مردی بدون فریاد و بدون خودنمایی

به گزارش  ایران ورزشی و به نقل از سایت رسمی فدراسیون، در تولد بزرگ‌مردی به‌نام حشمت مهاجرانی، چه می‌توان گفت جز اینکه او یکی از همان انسان‌هایی است که حضورشان معنای تازه‌ای به فوتبال ایران بخشیده. مردی آرام، متین و عاشق که سال‌ها پیش از آن‌که نامش بر زبان‌ها بیفتد، آینده‌ای روشن برای فوتبال این سرزمین در ذهن داشت. مهاجرانی از کوچه‌های مشهد برخاست، اما رؤیاهایش از همان ابتدا بزرگ‌تر از مرزها بودند. او به نسل‌های تازه باور داشت؛ به جوانانی که تنها نیازمند اعتماد بودند تا در زمین سبز بدرخشند.

آنچه او را متمایز می‌کند، فقط افتخارات بزرگش نیست؛ هرچند رساندن ایران به جام جهانی ۱۹۷۸ و ساختن تیم‌هایی که ۴ سال پیاپی قهرمان جوانان آسیا شدند، خود به تنهایی برای جاودانه شدن کافی است. اما میراث واقعی مهاجرانی بسیار فراتر از جام‌ها و مدال‌هاست. او مربی‌ای بود که گوش می‌داد، که می‌دید، که استعداد را پیش از شکوفه زدن تشخیص می‌داد و دست حمایت‌گرش مسیر زندگی بسیاری از بازیکنان را تغییر داد. مهاجرانی معلمی است که فوتبال را نه فقط تمرین تاکتیک و فشار مسابقه، که مدرسه‌ای برای پرورش انسان‌ها می‌داند. هرجا رفته - از ایران تا ژاپن و کشورهای عربی- با خود همان وقار، همان عشق و همان نگاه تربیت‌گر را برده است. امروز، در روز تولدش، بیش از هر زمان دیگری باید یادآور شد که فوتبال ایران بخشی از روح و شخصیت خود را وام‌دار اوست. مردی که بدون فریاد، بدون خودنمایی، اما با قلبی سرشار از عشق، آینده‌ای نو برای فوتبال این سرزمین ساخت. تولدش مبارک؛ سایه‌اش مستدام و نامش همواره روشن.