وعده معنادار آرش میراسماعیلی در جشن ایران ورزشی به قهرمان المپیک
ورزشکاران نمردهاند که شهرداری برای نصیری خانه بخرد!
گاهی یک جمله، یک تشویق و یک قاب کوتاه، بیشتر از صدها مدال و وعده رسمی، درد یک قهرمان را فریاد میزند. در ویژهبرنامه جشن بزرگ هشتهزارمین شماره ایران ورزشی، قابهای ماندگار زیادی ثبت شد اما بیتردید تأثیرگذارترین صحنه، جایی بود که آرش میراسماعیلی رئیس فدراسیون جودو با صدایی محکم و لحنی آمیخته به غیرت، از محمد نصیری گفت؛ قهرمانی که نامش در تاریخ ورزش ایران جاودانه است اما هنوز سقفی به نام خودش ندارد. جشن بزرگ هشتهزارمین شماره ایران ورزشی تنها یک مراسم تجلیل یا دورهمی رسانهای نبود؛ این مراسم آینهای شفاف از واقعیتهای ورزش ایران؛ واقعیتی که در آن، قهرمانان بزرگ گاه فراموش میشوند. در میان لبخندها، دستزدنها و دیدار دوباره پیشکسوتان و مدیران ورزشی، صحبتهای آرش میراسماعیلی رئیس فدراسیون جودو، ناگهان فضای سالن را از یک جشن ساده به یک مطالبه جدی تبدیل کرد. ماجرا به محمد نصیری پرافتخارترین وزنهبردار ایران برمیگردد. مردی با شش طلای جهان و المپیک شامل پنج طلای جهان و یک قهرمانی المپیک و ویترینی از مدالهایی که او را در ردیف اسطورههای وزنهبرداری جهان قرار داده است. با این همه، نصیری امروز اجارهنشین است؛ واقعیتی تلخ که شنیدن آن برای هر علاقهمند به ورزش، تکاندهنده است.
داستان به سالها قبل بازمیگردد؛ زمانی که در دوره ریاستجمهوری محمود احمدینژاد، یک واحد از پروژه مسکن مهر در پردیس به این قهرمان اهدا شد. اما دوری مسیر، سختی رفتوآمد و شرایط زندگی باعث شد، نصیری آن خانه را بفروشد و در تهران مستأجر شود. هزینههای سنگین درمان همسرش، فشار مضاعفی بر زندگی او وارد کرد؛ فشاری که در نهایت با حمایت محمود خسرویوفا، رئیس کمیته ملی المپیک و تقبل اجاره خانه، کمی کاهش یافت. چندی پیش هم علیرضا زاکانی شهردار تهران، وعده مساعدت و تأمین مسکن برای این قهرمان را داد؛ وعدهای که بازتاب رسانهای گستردهای داشت. همین بازتاب، جرقه سخنان صریح میراسماعیلی در جشن ایران ورزشی شد. او با اشاره به جایگاه تاریخی نصیری گفت: «نصیری افتخار و بزرگ ماست. او دارنده 6 طلای جهان و المپیک و پرافتخارترین وزنهبردار تاریخ ایران است. شنیدم درباره نصیری صحبتهایی مطرح شده و قرار است شهردار تهران برای ایشان مسکن فراهم کند. نباید به جایی برسیم که مسائل مربوط به قهرمانانمان اینگونه رسانهای شود. مگر ما ورزشیها مردهایم که ارگان دیگری بخواهد برای نصیری خانه فراهم کند؟ خودمان دست به دست هم میدهیم و این کار را نهایی میکنیم.» این جملات، تنها یک موضعگیری احساسی نبود؛ بیانیهای بود از دل جامعه ورزش. تشویق ممتد حضار، لبخند رضایت رؤسای فدراسیونها، قهرمانان، پیشکسوتان و مدیران حاضر در سالن نشان داد، رسانهای شدن این مسأله باعث شده تا به رگ غیرت ورزشیها بربخورد. بنابراین جامعه ورزش تنها به تلنگری نیاز داشت تا حرف دلش را بزند و بعد از صحبتهای میراسماعیلی اتحاد، همدلی و مسئولیتپذیری ورزشیها به زیباترین شکل ممکن بروز پیدا کرد. قاب صحبتهای آرش میراسماعیلی در جشن هشتهزارمین شماره ایران ورزشی فقط یک صحنه ماندگار از یک مراسم نبود؛ نمادی بود از مطالبه احترام به قهرمانان زنده. حالا همه نگاهها به عمل است؛ به اینکه این اتحاد کلامی تا چه اندازه به حقیقت میپیوندد و جامعه ورزش تا چه حد مرد عمل خواهد بود تا یکی از موسپیدهایش بعد از سالها زندگی با عزت و افتخار بالاخره سقفی بالای سرش داشته باشد.
انتهای پیام/
داستان به سالها قبل بازمیگردد؛ زمانی که در دوره ریاستجمهوری محمود احمدینژاد، یک واحد از پروژه مسکن مهر در پردیس به این قهرمان اهدا شد. اما دوری مسیر، سختی رفتوآمد و شرایط زندگی باعث شد، نصیری آن خانه را بفروشد و در تهران مستأجر شود. هزینههای سنگین درمان همسرش، فشار مضاعفی بر زندگی او وارد کرد؛ فشاری که در نهایت با حمایت محمود خسرویوفا، رئیس کمیته ملی المپیک و تقبل اجاره خانه، کمی کاهش یافت. چندی پیش هم علیرضا زاکانی شهردار تهران، وعده مساعدت و تأمین مسکن برای این قهرمان را داد؛ وعدهای که بازتاب رسانهای گستردهای داشت. همین بازتاب، جرقه سخنان صریح میراسماعیلی در جشن ایران ورزشی شد. او با اشاره به جایگاه تاریخی نصیری گفت: «نصیری افتخار و بزرگ ماست. او دارنده 6 طلای جهان و المپیک و پرافتخارترین وزنهبردار تاریخ ایران است. شنیدم درباره نصیری صحبتهایی مطرح شده و قرار است شهردار تهران برای ایشان مسکن فراهم کند. نباید به جایی برسیم که مسائل مربوط به قهرمانانمان اینگونه رسانهای شود. مگر ما ورزشیها مردهایم که ارگان دیگری بخواهد برای نصیری خانه فراهم کند؟ خودمان دست به دست هم میدهیم و این کار را نهایی میکنیم.» این جملات، تنها یک موضعگیری احساسی نبود؛ بیانیهای بود از دل جامعه ورزش. تشویق ممتد حضار، لبخند رضایت رؤسای فدراسیونها، قهرمانان، پیشکسوتان و مدیران حاضر در سالن نشان داد، رسانهای شدن این مسأله باعث شده تا به رگ غیرت ورزشیها بربخورد. بنابراین جامعه ورزش تنها به تلنگری نیاز داشت تا حرف دلش را بزند و بعد از صحبتهای میراسماعیلی اتحاد، همدلی و مسئولیتپذیری ورزشیها به زیباترین شکل ممکن بروز پیدا کرد. قاب صحبتهای آرش میراسماعیلی در جشن هشتهزارمین شماره ایران ورزشی فقط یک صحنه ماندگار از یک مراسم نبود؛ نمادی بود از مطالبه احترام به قهرمانان زنده. حالا همه نگاهها به عمل است؛ به اینکه این اتحاد کلامی تا چه اندازه به حقیقت میپیوندد و جامعه ورزش تا چه حد مرد عمل خواهد بود تا یکی از موسپیدهایش بعد از سالها زندگی با عزت و افتخار بالاخره سقفی بالای سرش داشته باشد.
انتهای پیام/