چقدر سقف آرزوهای ما کوتاه شد

آنقدر چمن بی‌کیفیت و کچل و آفت زده و نامرتب در لیگ این فصل دیدیم که باور کرده بودیم در ایران چمن خوب به عمل نمی‌آید.
آنقدر از وضعیت چمن‌های نامناسب ورزشگاه‌های ایران نالیده بودیم که یادمان رفته بود آخرین بار چه زمانی چمن خوب دیده بودیم. گرچه فولاد آره‌نا چمن مناسبی دارد اما یک دست صدا ندارد و طبیعی است این یک ورزشگاه نتواند همه کمبودها را جبران کند.
بازی پیکان و پرسپولیس در ورزشگاه شهید دستگردی برگزار شد. ورزشگاهی کوچک با چمنی بسیار باکیفیت. کیفیت چمن این ورزشگاه آنقدر خوب بود که نبود تماشاگران در ورزشگاه را کمرنگ کرد.
شاید مدیران باشگاه‌ها، مدیران فوتبال و مدیران کلان، حقایق فوتبال ایران را نپذیرند؛ اما اکنون چمن به معضل اول فوتبال ایران تبدیل شده. معضل اول و بزرگترین و چشمگیرترین مشکل فوتبال ایران که اجازه برگزاری بازی‌های کیفی در کشورمان را سلب کرده است.
فوتبال ما برای ارائه نمایش‌هایی در شأن تماشاگران و تاریخ فوتبال ایران، نیاز به زمین‌های مرغوب و مسطح دارد. زمین‌هایی که بازیکنان بتوانند توپ را به راحتی در آن به گردش درآورند و پلن‌های تاکتیکی پیاده کنند.
ورزشگاه شهید دستگردی، چمن باکیفیت، مطلوب و مناسبی که فوتبال ما به آن نیاز دارد را در اختیار گذاشت و آنقدر خوب بود که فراموش کردیم این ورزشگاه بسیار کوچک است. فراموش کرده بودیم اصلاً تماشاگری روی سکوها نیست. مهم این بود که بازیکنان راحت و بی‌دغدغه روی این زمین بازی می‌کردند. راستی چقدر سقف آرزوهای فوتبالی ما کوتاه شده است. در حد یک چمن مناسب!
انتهای پیام/