درهای ورزشگاه پاس را به روی تماشاگران باز کنید

 قرار بود دیدار پیکان و پرسپولیس در ورزشگاه شهید دستگردی که برای بسیاری همچنان با نام قدیمی «پاس تهران» شناخته می‌شود بدون حضور حتی یک تماشاگر برگزار شود؛ تصمیمی که از ابتدا با پرسش‌های فراوانی همراه بود. اما درهرحال حدود ۲۰۰ نفر از تماشاگران در ورزشگاه حضور داشتند؛ تماشاگرانی که مشخص بود انتخاب‌شدگان خاص هستند و ارتباطی با هواداران عادی دو تیم ندارند. همین اتفاق نگاه‌ها را مستقیماً به سمت برگزارکنندگان مسابقه و نیرو‌های مسئول در ورزشگاه برد؛ اینکه چگونه در شرایطی که بازی رسماً بدون تماشاگر اعلام شده بود، گروهی خاص اجازه ورود یافتند و عملاً قانون برگزاری بدون حضور تماشاگر نقض شد.
اما حقیقتاً برای آنها که طرفدار جذابیت فوتبال هستند حضور تماشاگران یک نکته مثبت بود ولو اینکه قانون هم زیر پا گذاشته شد چرا که فوتبال بدون حضور تماشاگر عملاً جذابیت ندارد. به‌ویژه زمانی که پای تیم‌های بزرگ و پرهوادار تهرانی مانند پرسپولیس و استقلال در میان باشد، فقدان تماشاگر به نوعی اقدامی در جهت  بی‌روح کردن مسابقه است.
اساساً این سؤال در جریان برگزاری این بازی مطرح بود که چرا تصمیم‌گیران همچنان اجازه نمی‌دهند تماشاگران به ورزشگاه دستگردی وارد شوند؟ آیا واقعاً قرار گرفتن این ورزشگاه در مرکز شهر، دلیل منطقی و قابل قبولی برای بسته ماندن در‌های آن است؟
تجربه سال‌های نه‌چندان دور نشان می‌دهد چنین نیست. سال‌ها پیش، همین ورزشگاه میزبان بازی‌های پرتماشاگر تیم پاس تهران بود و حتی در دوره‌هایی استقلال و پرسپولیس نیز در آن به میدان رفتند. حضور پنج هزار تماشاگر در ورزشگاه امری معمول بود و در عین حال هیچ اتفاق خارج از کنترلی نیز رخ نمی‌داد؛ بنابراین پرسش اساسی این است که مشکل امروز کجاست؟ آیا شرایط امنیتی نسبت به گذشته دشوارتر شده است؟ یا آنکه ساده‌ترین راه یعنی «بستن درها» ترجیح داده می‌شود تا کمترین مسئولیت متوجه برگزارکنندگان باشد؟ اگرچه شاید ملاحظاتی وجود داشته باشد، اما واقعیت این است که با ارزیابی‌های جدید و برنامه‌ریزی اصولی می‌توان دوباره امکان حضور تماشاگران را فراهم کرد.
ورزشگاه دستگردی، برخلاف بسیاری از ورزشگاه‌های فرسوده کشور، ارزش عملیاتی بالایی دارد: هم از نظر کیفیت زمین، هم از نظر ساختار، هم سهولت دسترسی. چنین ظرفیتی نباید نادیده گرفته شود. می‌توان با اعمال محدودیت‌های منطقی -مانند حضور کنترل‌شده تعداد مشخصی از تماشاگران یا تعیین بخش‌های خاص برای هواداران تیم‌های بزرگ- به‌تدریج این ورزشگاه را به چرخه اصلی فوتبال تهران برگرداند.
آنچه مسلم است این تصمیم نیازمند تجدیدنظر فوری است. ورزشگاه پاس بخشی از خاطرات فوتبالی چند نسل از مردم تهران است؛ جایی که همواره با شور، هیجان و رقابت‌های جذاب شناخته می‌شد. محروم کردن این ورزشگاه از حضور تماشاگران، محروم کردن فوتبال تهران از یکی از ظرفیت‌های مهمش است.
اگر تصمیم‌گیران کمی نگاه خود را به‌روز کنند، می‌توان امید داشت که دستگردی یا همان ورزشگاه پاس دوباره پر از هیاهوی هواداران شود و فوتبال تهران از این فضای فراموش‌شده دوباره نیرو بگیرد. این یک مطالبه منطقی، قابل تحقق و در نهایت به سود فوتبال ایران است.