جعفری: فقدان محمدی قابل جبران نیست

دو سال از روزی که ملیکا محمدی ناباورانه پر کشیدمی‌گذرد، اما برای مرضیه جعفری زمان مرهم نبوده است. سرمربی تیم ملی فوتبال زنان، از شبی می‌گوید که فوت ملیکا باورش نشد و تنها دغدغه‌اش مادر او بود؛ دردی که بخاطر فقدان پیرش خودش آن را زیسته است. جعفری از دختری روایت می‌کند که همیشه از دریچه خوب به دنیا نگاه می‌کرد، صبور و شاداب بود و حتی در سخت‌ترین روزها فقط یک جمله تکرار می‌کرد: ما باید قهرمان شویم.

*وقتی خبر درگذشت ملیکا محمدی را شنیدید، اولین چیزی که به ذهنتان آمد چی بود؟
این اتفاق به هیچ عنوان باورم نمی‌شد،  تنها کسی که فکر نمی‌کردم اتفاقی براش بیفتد، ملیکا بود. لحظه ای که این اتفاق افتاد فقط به فکر مادر ملیکا بودم چراکه خودم این درد را کشیده بودم و میدانستم چقدر سخت است. 

*دوسال از نبود ملیکا گذشته، میگویند خاک سرد است، از غم نبود ملیکا در این دوسال کاسته شده یا هنوزم مثل روز اول این ماجرا غم انگیزه؟ 

من حس می‌کردم مادر آن دختر هستم، قطا اینکه می‌گویند این درد و غم سرد می‌شود، سرد نمی‌شود. ولی خداوند طوری انسان را آفریده که سازگار می‌شود و ناچار است با این غم تا احظه آخر زندگی ، تا زمانی که زنده است، کنار بیاید.

*اگر بخواهید ملیکا را در یک جمله توصیف کنید، چه می گویید ؟ کدام ویژگی ملیکا هنوز هم در ذهنتان  باقی مانده؟ 
ملیکا انسان بسیار صبور و شادابی بود. همیشه همه چیز را از دریچه خوب نگاه می‌کرد. این ویژگی او هنوز هم  مثل روز اول در ذهنم مانده است. وقتی واقعاً به او فکر می‌کنم، تمام وجودم پر از غم می‌شود. آخرین خاطره‌ای که از ملیکا دارم، مربوط به تمرین بود. او به من گفت که حتی اگر نیم‌فصل تمرین برگزار کنیم، دوست دارد دوباره تمرین کند و همیشه می‌گفت ما باید قهرمان شویم. وقتی من می‌گفتم ممکن است اتفاق دیگری بیفتد، او با اطمینان می‌گفت نه، خانم، ما باید قهرمان شویم.

*امروز بعد از دو سال، نبود ملیکا چقدر در فوتبال ایران حس می‌ شود؟
ملیکا همیشه برای بهترین بودن تلاش می‌کرد. می‌دانم که او  آرزوهای زیادی داشت و خیلی دوست داشت به بهترین جایگاه‌ها برسد. فوتبال ایران همیشه جایگاه مهمی در رویاهای او داشت و فکر می‌کنم اگر ملیکا امروز کنار ما بود، تأثیر بسیار زیادی در فوتبال ما می‌گذاشت. او بازیکنی بود که هنوز  هیچ‌کس نتوانسته جای او را پر کند و فکر نمی‌کنم این شعور و درک بالای فوتبالی او به این زودی قابل جایگزینی باشد.

ملیکا همیشه در دل فوتبال ایران زنده خواهد ماند. او نه تنها بازیکنی با استعداد و توانمند بود، بلکه شخصیتی داشت که همه را تحت تأثیر قرار می‌داد. فقدان او غیرقابل جبران است و جای خالی او تا سال‌ها احساس خواهد شد. واقعاً درک و شعوری که ملیکا داشت را هرکسی ندارد و جای او در تیم ملی واقعاً خالی است.