ایراندوست:ملیکا جزو معدود بازیکنان کاریزماتیک فوتبال ایران بود

ساعت ده شب، یک تماس تلفنی کافی بود تا فوتبال زنان ایران برای همیشه چیزی را از دست بدهد که دیگر جبران نشود. دو سال از روزی که جاده بم ملیکا محمدی را از ما گرفت می‌گذرد؛ دختری کاریزماتیک، فروتن و بی‌حاشیه که به گفته مریم ایراندوست سرمربی سابق تیم ملی،  استعداد ناب فوتبال ایران بود. بازیکنی که به گفته این مربی باسابقه نه فقط با توان فنی‌اش، بلکه با اخلاق، نظم و مهربانی‌اش در دل همه جا گرفت و رفتنش، خلأیی ساخت که هنوز هم در تیم ملی پر نشده است. در دومین سالگرد فقدان ملیکا، ایراندوست از شوک آن تماس، آخرین خنده‌ای که هنوز از یادش نرفته و آرزوهایی می‌گوید که نیمه‌تمام ماندند.

او مهم ترین خصوصیت ملیکا محمدی را فروتنی اش می داند:«ملیکا واقعا یک استعداد ناب  بود. او  جزو معدود بازیکن های کاریزماتیک فوتبال ایران بود.
با وجود دانش و توانمندی هایش بسیار فروتن بودو  همین خصلتش باعث میشد همه خیلی زود شیفته او شوند. 
در زمینه فنی هم بازیکن تاکتیک پذیر ،منضبط و منظمی بود و البته پرتلاش.
 شاید باورتان نشود اما او  هیچ اخلاق بدی نداشت که بخوهد کسی را ناراحت کند.  فکر میکنم با همه مهربانی ها و خوبی هایش  مثل فرشته ها رفت و در ذهن همه ما جاودانه شد.»

ایراندوست از  لحظه تلخ شنیدن خبر حادثه ناگوار  ملیکا محمدی می گوید:« من سیرجان بودم که  ساعت ۱۰ تلفنم زنگ خورد. وقتی تلفن را دیدم متوجه شدم  کلی پیام و تماس دارم. یکی از آنها را باز کردم و شوکه شدم. فکر میکردم شوخی است. با بچه ها تماس گرفتم و صدای گریه آنها را که شنیدم دیگر  نفهمیدم چیه شد. فقط داد میزدم،  همه چیز غیرقابل باور بود و هرچه  بیشتر میگذشت اضطرابم بیشتر میشد؛ آن هم بخاطر مادرش.»

او   حالا هیچ گاه آخرین خنده ملیکا را از یاد نمیبرد:«
۲-۳ هفته قبل از این اتفاق  تیم من در بم  بازی داشت. او در   هتل به دیدنم آمد.  روی تخت کنارم نشست، کلی حرف  در مورد فوتبال و آینده زدیم. چهره خندانش هرگز از جلوی چشمانم نمیرود.
ملیکا یک انسان فوق العاده بود که  از حضورش محروم شدیم.»

ایراندوست از آرزوهای محمدی که هیچ گاه به آنها نرسید می گوید:«ملیکا دو آرزو داشت که مدام  به زبان می آورد. یکی حضور در جام جهانی
و دیگری بازی در ورزشگاه آزادی….»
انتهای پیام/