راه رفتن روی لبه تیغ

به گزارش ایران ورزشی، شیوه بازی آرسنال در هفته‌های اخیر بیش از هر زمان دیگری شبیه راه‌رفتن روی طناب باریکی شده که هر لحظه ممکن است گسسته شود.

تیمی که مدعی قهرمانی در لیگ برتر و لیگ قهرمانان است، مسابقاتش را با فاصله‌های بسیار اندک می‌برد یا از دست می‌دهد؛ چیزی که هم هیجان را بالا می‌برد و هم تردید را. نزدیک به نیمی از بازی‌های این فصل آرسنال با اختلاف یک گل، یا مساوی و یا با دقایق پایانی پراسترس همراه بوده است؛ مدلی از فوتبال پراضطراب که حالا به یک الگو در تیم میکل آرتتا تبدیل شده. پیروزی مقابل کریستال پالاس در نیمه‌نهایی جام اتحادیه نیز از همین جنس بود؛ مسابقه‌ای که می‌توانست خیلی زود به سود آرسنال قفل شود، اما کار به تساوی و در نهایت ضربات پنالتی کشید. سکوهای «نورت‌بنک» با هر پنالتی به وجد می‌آمدند و فضای ورزشگاه بیش از هر زمان دیگری رنگ و بوی نمایش و درام گرفته بود. سرانجام پس از یک دوئل طولانی، یک مهار درست در لحظه مناسب سرنوشت را تغییر داد و آرسنال از لبه پرتگاه عبور کرد؛ نمونه‌ای روشن از همان «حاشیه‌های باریک» که این روزها این تیم را تعریف می‌کند.

 با این حال، این وضعیت الزاماً محصول طراحی و برنامه‌ریزی نیست. میکل آرتتا به خوبی می‌داند که برای رقابت در تمام جام‌ها باید تیمی منعطف و آماده داشته باشد؛ اما فشار تقویم، مصدومیت‌ها و نیاز به آماده‌سازی تازه‌واردها، او را در موقعیتی پیچیده قرار داده است. مدتی خط حمله با کمبود نفرات روبه‌رو بود و حالا مشکلات دفاعی دست‌به‌گریبان تیم شده است. در چنین شرایطی احتیاط و مدیریت دقیقه‌ بازی بازیکنان جای ریسک‌های بزرگ را گرفته است؛ ریسک‌هایی که همواره هویت تیم‌های قهرمان در لیگ انگلیس بوده‌اند. بازگشت گابریل ژسوس پس از یک غیبت طولانی، به خط حمله آرسنال تحرک تازه‌ای داد. حرکت‌های بدون توپ، لمس‌های هوشمندانه و توانایی‌ او در ساختن فضا برای دیگران، تفاوتی آشکار در خط جلو ایجاد کرد. کناره‌ها نیز با دوندگی و سرعت تغذیه شدند و نشانه‌هایی از شادابی دوباره به چشم آمد؛ هرچند هنوز در ضربه نهایی بی‌دقتی دیده می‌شود.

آرتتا امیدوار است با اضافه‌شدن گزینه‌هایی مانند کای هاورتز و هماهنگ‌تر شدن ترکیب، این نواقص به تدریج برطرف شود. در عین حال، آرسنال همچنان فرصت‌ها را از دست می‌دهد و به همین دلیل سرنوشت مسابقاتش به جزئیات موکول می‌شود: یک ضربه ایستگاهی، یک اشتباه فردی، یا گلی که در ثانیه‌های پایانی دریافت می‌شود. خود آرتتا پس از بازی اعتراف کرد که «باید اختلاف را بیشتر کنیم تا نگران دقایق آخر نباشیم». اعتراف صادقانه به این واقعیت که تیمی که می‌خواهد قهرمان شود باید بی‌رحم‌تر و قاطع‌تر باشد.

 اما تصویر کلی ناامیدکننده نیست. آرسنال با وجود تمام محدودیت‌ها در کورس تمام جام‌ها مانده است، سه بازی اخیر را هرچند دشوار با پیروزی پشت‌سر گذاشته و در آستانه یک دوره فشرده با ۹ مسابقه در ۲۸ روز قرار دارد. چالش اصلی برای آرتتا اکنون چگونگی استفاده از بازیکنان در سیستم چرخشی و حفظ انرژی آنهاست؛ کاری که نیاز به انضباط، شجاعت و اعتماد متقابل دارد. سرمربی اسپانیایی از این حجم بازی به‌عنوان یک امتیاز یاد می‌کند؛ چون به‌زعم او فقط تیم‌هایی به چنین مرحله‌ای می‌رسند که هنوز برای همه جام‌ها می‌جنگند. آرسنال در نقطه‌ای ایستاده که میان ریسک و عقلانیت در نوسان است. اگر مصدومان برگردند و روابط تاکتیکی در خط حمله عمیق‌تر شود، این تیم می‌تواند از فوتبال روی لبه تیغ عبور کند و به همان چهره مقتدر و مسلطی تبدیل شود که هواداران انتظارش را دارند. تا آن روز، راه رفتن روی طناب ادامه دارد؛ و هر قدم، اهمیت خودش را داراست.