اعزام دوباره مردودها

 در روزهایی که تکواندوی ایران بیش از هر زمان دیگری زیر ذره‌بین افکار عمومی و کارشناسان قرار دارد، تصمیمات عجیب و انتصاب‌های بحث‌برانگیز در این رشته همچنان ادامه دارد. حواشی اعزام تیم‌های ملی به مسابقات جهانی و بازی‌های اسلامی هنوز فروکش نکرده، حالا ترکیب تیم ملی امید هم به فهرست جنجال‌های فدراسیون اضافه شد. ترکیبی که بیش از آن‌که نشانی از پشتوانه‌سازی و تمرکز روی آینده داشته باشد، بازتابی از روابط، دسته‌بندی‌های درونی و حلقه‌های بسته مدیریتی است.

اعزام تکواندوکاران امید به مسابقات جهانی کنیا، در نگاه اول یک تصمیم معمول ورزشی به نظر می‌رسد؛ اما وقتی نام بعضی چهره‌ها در لیست اعزامی دیده می‌شود، ابهامات زیادی بوجود می‌آید. مبینا نعمت‌زاده و ابوالفضل زندی، دو چهره‌ای که تنها چند هفته پیش در مسابقات جهانی بزرگسالان حضور داشتند، در فاصله‌ای کوتاه این بار به مسابقات جهانی امید اعزام شده‌اند؛ تصمیمی که از یک سو نشان‌دهنده فشار سنگین بر ورزشکاران و از سوی دیگر، بازتابی از انتخاب‌های تکراری فدراسیون و کادرفنی است. در این میان حضور ابوالفضل زندی، با توجه به طلسم‌شکنی و مدال طلای تاریخی‌اش در ووشی، شاید در نگاه اول قابل‌توجیه باشد؛ قهرمانی که مدال جهانی گرفته طبیعتاً شانس اول کسب نتایج خوب در رده امید است.

اما حتی درباره او هم این پرسش مطرح می‌شود که آیا اعزام‌های پیاپی در چنین فاصله زمانی کوتاه، فشار مضاعفی را به یکی از امیدهای آینده تکواندو وارد نمی‌کند؟ با وجود این اما جنجالی‌ترین نام، مبینا نعمت‌زاده است؛ تکواندوکاری که در ووشی نمایش موفقی نداشت و حالا بدون برگزاری انتخابی شفاف یا معیارهای فنی مشخص در ترکیب تیم اعزامی به مسابقات جهانی امید هم قرار دارد. این تمام ماجرا نیست و نکته قابل توجه دیگر مهروز ساعی است که با هدایت همزمان تیم امید بار دیگر در مرکز حواشی قرار گرفته است. مربی‌‌ای که پس از ناکامی محسوس تیم بزرگسالان در رقابت‌های جهانی، بدون هیچ جلسه کمیته فنی، نه‌تنها در جایگاهش ابقا شده بلکه حالا سکان هدایت تیم امید را هم در مسابقات جهانی برعهده خواهد داشت.

تصمیمی که به‌وضوح نشان می‌دهد در فدراسیون تکواندو نه تنها پاسخگویی بلکه نتیجه‌گیری هم ضرورتی ندارد. مجموعه این تصمیمات نشان می‌دهد که تکواندو ورزشی که سال‌ها نماد شایسته‌سالاری و اقتدار ورزش ایران بود و حتی در المپیک پاریس هم قلب تپنده کاروان بود، حالا درگیر روندی شده که در آن روابط، نفوذ و ملاحظات غیرورزشی، جای ارزیابی‌های فنی و آینده‌نگری را گرفته است. تیم امید، همان تیمی که باید سرمایه‌گذاری بلندمدت فدراسیون روی نسل آینده باشد، اکنون تبدیل به محلی برای بازتولید شیوه‌های مدیریتی شده که سال‌هاست مورد انتقاد کارشناسان است. تکواندوی ایران بیش از هر زمان دیگری نیازمند شفافیت، نظارت و تجدید ساختار است؛ چرا که ادامه این مسیر، نه‌تنها افت‌وخیزهای اخیر را تشدید می‌کند، بلکه می‌تواند آینده تیم آینده‌ساز تکواندوی ایران را هم به خطر بیندازد.