بازی با تیم‌های بزرگ برای بزرگ‌تر شدن

به گزارش ایران ورزشی و به نقل از  سایت رسمی فدراسیون، -سیامک قلیچ‌خانی - باید با شفافیت و صراحت درباره رویکرد فنی و راهبردی آقای قلعه‌نویی و کادر تیم ملی توضیح بدهم؛ رویکردی که نه‌تنها امروز، بلکه سال‌هاست جزء DNA فوتبال ملی ما بوده است: بازی با تیم‌های بزرگ برای بزرگ‌تر شدن. از نگاه امیر قلعه‌نویی و مجموعه تیم ملی، مسابقات تدارکاتی ویترین نتیجه نیستند؛ آزمایشگاه فنی‌اند. جایی برای شناسایی ضعف‌ها، بالا بردن آستانه فشار روانی بازیکنان و تطبیق با سرعت، قدرت و نظم تیم‌هایی که در سطح اول فوتبال جهان بازی می‌کنند. اگر قرار باشد فقط با تیم‌های هم‌سطح یا ضعیف‌تر بازی کنیم، نه بازیکن رشد می‌کند و نه تیم برای تورنمنتی مثل جام جهانی آماده می‌شود. این نگاه، سابقه دارد. سال ۲۰۰۷ تیم ملی ایران حتی با ترکیبی غیر از تیم اصلی راهی مکزیک شد تا مقابل تیم ملی مکزیک بازی کند. بله، آن بازی با شکست و حتی دریافت چهار گل همراه بود، اما آن مسابقه یکی از نمونه‌های روشن این تفکر است: نتیجه مهم نبود، شناخت نقاط ضعف و ارتقای فنی تیم‌ملی مهم بود. همان بازی‌ها کمک کرد بفهمیم کجا عقب‌ایم و در چه بخش‌هایی باید اصلاح شویم؛

چه در ساختار دفاعی، چه در انتقال و چه در مدیریت بازی تحت فشار تماشاگر و حریف قدرتمند. امروز هم همین منطق حاکم است. بازی با تیم‌هایی مثل پرتغال دقیقاً در همین چارچوب تعریف می‌شود. پرتغال تیمی است با بازیکنانی در بالاترین سطح اروپا، سرعت بالا، پرس سنگین و کیفیت فردی ممتاز. بازی با چنین تیمی شاید ریسک رسانه‌ای داشته باشد، اما سود فنی‌اش غیرقابل‌انکار است. ما این بازی‌ها را تهدید نمی‌دانیم؛ بلکه فرصت می‌بینیم. هدف نهایی روشن است: رسیدن به جام جهانی با کمترین نقاط ضعف ممکن. این هدف فقط با تمرین داخلی یا بازی‌های کم‌فشار محقق نمی‌شود. تیم ملی باید زودتر از جام جهانی، فشار جام جهانی را تجربه کند و ما قصد این را داریم که از فروردین این شبیه سازی اتفاق بیفتد؛ تیم باید اشتباه کند، گل بخورد، اصلاح کند و دوباره امتحان شود.به همین دلیل، کادر فنی و مجموعه مدیریتی تیم ملی نه‌تنها از بازی با تیم‌های بزرگ هراسی ندارند، بلکه به‌شدت از آن استقبال می‌کنند. این مسیر شاید سخت باشد، اما تنها مسیر درست برای تیمی است که می‌خواهد در سطح جهانی رقابت کند، نه صرفاً حضور داشته باشد.