان‌های سنجش توان رزمی ایران است. برای رشته‌هایی که سال‌ها نقش مهمی در تأمین بخش مهمی از مدال‌های ایران را در رقابت‌های آسیایی و جهانی ایفا کرده‌اند، تنها فرصت کوتاهی باقی است. اصلاح نقاط ضعف، افزایش اردوهای باکیفیت، استفاده از تحلیل‌های فنی و برگزاری مسابقات تدارکاتی با حریفان سطح بالا باید هرچه سریع‌تر در اولویت فدراسیون‌ها قرار بگیرد تا رشته‌های رزمی ایران زیر آفتاب تند ناگویا و مشت‌های سهمگین رقبا سلاخی نشود. بی‌شک سال سختی در پیش است؛ سالی که نتیجه آن می‌تواند مسیر آینده ورزش ایران را تغییر دهد و شاید یک لحظه غفلت پشیمانی‌های زیادی را به بار آورد.
انتهای پیام/