سکته در نیمه راه

پس از دو پیروزی پرگل و چشمنواز استقلال مقابل فجر شهیدسپاسی و آلومینیوم اراک -که هر کدام با زدن سه گل به پایان رسیدـ بسیاری از هواداران تصور می‌کردند روند گلزنی و برتری‌های مقتدرانه این تیم ادامه‌دار خواهد بود. استقلال در آن مقطع، تیمی روان، پرانرژی و هجومی نشان می‌داد و به نظر می‌رسید شاگردان ساپینتو وارد دوره‌ای از ثبات و بلوغ تاکتیکی شده‌اند.
اما درست در همین شرایط، تساوی یک-یک مقابل الوحدات اردن اولین تلنگر جدی بود. اگرچه استقلال در آن مسابقه هم مالکیت بیشتری داشت، اما تیم برخلاف بازی‌های قبلی، در خلق موقعیت‌ها دچار مشکل شد و سرعت و هماهنگی خطوط تیم کاهش یافت. این تساوی برای بسیاری یک هشدار بود، اما هنوز کسی باور نمی‌کرد که استقلال در مسیر افت تدریجی قرار گرفته است.
پس از آن، دیدار جام حذفی برابر تیمی گمنام از دسته دوم، اوضاع را پیچیده‌تر کرد. استقلال در کمال تعجب نه‌تنها نتوانست برتری فنی خود را اعمال کند، بلکه تا آستانه حذف از جام مقابل پادیابت خلخال نیز پیش رفت. اگر 10 نفره شدن حریف و درخشش آسانی نبود، شاید استقلال یکی از تلخ‌ترین شب‌های چند سال اخیر خود را تجربه می‌کرد. پیروزی خفیف آبی‌ها در آن مسابقه گرچه مانع از حذف شد، اما زنگ خطر را برای کادرفنی و هواداران به صدا درآورد. بازی‌ای که باید آسان و کم‌حاشیه می‌بود، تبدیل به جدالی نفسگیر شد و استقلال چهره‌ای کم‌انرژی و نگران‌کننده از خود ارائه داد.
در ادامه، استقلال که امیدوار بود با پشت سر گذاشتن فشار جام حذفی با آرامش بیشتری به مصاف الوصل امارات برود، بار دیگر در دستیابی به نتیجه مطلوب ناکام ماند. تساوی یک-یک در خانه، آن هم در شبی که آبی‌ها برای تثبیت جایگاه و کاهش فشارهای روانی نیاز به پیروزی داشتند، شرایط را دشوارتر کرد. اکنون همه چیز به بازی آخر برابر المحرق بحرین کشیده شده و استقلال برای صعود آسیایی باید امیدوار باشد در حساس‌ترین مقطع فصل، تیم دوباره جان بگیرد.
نکته مهمی که در سه بازی اخیر بسیار جلب توجه می‌کند، فاصله گرفتن استقلال از روند سریع گلزنی و نمایش‌های اطمینان‌بخش است به‌خصوص اینکه 3 بار دروازه خود را باز شده دیده است.
تیم ساپینتو دیگر همان تیمی نیست که با حرکات ترکیبی هجومی، فضاسازی‌های خالی و ضربات نهایی دقیق، حریفان را از پا درمی‌آورد. در عوض، نوعی سکون، احتیاط و کاهش سرعت در حملات مشاهده می‌شود. در حقیقیت استقلال به مرحله‌ای رسیده که می‌توان آن را «سکته در نیمه‌های راه» نامید؛ سکته‌ای که اگر مدیریت نشود، می‌تواند مسیر فصل را تغییر دهد.
این افت درست در شرایطی رخ داده که استقلال باید دو بازی بسیار حساس در لیگ برتر مقابل فولاد خوزستان و سپس دربی برابر پرسپولیس را پشت سر بگذارد. اکنون این پرسش مطرح شده که استقلال با چه روحیه و کیفیتی وارد این دیدارها می‌شود؟ آیا قادر خواهد بود از بحران نتایج معمولی فاصله بگیرد و دوباره تیم مهاجم و باصلابت سابق باشد؟ یا اینکه روند فعلی ادامه یافته و استقلال در بدترین زمان ممکن دچار افتی جدی خواهد شد؟
برای یافتن دلایل این افت چند عامل احتمالی مطرح است. نخست وقفه ناشی از فیفادی و حضور بازیکنان در اردوهای تیم ملی است. چنین وقفه‌هایی معمولاً تمرکز تاکتیکی تیم‌ها را برهم می‌زند و انسجام گروهی را کاهش می‌دهد. عامل دیگر فشار روانی مسابقات آسیایی است؛ مسابقاتی که همواره ذهن بازیکنان را درگیر کرده و باعث می‌شود تیم در برخی لحظات از شادابی معمول فاصله بگیرد.
واضح است که استقلال نسبت به روزهای اوج همین فصل قدری از کیفیتش فاصله گرفته و نشانه‌هایی از افت در ساختار بازی تیم به چشم می‌خورد. این افت هنوز به بحران تبدیل نشده، اما نگران‌کننده است زیرا در حساس‌ترین مقطع فصل رخ داده و هر لغزش می‌تواند پیامدهای بزرگی داشته باشد.
با این همه، استقلال همچنان تیمی با قابلیت‌های فنی بالا و بازیکنان باتجربه و آینده‌دار است. اگر کادرفنی بتواند طی روزهای آینده تمرکز، آرامش و هماهنگی را به تیم بازگرداند، استقلال بار دیگر قادر خواهد بود همان عملکرد مطمئن و هجومی ابتدای فصل را تکرار کند اما اگر مشکلات برطرف نشود، دیدارهای پیش‌ رو می‌تواند مسیر فصل را به شکل جدی تحت‌تأثیر قرار دهد.
انتهای پیام/