کردی تو نام کشور خود زنده «نامجو»...

رضا عباسپور؛ امروز یعنی شنبه 30دی‌ماه 1402، مصادف بود با سی‌و چهارمین سالگرد زنده‌یاد جهان پهلوان محمد نامجو نخستین مرد طلایی تاریخ ورزش ووزنه‌برداری ایران دررقابت‌های جهانی 1949 اسخیفنینگن هلند. بزرگمردی که افتخارات بسیاری را برای ورزش کشورمان در رشته وزنه‌برداری کسب کرد. اما برخلاف افتخارات و مدال‌های رنگارنگ و ارزشمندی که او برای کشورمان کسب کرد، همواره سالگرد وفاتش در سکوت خبری، خیلی بی‌سروصدا در بهشت زهرای تهران برگزار می‌شود.

محمود نامجو در سال ۱۲۹۷ خورشیدی در محلهٔ استادسرای رشت به دنیا آمد. پدرش مشهدی تقی به کار تجارت اشتغال داشت. او علاوه بر وزنه‌برداری در ورزش زورخانه‌ای، ژیمناستیک، بدن‌سازی و کشتی نیز فعالیت داشت و در ۱۸ سالگی عنوان قهرمانی کشور در رشتهٔ کشتی را به دست آورد. محمود نامجو با کسب سه مدال طلا، یک مدال نقره و دو مدال برنز در قهرمانی‌های وزنه‌برداری جهان و همچنین یک نشان نقره و یک برنز بازی‌های المپیک و یک نشان طلا و یک برنز بازی‌های آسیایی یکی از وزنه‌برداران پرافتخار ایران به شمار می رود که در دسته وزنی 56 کیلوگرم سالها درعرصه‌های مختلف بین‌المللی بی‌رقیب و دست‌ نیافتنی بود. او همچنین دارای عناوین قهرمانی ایران در رشته‌های ورزشیِ کُشتی و زیبایی اندام بود. نام او به عنوان نخستین ایرانی دارندهٔ نشان طلای جهان در ورزش حرفه‌ای به ثبت جهانی رسیده است.

نامجو نخستین مدال طلای جهانی وزنه‌برداری را در سال 1949 و درشهر اسخیفنینگن هلند برای ورزش ایران به ارمغان آورد. نامجو دربازی‌های آسیایی 1951 دهلی نو، نخستین وزنه‌بردارآسیایی شد که توانست رکورد جهانی را ترقی دهد. از شگفتی‌های نامجو کسب مدال در مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی جهان، در سن ۳۸ سالگی بود. سنی که برای اغلب وزنه‌برداران که حرفه‌ای ورزش می کنند، سن بازنشستگی است. اما برای محمود نامجو سن وسال برای قهرمانی و مدال‌آوری جهانی معنا و مفهوم مرسوم و معمول را نداشت. نامجو پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران در دیدارورزشکاران با حضرت امام خمینی(ره)، پیشنهاد تغییر سرود ملی ایران را دادندف که با موافقت امام خمینی سرود ملی ایران تغییر کرد.

جهان پهلوان زنده‌یاد محمود نامجو سرانجام پس از سالها فعالیت حرفه‌ای در تیم‌ملی وزنه‌برداری و ورزش ایران، همچنین کسب بیش از 10 مدال ارزشمند بازی‌های آسیایی، جهانی و المپیک بدلیل بیماری در سن 71 سالگی  و در روز 30 دی 1368 در بیمارستان مهر تهران بر اثر عوارض ناشی از تمرین‌های سنگین ورزشی و کهولت سن درگذشت. پیکر این قهرمان اسطوره‌ای ورزش ایران در قطعهٔ 22 بهشت زهرا تهران به خاک سپرده شد. از او چهار دختر و یک پسر به جا مانده است. تندیس او در خیابان نامجوی رشت، روبروی دانشکدهٔ علوم پایهٔ دانشگاه گیلان نصب شده است. روحش شاد و یادش همواره سبز و جاودان.