آمار خط حمله استقلال سیاه نیست

نگاهی به آمار گلزنی استقلال در فصل جاری نشان می‌دهد این تیم برخلاف برخی انتقادها، در فاز هجومی عملکرد قابل قبولی داشته است. استقلال با یک بازی کمتر نسبت به تراکتور و چادرملو، موفق شده ۱۸ گل به ثمر برساند؛ آماری که دقیقاً برابر با این دو تیم است. این در حالی است که سپاهان، یکی از مدعیان اصلی قهرمانی که ۱۳ بازی انجام داده، ۱۶ گل زده است. همین مقایسه ساده نشان می‌دهد استقلال از نظر تولید گل، حداقل روی کاغذ، عقب‌تر از رقبا نیست.
با این حال، انتقاد اصلی متوجه مهاجمان تخصصی آبی‌ها است. بازیکنانی مانند سحرخیزان (البته با فشار کمتر)، آزادی، داکنز نازون و جنپو نتوانسته‌اند آنطور که انتظار می‌رفت گلزنی کنند. طبیعی است که وقتی مهاجمان نوک آمار گل پایینی دارند، نگاه‌ها به سمت آنها برود و فشار رسانه‌ای افزایش پیدا کند. اما نکته مهم اینجاست که فوتبال فقط به مهاجم نوک محدود نمی‌شود و عملکرد هجومی یک تیم باید به صورت کلی بررسی شود.
واقعیت این است که استقلال بار گلزنی خود را به شکل متوازن‌تری تقسیم کرده است. وینگرها و بازیکنان خط هافبک مانند آسانی، الحدادی، کوشکی، قلی‌زاده و دیگران توانسته‌اند بار هجومی تیم را به دوش بکشند و در لحظات حساس گره بازی‌ها را باز کنند. این موضوع نشان می‌دهد استقلال وابسته به یک یا دو بازیکن خاص نیست و از راه‌های مختلف به گل می‌رسد؛ مسأله‌ای که در فوتبال امروز دنیا امتیازی مثبت محسوب می‌شود.
البته نمی‌توان منکر این شد که استقلال از نبود یک مهاجم تمام‌کننده رأس و تک‌محور رنج می‌برد؛ مهاجمی که با یکی دو موقعیت بتواند نتیجه را تغییر دهد. اما این مشکل فقط مختص استقلال نیست و به‌نوعی معضل کلی فوتبال ایران به شمار می‌رود. بسیاری از تیم‌ها با کمبود مهاجمان ششدانگ مواجه‌اند و همین موضوع باعث می‌شود فشار روی سایر خطوط افزایش پیدا کند.
بی‌تعارف اگر با نگاه منصفانه‌تری به آمار و عملکرد استقلال نگاه کنیم، شرایط هجومی این تیم آنقدرها هم بحرانی یا «سیاه» ارزیابی نمی‌شود. استقلال در نمای کلی خوب گل زده، موقعیت خلق کرده و از نظر عددی حتی از برخی مدعیان جلوتر بوده است. بنابراین سیاه جلوه دادن عملکرد استقلال در فاز هجومی به نوعی نادیده گرفتن این تیم در گستردگی گلزنان است که خیلی از تیم‌ها آرزویش را دارند.