شکستن طلسم: بانوی ایرانی با تایچی بر سکوی جهانی ایستاد
حمیده برخور؛ نقره ی جهانی تایچی و پرچمدار ایران در میدان قهرمانی آسیا
حمیده برخور نقره ی تایچی جهان را به خانه آورد.
در گفتگوی اختصاصی با خبرنگار ایران ورزشی، حمیده برخور با بازگو کردن جزئیاتی از مسیر پرفراز و نشیب ورزشیاش، از آرزوها و دغدغههایش برای آینده ووشو و تایچی در ایران گفت.
حمیده برخور، متولد ۲۳ خرداد ۱۳۷۵ در تهران و دارای مدالهای متعدد بینالمللی، نام خود را در تاریخ ورزش ایران ثبت کرده است.
آغاز ورزش از سهسالگی با ژیمناستیک
ورزش را از سهسالگی با ژیمناستیک و تحت نظر پدرش آغاز کرد. به دلیل محدودیتهای این رشته برای بانوان در ایران، پدرش با تحقیقات گسترده، او را به سمت رشته ووشو هدایت کرد.
شروع ووشو زیر نظر استاد سودابه جاوید
حمیده برخور ووشو را زیر نظر استاد سودابه جاوید آغاز کرد و تنها مربی او در این رشته بودند. تمریناتش ترکیبی از ساندا (مبارزه) و تالو (اجرای فرم) بود. پس از مدتی، استادش تشخیص داد که استعداد او در بخش تالو درخشانتر است و او به صورت تخصصی این بخش را ادامه داد.
آسیب جدی و آشنایی اجباری با تایچی
در حدود ۹ سالگی، حین تمرین اسکیت دچار آسیب جدی کمر شد و پزشکان فعالیتهای سرعتی و انفجاری را برای او ممنوع کردند. این اتفاق باعث شد استادش، تایچی را به او معرفی کند و او نخستین شاگرد تایچی استاد جاوید شد. این آشنایی که خودش آن را "توفیق اجباری" میخواند، مسیر قهرمانی او را متحول کرد.
وی در خصوص بهبود این آسیب تأکید کرد: خوشبختانه آسیب من با فیزیوتراپی، آبدرمانی و بهویژه خود تمرینات تایچی، بهطور کامل درمان شد و کار به جراحی نکشید. امروز با سپاس از خداوند، در سلامت و بهبودی کامل به سر میبرم.
عضویت در تیم ملی ووشو؛ مسیری پر از پشتکار
او در ۱۵ سالگی در سال ۹۰ به تیم ملی ووشو ایران راه یافت. اما رسیدن به جایگاه ثابت در تیم ملی، مسیری آسان نبود. حمیده برخور با اشاره به این بخش از زندگی ورزشیاش به عنوان الگویی برای ورزشکاران جوان گفت: در همان سالهای اولیه، چندین بار از اردوهای تیم ملی خط خوردم و نتوانستم در ترکیب نهایی برای مسابقات بینالمللی قرار بگیرم. حتی یادم هست با چمدانهای بسته به اردو میرفتم و با امید در تمرینات شرکت میکردم، اما گاهی با چشمانی گریان و چمدانهای بازنشده به خانه برمیگشتم. با این حال، هیچگاه ناامید نشدم. هر بار که خط میخوردم، با انگیزه و تلاشی بیشتر برمیگشتم، روی نقاط ضعفم کار میکردم و خودم را ارتقا میدادم تا سال بعد دوباره تلاش کنم. پس از دو یا سه بار تجربه این مسئله، بالاخره موفق شدم جایگاهم را در تیم ملی تثبیت کنم و برای حدود یک دهه (از سال ۱۳۹۰ تا ۱۴۰۰) عضو ثابت تیم ملی ووشو ایران باشم.
پس از یک سال وقفه به دلیل بهبودی آسیب کمر، با قدرت بیشتری بازگشت.
دستاوردهای بینالمللی درخشان
- دو مدال برنز در بازیهای همبستگی کشورهای اسلامی اندونزی ۲۰۱۳ در فرمهای تایچیچوان و تایچی جین (شمشیر).
- دو مدال نقره در مسابقات قهرمانی جوانان جهان، آنتالیا، ترکیه ۲۰۱۴ در فرم دست و فرم شمشیر تایچی جین.
- یک مدال برنز در مسابقات قهرمانی جهان بزرگسالان لهستان ۲۰۱۶.
- حضور در بازیهای آسیایی اینچئون کره جنوبی ۲۰۱۴.
- حضور در المپیک جوانان نانجینگ چین ۲۰۱۴ که به صورت آزمایشی برگزار شد.
- اعزام به مسابقات آسیایی ووشو تایوان ۲۰۱۶.
- اولین مدالآور جهانی ایران در رشته تایچیچوان و تایچی جین.
تجربه تمرین در چین
وی در ۱۷ سالگی به مدت یک ماه در کشور چین زندگی و تمرین کرد که این دوره تأثیر بسزایی در ارتقای مهارتهایش داشت.
مربیگری و چشمانداز آینده
حمیده برخور هماکنون به مربیگری و قهرمانپروری در رشتههای ژیمناستیک و ووشو و با تمرکز بر تمام سبکهای تالو شامل چانگچوان، نانچوان و تایچی مشغول است. شاگردان او تا سطح قهرمانی کشور پیش رفتهاند.
هدف اصلی این قهرمان
۱. پرورش ورزشکاران برای کسب مدال در سطح جهانی و المپیک جوانان با توجه به ورود تایچی و چانگچوان به المپیک جوانان.
۲. خدمت به عنوان سرمربی تیم ملی تایچی ایران و ارتقای سطح فنی این رشته.
۳. شکست دادن تیم چین در بخش تالو و قرار گرفتن ایران در رتبه نخست جهانی، رویایی که تاکنون محقق نشده است.
توسعه ورزش در مناطق محروم
حمیده برخور در ادامه گفتگوی خود به یکی از مهمترین پروژههای اجتماعی و ورزشی خود اشاره کرد: در حال حاضر، با هدف توسعه ورزش قهرمانی در محرومترین نقطه اسلامشهر در محل سکونتم با هزینه شخصی، یک پایگاه قهرمانی در دو بخش بدنسازی و ورزشهای رزمی افتتاح کردم.
این مرکز با امکانات مناسب، فرصتی برابر برای استعدادهای مناطق محروم فراهم میکند تا بتوانند در مسیر قهرمانی گام بردارند. اعتقاد دارم بسیاری از قهرمانان آینده ایران در همین مناطق رشد میکنند و باید بستری فراهم شود تا استعدادهایشان شکوفا شود.
سخن پایانی
حمیده برخور با پشتکاری مثالزدنی و روحیهای تسلیمناپذیر در مواجهه با ناکامیها و آسیبها، تبدیل به الگویی برجسته برای ورزشکاران، بهویژه نسل جوان شده است. مسیر پرچالش او از آسیبدیدگی و خط خوردنهای پیدرپی تا ایستادن بر قلههای جهانی، نشاندهنده عزم راسخ، صبر و عشق به میهن است. اکنون او با انتقال دانش و تجربیات ارزشمند خود به نسل جدید، نه تنها در پی کشف استعدادهاست، که میکوشد روحیه پایداری و امید را نیز به آنان بیاموزد. آرزوی دیرینه او، شکست دادن تیم چین در عرصه تایچی و به اهتزاز درآوردن پرچم ایران در بالاترین سکوهای بینالمللی است؛ رویایی که با تداوم این مسیر، دور از دسترس نخواهد بود.
انتهای پیام/
انتهای پیام/