ریخت و پاش ممنوع

متأسفانه منافع فردی اجازه نمی‌دهد زنجیرهای فوتبال از پای دولت باز شوند. اینکه فوتبال ما مانند بسیاری از کشورهای صاحب فوتبال، (به معنای واقعی و درست) خصوصی نشده، به این دلیل است که منفت فردی بر منفعت گروهی حاکم شده است. برخی که کنار سفره فوتبال دولتی چاق می‌شوند، اجازه نمی‌دهند فوتبال از این ریل خارج شود. آنها با فوتبال دولتی، قراردادهای کلان می‌بندند، برای بازیکن آزاد شده، رقم حق فسخ 3 برابری می‌گیرند، به بازیکن خانه‌نشین خارجی، پول سرسام‌آور می‌دهند و بازیکن خارجی جداشده را آنقدر معلق نگه می‌دارند که به فیفا شکایت کند و 4 برابر رقم قراردادش را بگیرد. در تمام این مراحل، برخی افراد از کنار این ضررهای هنگفت به جیب مردم و پول بیت‌المال، پورسانت‌های نجومی می‌گیرند و تعداد خانه‌های خود را دورقمی می‌کنند.
این منفعت وحشتناک فردی، هیچ گاه اجازه نمی‌دهد فوتبال ما به معنای واقعی کلمه خصوصی شود.
در تاریخ فوتبال ما کم نیستند افرادی که قصد ورود به چرخه تیمداری داشته‌اند ولی به دلایلی، با ضررهای خانه ویران‌کن، عطای باشگاهداری را به لقایش بخشیده‌اند. در صفحات روزهای زندگی این افراد در فوتبال، کم نیست موانع تعمدی و ساختگی برای دل بریدن آنها که گاه این موانع کارساز است و گاه نیست.
حالا اما وضعیت کاملاً فرق می‌کند. شرایط کشور ما به شرایط جنگی نزدیک شده و طبیعی است که در این وضعیت خاص، باید دقت و مراقبت مدیران ما هم بیشتر شود. ریخت و پاش‌ها به صفر برسد و پورسانت‌ها قطع شود. دیگر نباید به دلایل واهی بازیکن و مربی اخراج کرد تا از کنار قراردادهای جدید به خانه‌های جدید رسید. اکنون وضعیت اقتصاد ما متفاوت شده و طبیعی است که همه انتظار وسواس بیشتری داشته باشند. در خریدها، در هزینه‌ها و در شیوه باشگاهداری باید متفاوت بود و طور دیگری مدیریت کرد. امیدواریم این گونه باشد.
انتهای پیام/